Αρθρογραφία

Όταν η βία κυβερνά σήμερα τα Σχολεία

Νοσταλγικό αφιέρωμα στα ήρεμα Σχολικά χρόνια, που πέρασαν φαίνεται ανεπιστρεπτί, οριστικά και αμετάκλητα. Τα Σχολεία έχουν ένα μήνα περίπου που άνοιξαν. Αντί  να παρακολουθούν τα μαθήματα οι μαθητές και εμείς την πρόοδο τους στα Γράμματα, γινόμαστε καθημερινά αποδέκτες της βίας, που κατέκλυσε την Σχολική κοινότητα. Διαβάζουμε καθημερινά  στα ΜΜΕ, ότι  συμμαθητές πεντάχρονου σε Νηπιαγωγείο!! κακοποίησαν βίαια σεξουαλικά το πεντάχρονο νήπιο!! Τι   άλλο πιο τραγικό θα δούμε. Αν  τώρα  τα πεντάχρονα βιάζουν και κακοποιούν,  άραγε πως θα συμπεριφέρονται στα εικοσιπέντε τους; Συνεχίζουμε τις κακές ειδήσεις. Δεκατετράχρονη  μαθήτρια κινδύνεψε από ξυλοφόρτωμα συμμαθητριών της. Άλλο ένα παρακάτω, ότι  δεκαπεντάχρονος μαθητής μαχαιρώθηκε από συμμαθητή του.  Δεν έχουν τέλος, τα άθλια συμβάντα φρίκης δυστυχώς. Δωδεκάχρονος μαθητής έπεσε θύμα βίαιου ξυλοδαρμού, από συμμαθητές του, που τον έστειλαν στο Νοσοκομείο και δεν  τελειώνει  η λίστα παραβάσεων των εκκολαπτόμενων εγκληματιών. Διότι τα παιδιά μεγαλώνουν, ενώ παράλληλα διαμορφώνεται και ο ψυχικός και ο πνευματικός τους κόσμος. Αλλοίμονο αν μπουν στα βαθιά, βουρκωμένα νερά της παραβατικότητας, του καπνίσματος, του αλκοόλ, των ναρκωτικών, των όπλων και των μαχαιριών, εξασκώντας μόνο βία και κάθε είδους παρανομία στη νεανική ζωή τους. Αλήθεια πότε και που είναι τα αθώα μας παιδικά Σχολικά χρόνια; Στο Νηπιαγωγείο, στο Δημοτικό Σχολείο, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο; Που ακριβώς; Ας γυρίσουμε πίσω, στις νοσταλγικές σελίδες των παρελθόντων Σχολικών χρόνων. Τότε  που κάναμε Γυμναστικές επιδείξεις  στο τέλος της χρόνιας, με ‘πάνω κάτω τα χεράκια’ ή στις Σχολικές υπαίθριες γιορτές, για   τις Εθνικές επετείους  και  τις μεγάλες Θρησκευτικές γιορτές.- (Χριστούγεννα-Ανάσταση). Όσο για τα μαθήματα, αυτά έμμειναν ανεξίτηλα στην πλακέτα της μνήμης  μας. Όπως η  Ιχνογραφία, η Ζωγραφική, το εργόχειρο,  το κέντημα για τα κορίτσια και η ξυλογλυπτική για τα αγόρια. Επίσης  το  Φυτολόγιο, στο μάθημα της Φυσικής πειραματικής. Αξέχαστοι και οι σπόροι φασολιών ή φακής, στο κύπελλο με το βρεγμένο βαμβάκι, και τα αποξηραμένα άνθη στα βιβλία. Μαθαίναμε  Πατριδογνωσία, κάτι περίπου ανάλογο με την Γεωγραφία. Υποχρεωτική ήταν και η Ορθογραφία και η  Καλλιγραφία, όλα με το πολυτονικό σύστημα και γλώσσα Καθαρεύουσα. Εγκυκλοπαίδειες η Πάπυρος Λαρούς και η Δομή, αντί για το διαδικτυακό GOOGLE. Όσα προλάβαμε εκτός από τα ανδρικά Γυμνασιακά πηλίκια, και την πλάκα με την κιμωλία, ήταν το μελανοδοχείο, το στυπόχαρτο, το χαρτί καρμπόν, η πέννα και μετά τα στυλό, το κλασικό ξύλινο μολύβι  και οι ξυλομπογιές. Παραμένουν ακόμη ο  χάρακας, το τρίγωνο, το μοιρογνωμόνιο, ο  διαβήτης, όλα στην σάκα πάνινη ή δερμάτινη και με την ξύλινη κασετίνα, γεμάτη με μολύβια χρωματιστά, την   ξύστρα και την γομολάστιχα.  