Ο παλιός μου ο φίλος ο Σταμάτης Ιτσινές, όσοι τον ξέρανε δεν θα τον εξεχάσουνε ποτέ. ήταν άνθρωπος συντρεχάμενος, ευχαρίστησή του ήταν να βοηθήσει έναν άνθρωπο. Ο πατέρας του ο Παράσχος Ιτσινές ήταν περβολάρης. Έχω γράψει για τους περβολάρηδες της Κω, ότι οι Ιτσινέδες της Κω ήταν όλοι περβολάρηδες και το διάβασε ένας άλλος φίος μας ο Νίκος Ιτσινές που πηγαίνει και έρχεται από την Αμερική και μου είπε ότι το διάβασα και του έδωσες τον πιο σωστό χαρακτηρισμό. Πράγματι περβολάρηδες ήταν οι Ιτσινέδες και ήταν όλοι κακομοίρηδες γιατί τα περβόλια της Κω ήταν όλα των νοικοκυραίων και των Τούρκων αγάδων και κείνα τα χρόνια οι νοικοκυραίοι παίρναν το μισό εισόδημα. Ο Παράσχος Ιτσινές γύρω στο 1960 παράτησε τα περβόλια και έκανε πηγάδια. Είχανε φούρια εκείνα τα χρόναι τα πηγάδια. Οι πιο πολλοί γεωργοί όσοι είχαν το κολάι τους ανοίγαν πηγάδια μες στα χωράφια τους. εγώ τότε δούλευα μαζί με τον Παράσχο και κάναμε πολλά πηγάδια μαζί. Ένα από αυτά ήταν του Γιώργης της Κοντής (του Γιώργη του Μαστρογιώργη) εκεί στη θέση Σελβέρι. Ο Γιώργος ο Μαστρογιώργης που έχει το τυπογραφικό στην οδό Τσιγάντες, είναι εγγονός του. Μετά από κείνο κάναμε το πηγάδι του Πασχάλη του Χατζηνικολάου στη θέση Τζιτζιφιά, λίγο πιο χαμηλά από το Ζηπάρι. Εκεί μας έτυχε ένα περιστατικό που δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ.
Ο Σεβαστός ο Πασπαράς ήταν ο αρχιεργάτης μας. είχε τον τρόπο του και ριζόκοβε κάθετα τα πηγάδια. Στο πηγάδι του Πασχάλη είχαμε τρεις μηχανές και αντλούσανε το νερό, μια μαρκότσι και δυο μοτόρια αμερικάνικα κόχλερ. Ο Σεβαστός ήταν κάτω μόνος του και έσκαβε και φτυάριζε. Ήταν η τελευταία ημέρα που θα το παραδίνανε. Ο καπνός ήτανε τόσο πυκνός από τις 3 μηχανές που δουλεύανε που από κάτω ο Σεβαστός δεν φαινότανε. Ο Σταμάτης ήτανε στην μπούκα και η ματιά του δεν έφευγε πάνω από τον Σεβαστό. Για μια στιγμή βλέπει τον Σεβαστό που έπεσε κάτω ανάσκελα μες στα νερά. Ο Σταμάτης το κατάλαβε ότι λιποθύμησε από τις πολλές αναθυμιάσεις. Μου λέει κράτα γερά το μάγκανο, το κράτησα εγώ και το πιάνει ο Σταμάτης το παλαμάρι (χοντρό σχοινί) και τα δίνει μια και κάτω σαν αστραπή, τα χέρια του ανάψανε από την τριβή. Στα γρήγορα έδεσε τον Σεβαστό, τον τραβήξαμε πάνω, του κάναμε τις πρώτες βοήθειες και μετά δυσκολίας συνήλθε. Ο σωτήρας του ήταν ο Σταμάτης. Και μετά δέθηκε και ο Σταμάτης και τον βγάλαμε πάνω. Ο Σταμάτης τον έσωσε τον Σεβαστό. Εκείνη την ημέρα τελείωσε και το πηγάδι, μαζέψαμε το μοτόρια, τα βγάλαμε πάνω. Τα χέρια του Σταμάτη ήταν ξεφλουδισμένα, οι πέτσες από μέσα φύγανε και τρέχαν αίματα και κάνανε μέρες για να ξαναθρέψουνε τα χέρια του πέτσα.
