Όταν η βία κυβερνά σήμερα τα Σχολεία
Νοσταλγικό αφιέρωμα στα ήρεμα Σχολικά χρόνια, που πέρασαν φαίνεται ανεπιστρεπτί, οριστικά και αμετάκλητα. Τα Σχολεία έχουν ένα μήνα περίπου που άνοιξαν. Αντί να παρακολουθούν τα μαθήματα οι μαθητές και εμείς την πρόοδο τους στα Γράμματα, γινόμαστε καθημερινά αποδέκτες της βίας, που κατέκλυσε την Σχολική κοινότητα. Διαβάζουμε καθημερινά στα ΜΜΕ, ότι συμμαθητές πεντάχρονου σε Νηπιαγωγείο!! κακοποίησαν βίαια σεξουαλικά το πεντάχρονο νήπιο!! Τι άλλο πιο τραγικό θα δούμε. Αν τώρα τα πεντάχρονα βιάζουν και κακοποιούν, άραγε πως θα συμπεριφέρονται στα εικοσιπέντε τους; Συνεχίζουμε τις κακές ειδήσεις. Δεκατετράχρονη μαθήτρια κινδύνεψε από ξυλοφόρτωμα συμμαθητριών της. Άλλο ένα παρακάτω, ότι δεκαπεντάχρονος μαθητής μαχαιρώθηκε από συμμαθητή του. Δεν έχουν τέλος, τα άθλια συμβάντα φρίκης δυστυχώς. Δωδεκάχρονος μαθητής έπεσε θύμα βίαιου ξυλοδαρμού, από συμμαθητές του, που τον έστειλαν στο Νοσοκομείο και δεν τελειώνει η λίστα παραβάσεων των εκκολαπτόμενων εγκληματιών. Διότι τα παιδιά μεγαλώνουν, ενώ παράλληλα διαμορφώνεται και ο ψυχικός και ο πνευματικός τους κόσμος. Αλλοίμονο αν μπουν στα βαθιά, βουρκωμένα νερά της παραβατικότητας, του καπνίσματος, του αλκοόλ, των ναρκωτικών, των όπλων και των μαχαιριών, εξασκώντας μόνο βία και κάθε είδους παρανομία στη νεανική ζωή τους. Αλήθεια πότε και που είναι τα αθώα μας παιδικά Σχολικά χρόνια; Στο Νηπιαγωγείο, στο Δημοτικό Σχολείο, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο; Που ακριβώς; Ας γυρίσουμε πίσω, στις νοσταλγικές σελίδες των παρελθόντων Σχολικών χρόνων. Τότε που κάναμε Γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της χρόνιας, με ‘πάνω κάτω τα χεράκια’ ή στις Σχολικές υπαίθριες γιορτές, για τις Εθνικές επετείους και τις μεγάλες Θρησκευτικές γιορτές.- (Χριστούγεννα-Ανάσταση). Όσο για τα μαθήματα, αυτά έμμειναν ανεξίτηλα στην πλακέτα της μνήμης μας. Όπως η Ιχνογραφία, η Ζωγραφική, το εργόχειρο, το κέντημα για τα κορίτσια και η ξυλογλυπτική για τα αγόρια. Επίσης το Φυτολόγιο, στο μάθημα της Φυσικής πειραματικής. Αξέχαστοι και οι σπόροι φασολιών ή φακής, στο κύπελλο με το βρεγμένο βαμβάκι, και τα αποξηραμένα άνθη στα βιβλία. Μαθαίναμε Πατριδογνωσία, κάτι περίπου ανάλογο με την Γεωγραφία. Υποχρεωτική ήταν και η Ορθογραφία και η Καλλιγραφία, όλα με το πολυτονικό σύστημα και γλώσσα Καθαρεύουσα. Εγκυκλοπαίδειες η Πάπυρος Λαρούς και η Δομή, αντί για το διαδικτυακό GOOGLE. Όσα προλάβαμε εκτός από τα ανδρικά Γυμνασιακά πηλίκια, και την πλάκα με την κιμωλία, ήταν το μελανοδοχείο, το στυπόχαρτο, το χαρτί καρμπόν, η πέννα και μετά τα στυλό, το κλασικό ξύλινο μολύβι και οι ξυλομπογιές. Παραμένουν ακόμη ο χάρακας, το τρίγωνο, το μοιρογνωμόνιο, ο διαβήτης, όλα στην σάκα πάνινη ή δερμάτινη και με την ξύλινη κασετίνα, γεμάτη με μολύβια χρωματιστά, την ξύστρα και την γομολάστιχα. Απαραίτητο το ντύσιμο των βιβλίων και τετραδίων, με μπλε