Απαραίτητο  το ντύσιμο των βιβλίων και τετραδίων, με μπλε ομοιόμορφη κόλλα χαρτί και οι αναγκαίες καλογραμμένες ετικέτες. Οι  τάξεις διέθεταν  την ξύλινη έδρα, του εκπαιδευτικού, με το απουσιολόγιο πρωταγωνιστή και την γραφομηχανή με μερικά γράμματα να της λείπουν, σαν χαμένα δόντια. Επίσης είχαμε τον μαυροπίνακα, τις κιμωλίες και το φυσικό σφουγγάρι το Καλύμνικο. Τα  θρανία έμοιαζαν πελώρια, ήταν  ξύλινα βαμμένα πράσινα  ή καφέ, για να  χωρούν τρία, τρία  τα παιδιά. Οι  δε ήρωες της Επανάστασης το 21,  μας είχαν περικυκλώσει κρεμασμένοι σε όλους τους γύρω τοίχους, μαζί με τους χάρτες. Τον παγκόσμιο Άτλαντα, τους πλανήτες για την Κοσμογραφία, και τον χάρτη της Ελλάδος που μας έβαζαν να τους φτιάχνουμε συχνά, στην Γεωγραφία. Θρησκευτικά,  το μάθημα που σταδιακά το βάλανε στην άκρη και προσπαθούν να το καταργήσουν. Διότι διδάσκει την αγάπη, την ειρηνική συμβίωση, τον σεβασμό, τον αλτρουισμό, την συγχώρηση, την ομόνοια, την σωστή συμπεριφορά και πολλά άλλα θετικά στοιχεία, που διαπλάθονται στην ψυχή των παιδιών.  Αντίθετα υποχρεωτικά τη θέση των Θρησκευτικών,  παίρνει η σύγχρονη σεξουαλική αγωγή των παιδιών, στον θαυμαστό κόσμο του σεξ για ενήλικες, με εντολή  της παγκόσμιας woke   ατζέντας και των  Λοατκι. Μην απορείτε λοιπόν για τις βίαιες σεξουαλικές κακοποιήσεις των αμούστακων  μαθητών και των αθώων νηπίων.  Ας μιλήσουμε και για την Σχολική εμφάνιση. Οι ποδιές ήταν υποχρεωτικές μέχρι το 1982  στα κορίτσια, ακόμη και στα αγόρια των πρώτων Σχολικών χρόνων. Ήταν  ομοιόμορφα ντυμένα όλα τα παιδιά,  με εκείνο το χαρακτηριστικό λευκό γιακαδάκι, καμία σχέση με την σημερινή απρεπή εμφάνιση. Πως να ξεχωρίσει η μαθήτρια ημίγυμνη, με τα μπουστάκια και τα σορτς, λες και εργάζεται σε νυχτερινό μπαρ; Τους μαθητές με ατημέλητη εμφάνιση και με σχισμένα τα μοντέρνα παντελόνια, πώς να τους διακρίνεις; Όσο  για τις Εθνικές παρελάσεις οι μαθήτριες συναγωνίζονται πια θα φορέσει την πιο κοντή και στενή, προκλητική φούστα της   γιορτινής Σχολικής στολής. Έλλειψη παιδείας, αξιοπρέπειας, σεβασμού προς την ιερότητα της ημέρας;Αυτόπτης μάρτυρας δυστυχώς υπήρξα μια Κυριακή, στον Άγιο Παύλο Κω, όταν δυο κορίτσια 11 και 14 ετών προσήλθαν για να  κοινωνήσουν με το σορτς. Δεν  μέμφομαι τα παιδιά, αλλά η μητέρα δεν τις ρώτησε πως πάνε έτσι  με ασέβεια, στην Εκκλησία και μάλιστα για να κοινωνήσουν, εμπρός στον Δεσπότη κ .κ. Ναθαναήλ και στον  ιερέα, παπά Περικλή; Όσο για τα κινητά τηλέφωνα, μεγάλο θέμα στα Σχολεία. Εφόσον  ένα τηλέφωνο ανάγκης στο γραφείο, των καθηγητών φτάνει.  Τα  κινητά τηλέφωνα σε τι χρειάζονται; Για  να φωτογραφίζουν διάφορα  θέματα οι μαθητές και να εκθέτουν τις συμμαθήτριες τους ή να εξευτελίζουν του συμμαθητές ακόμη και τους καθηγητές τους;  Τι  θα πάθουν αν το κινητό τηλέφωνο παραμένει κλειστό μέσα στο Σχολείο; Αφού  σε ώρα ανάγκης, υπάρχουν οι καθηγητές που βοηθούν.  Στο  αεροπλάνο γιατί το κλείνουν; Εμείς τι πάθαμε που στο Σχολείο δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα; Ούτε το σταθερό δεν  έτυχε να το χρειαστούμε.  Όσο για τις τιμωρίες, όρθιοι με το ένα πόδι και το πρόσωπο στον τοίχο. Τράβηγμα το αυτί μέχρι να το ξεριζώσουν. Γράψε διακόσιες φορές, ‘δεν θα αντιμιλήσω ξανά στον καθηγητή μου.’  