Ο Σταμάτης ήτανε ήρωας, εκείνη την ημέρα έσωσε έναν άνθρωπο. Μετά τα πηγάδια έφυγε για την Αυστραλία και πήρε και τον πατέρα του πάνω. Έμενε στην Αδελαΐδα, μιλούσαμε πολλές φορές στο τηλέφωνο. Κάθε φορά που με παιρνε τηλέφωνο Μου έλεγε για τον ελαιώνα του. είχε αγοράσει ένα χωράφι στην Αυστραλία και το φύτεψε ελαιώνα και φύτεψα και εγώ έναν ελαιώνα στην Κω και μιλούσαμε ια τους ελαιώνες. Είχε και μια κόρη ακριβή και είχα και γω μια κόρη ακριβή και τις είχαμε και οι δυο καμάρι. Κάποια στιγμή μου πε ότι η κόρη του είναι άρρωστη και ήταν πικραμένος. Είχαμε κουβεντιάσει πιο πριν και λέγαμε ότι στην Αυστραλία τρώνε πολύ κρέας και ο καρκίνος καλπάζει. Έτσι έφυγε και η κόρη του. Κάποια στιγμή του Σταμάτη η κόρη πέθανε και ο Σταμάτης δεν με ξαναπήρε τηλέφωνο, έπεσε σε βαθιά θλίψη και με το δίκιο του. Εγώ πιο το θάνατο της κόρης του το μαθα από έναν άλλο παίχτη του Ανταγόρα τον Μηνά τον Βλάχο (Μηνακό).
Ο Σταμάτης πριν πεθάνει η κόρη του, ήρθε μια φορά μόνο στην Κω το 2000. Εγώ τότε ήμουν απασχολημένος στο εμπορικό κέντρο μες στο χωράφι των Αξυπάχηδων στην οδό Γρηγορίου Ε’ . βρεθήκαμε μιλήσαμε, κουβεντιάσαμε. Μου έλεγε πως πήγε στην Αυστραλία, δεν έκαμε και πολλά πράγματα, ποιο πολλά έκανα εγώ εδώ, του το πα. Ο Σταμάτης ήταν αθλητής από τους λίγους, ήταν πρώτος δρομέας μέσα στην Κω. Βραβεύτηκε αρκετές φορές και σαν δρομέας και σαν ποδοσφαιριστής, ήταν τότε τα χρόνια του καλού Ανταγόρα. Έπαιζε στο κέντρο κυνηγός και αλώνιζε το γήπεδο και πολλές φορές τίμησε την φανέλα του Ανταγόρα. Είχε γερό σουτ. Τα φάουλ και τα κόρνερ εκείνος τα χτυπούσε και πάντα πετύχαινε τον στόχο του. τώρα διάβασα στην εφημερίδα ότι πέθανε. Είπα και γω ότι τον έφαγε ο καημός της κόρης του. από τότε που πέθανε η κόρη του δεν με ξαναπήρε τηλέφωνο. Είναι βαριά η ξενιτιά, εγώ δεν την λιμπίστηκα ποτέ μου και ο θάνατος πιο βαρύς ακόμα.
Από τα πολλά τηλέφωνα που μιλούσαμε λέγαμε ότι στο τέλος τα κόκαλά μας θα τα αφήσουμε στο νησί μας. είχε σκοπό να έρθει στα γεράματά του εδώ. Όταν πέθανε η κόρη του, το μεταείδε το πράγμα. Σκέφτηκε ότι εκεί έθαψε τον πατέρα του, την μάνα του, τον μικρότερό του αδελφό τον Γιάννη, την κόρη του την ακριβή, είχε και τον ξάδερφό του τον Σταμάτη τον Τουλαντά, εκεί είχε τον ελαιώνα του και θα είπε, εγώ πια τώρα τι να πάω στην Κω, εγώ τώρα είμαι πιο δεμένος στην Αυστραλία ενώ στο νησί μου άμα πάω θα μια ποξενούμενος.
Καλό Παράδεισο φίλε Σταμάτη.