ομοιόμορφη κόλλα χαρτί και οι αναγκαίες καλογραμμένες ετικέτες. Οι τάξεις διέθεταν την ξύλινη έδρα, του εκπαιδευτικού, με το απουσιολόγιο πρωταγωνιστή και την γραφομηχανή με μερικά γράμματα να της λείπουν, σαν χαμένα δόντια. Επίσης είχαμε τον μαυροπίνακα, τις κιμωλίες και το φυσικό σφουγγάρι το Καλύμνικο. Τα θρανία έμοιαζαν πελώρια, ήταν ξύλινα βαμμένα πράσινα ή καφέ, για να χωρούν τρία, τρία τα παιδιά. Οι δε ήρωες της Επανάστασης το 21, μας είχαν περικυκλώσει κρεμασμένοι σε όλους τους γύρω τοίχους, μαζί με τους χάρτες. Τον παγκόσμιο Άτλαντα, τους πλανήτες για την Κοσμογραφία, και τον χάρτη της Ελλάδος που μας έβαζαν να τους φτιάχνουμε συχνά, στην Γεωγραφία. Θρησκευτικά, το μάθημα που σταδιακά το βάλανε στην άκρη και προσπαθούν να το καταργήσουν. Διότι διδάσκει την αγάπη, την ειρηνική συμβίωση, τον σεβασμό, τον αλτρουισμό, την συγχώρηση, την ομόνοια, την σωστή συμπεριφορά και πολλά άλλα θετικά στοιχεία, που διαπλάθονται στην ψυχή των παιδιών. Αντίθετα υποχρεωτικά τη θέση των Θρησκευτικών, παίρνει η σύγχρονη σεξουαλική αγωγή των παιδιών, στον θαυμαστό κόσμο του σεξ για ενήλικες, με εντολή της παγκόσμιας woke ατζέντας και των Λοατκι. Μην απορείτε λοιπόν για τις βίαιες σεξουαλικές κακοποιήσεις των αμούστακων μαθητών και των αθώων νηπίων. Ας μιλήσουμε και για την Σχολική εμφάνιση. Οι ποδιές ήταν υποχρεωτικές μέχρι το 1982 στα κορίτσια, ακόμη και στα αγόρια των πρώτων Σχολικών χρόνων. Ήταν ομοιόμορφα ντυμένα όλα τα παιδιά, με εκείνο το χαρακτηριστικό λευκό γιακαδάκι, καμία σχέση με την σημερινή απρεπή εμφάνιση. Πως να ξεχωρίσει η μαθήτρια ημίγυμνη, με τα μπουστάκια και τα σορτς, λες και εργάζεται σε νυχτερινό μπαρ; Τους μαθητές με ατημέλητη εμφάνιση και με σχισμένα τα μοντέρνα παντελόνια, πώς να τους διακρίνεις; Όσο για τις Εθνικές παρελάσεις οι μαθήτριες συναγωνίζονται πια θα φορέσει την πιο κοντή και στενή, προκλητική φούστα της γιορτινής Σχολικής στολής. Έλλειψη παιδείας, αξιοπρέπειας, σεβασμού προς την ιερότητα της ημέρας;Αυτόπτης μάρτυρας δυστυχώς υπήρξα μια Κυριακή, στον Άγιο Παύλο Κω, όταν δυο κορίτσια 11 και 14 ετών προσήλθαν για να κοινωνήσουν με το σορτς. Δεν μέμφομαι τα παιδιά, αλλά η μητέρα δεν τις ρώτησε πως πάνε έτσι με ασέβεια, στην Εκκλησία και μάλιστα για να κοινωνήσουν, εμπρός στον Δεσπότη κ .κ. Ναθαναήλ και στον ιερέα, παπά Περικλή; Όσο για τα κινητά τηλέφωνα, μεγάλο θέμα στα Σχολεία. Εφόσον ένα τηλέφωνο ανάγκης στο γραφείο, των καθηγητών φτάνει. Τα κινητά τηλέφωνα σε τι χρειάζονται; Για να φωτογραφίζουν διάφορα θέματα οι μαθητές και να εκθέτουν τις συμμαθήτριες τους ή να εξευτελίζουν του συμμαθητές ακόμη και τους καθηγητές τους; Τι θα πάθουν αν το κινητό τηλέφωνο παραμένει κλειστό μέσα στο Σχολείο; Αφού σε ώρα ανάγκης, υπάρχουν οι καθηγητές που βοηθούν. Στο αεροπλάνο γιατί το κλείνουν; Εμείς τι πάθαμε που στο Σχολείο δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα; Ούτε το σταθερό δεν έτυχε να το χρειαστούμε. Όσο για τις τιμωρίες, όρθιοι με το ένα πόδι και το πρόσωπο στον τοίχο. Τράβηγμα το αυτί μέχρι να το ξεριζώσουν. Γράψε διακόσιες φορές, ‘δεν θα αντιμιλήσω ξανά στον καθηγητή μου.’ Προς γνώση και συμμόρφωση για να το εμπεδώσουμε. Αποβολές που υπάρχουν μέχρι και σήμερα. Μετεξεταστέοι ή στάσιμοι στην ίδια τάξη, γιατί δεν τα κατάφεραν σε ένα δυο μαθήματα ή ήταν άτακτοι και αυθάδεις και έτσι τους τιμωρούσαν σκληρά. Τα χαστούκια ή σκαμπίλια, πήγαιναν σύννεφο. Ήταν γνωστά και από τις ομώνυμες Ελληνικές ταινίες,’ Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο’ και ‘Χτυποκάρδια στο Θρανίο’, με τους αξέχαστους ηθοποιούς, Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Άνοιξε το χέρι, για να σου κατεβάσει ο εκπαιδευτικός τη βίτσα το χάρακα ή τον μεγάλο ξύλινο διαβήτη. Επειδή ήσουν αδιάβαστος, ανυπάκουος, ατημέλητος ή γιατί σε τσάκωσε να καπνίζεις ή να πίνεις, έστω και μια μπύρα με εξωσχολικούς φίλους σου. Άφησα τελευταία, τον υποχρεωτικό Εκκλησιασμό της Κυριακής. Ευτυχώς οι Ιερές Μητροπόλεις, διατηρούν ακόμη τα Κατηχητικά Σχολεία, για παιδιά και ενήλικες. Αφού τα παιδιά δεν έχουν σχέση με την Θρησκεία και τους κανόνες της, που αποτελούν χαλινάρι, για τον κακό χαρακτήρα και για την διαχείριση της οργής τους, ασεβούν και βγάζουν ελεύθερα τα επιθετικά ένστικτα τους. Έτσι δεν φοβούνται, τίποτα και κανέναν. Ούτε τους κανόνες της Θρησκείας, μα ούτε και τους νόμους της Πολιτείας, για αυτό και η παραβατικότητα κτυπάει κόκκινο. Με την πλήρη ασυδοσία και ελευθερία, χωρίς φραγμούς συνείδηση και λογική, γίνονται βίαια και επιθετικά στους συμμαθητές τους και αύριο εχθρικά και αντικοινωνικά στη ζωή τους. Η απομάκρυνση από τον Χριστό, όλα τα επιτρέπει. Η απιστία φέρνει την παρανομία και την κακώς εννοούμενη δικαιωματική ελευθερία. Τα κινητά τηλέφωνα, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποτελούν τελευταία, τους χειρότερους δασκάλους για τα παιδιά. Αφού τα διδάσκουν καθημερινά, την βία και την ασέβεια στον διπλανό. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια βίας που εκτόπισαν τα κλασικά παραδοσιακά παιχνίδια της υπαίθρου, έγιναν η αφορμή για την καταστροφική συμπεριφορά των παιδιών. Η αδιαφορία των γονιών και των διδασκάλων, η πλημμελής εποπτεία και η φύλαξη, καθώς και η παιδεία, για σωστή κοινωνική συμπεριφορά. Γενικά η αμέλεια και τα άσχημα παραδείγματα ενδοοικογενειακής βίας, οι διαλυμένες οικογένειες που αγανακτούν και πληγώνουν τα παιδιά, έφεραν δυστυχώς αυτά τα αποτελέσματα με άσχημες αντιδράσεις βίας και κακοποίησης. Με την παραβατικότητα των ανηλίκων καθημερινά, γεμίζουν τα Αστυνομικά Τμήματα και τα γραφεία των Εισαγγελέων ανηλίκων. Άραγε σε αυτή την σάπια κοινωνία ονειρευόμαστε, ότι θα κτίσουμε το αυριανό μέλλον; Είτε θα έχουμε συχνότερα κρούσματα μαθητών, με μαχαιρώματα και πυροβολισμούς στα Σχολειά, όπως γίνονται συχνά, σε άλλες μεγάλες, πλούσιες και πολιτισμένες χώρες;