Προς γνώση και συμμόρφωση για να το εμπεδώσουμε. Αποβολές που υπάρχουν μέχρι και σήμερα. Μετεξεταστέοι  ή στάσιμοι στην ίδια τάξη, γιατί δεν τα κατάφεραν σε ένα δυο μαθήματα ή ήταν άτακτοι και αυθάδεις και έτσι τους τιμωρούσαν σκληρά. Τα χαστούκια ή σκαμπίλια, πήγαιναν σύννεφο. Ήταν γνωστά και από τις ομώνυμες Ελληνικές ταινίες,’ Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο’ και ‘Χτυποκάρδια στο Θρανίο’, με τους αξέχαστους ηθοποιούς, Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Άνοιξε το χέρι, για να σου κατεβάσει ο εκπαιδευτικός τη βίτσα το χάρακα ή τον  μεγάλο ξύλινο διαβήτη. Επειδή  ήσουν αδιάβαστος, ανυπάκουος, ατημέλητος ή γιατί σε τσάκωσε να καπνίζεις ή να πίνεις, έστω και μια μπύρα με εξωσχολικούς φίλους σου.  Άφησα  τελευταία, τον υποχρεωτικό Εκκλησιασμό της Κυριακής. Ευτυχώς οι Ιερές Μητροπόλεις, διατηρούν ακόμη τα Κατηχητικά Σχολεία, για παιδιά και ενήλικες. Αφού τα παιδιά δεν έχουν σχέση με την Θρησκεία και τους κανόνες της, που αποτελούν χαλινάρι, για τον κακό χαρακτήρα και για την διαχείριση της οργής τους,  ασεβούν και βγάζουν ελεύθερα τα επιθετικά  ένστικτα τους. Έτσι δεν φοβούνται, τίποτα και κανέναν. Ούτε τους κανόνες  της Θρησκείας, μα ούτε και τους νόμους της Πολιτείας, για αυτό και η παραβατικότητα κτυπάει κόκκινο.  Με  την πλήρη ασυδοσία και ελευθερία, χωρίς φραγμούς συνείδηση και  λογική, γίνονται βίαια και επιθετικά στους συμμαθητές τους και αύριο εχθρικά και αντικοινωνικά στη ζωή τους.  Η  απομάκρυνση από τον Χριστό, όλα τα επιτρέπει. Η  απιστία φέρνει την παρανομία και την  κακώς εννοούμενη δικαιωματική ελευθερία. Τα  κινητά τηλέφωνα, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποτελούν τελευταία,  τους χειρότερους δασκάλους για τα παιδιά.  Αφού τα διδάσκουν καθημερινά, την βία και την ασέβεια στον διπλανό.  Τα  ηλεκτρονικά παιχνίδια βίας που  εκτόπισαν τα κλασικά παραδοσιακά  παιχνίδια της υπαίθρου, έγιναν η αφορμή για την καταστροφική συμπεριφορά των παιδιών.  Η  αδιαφορία των γονιών και των διδασκάλων, η πλημμελής εποπτεία και η φύλαξη, καθώς και η παιδεία,  για σωστή κοινωνική συμπεριφορά. Γενικά  η αμέλεια και τα άσχημα παραδείγματα ενδοοικογενειακής  βίας, οι διαλυμένες οικογένειες που αγανακτούν και πληγώνουν τα παιδιά,  έφεραν δυστυχώς αυτά τα αποτελέσματα με άσχημες αντιδράσεις βίας και κακοποίησης. Με την παραβατικότητα των ανηλίκων   καθημερινά, γεμίζουν τα Αστυνομικά Τμήματα και τα γραφεία των Εισαγγελέων ανηλίκων. Άραγε σε  αυτή την σάπια κοινωνία ονειρευόμαστε, ότι θα κτίσουμε   το αυριανό  μέλλον;  Είτε  θα έχουμε συχνότερα κρούσματα μαθητών, με μαχαιρώματα και πυροβολισμούς στα Σχολειά, όπως γίνονται συχνά, σε άλλες μεγάλες, πλούσιες και πολιτισμένες χώρες;

Παγκόσμια ημέρα Μουσείων και Αρχαιολογικών χώρων

Η Κως είναι ένα ολόκληρο Αρχαιολογικό Μουσείο, που επάνω της διαβάζεις την ιστορία του πολιτισμού, που γράφτηκε ανεξίτηλα μέσα στους αιώνες.Θέλησα να επισκεφτώ για πολλοστή φορά, δυο σημαντικά, ιστορικά τοπόσημα της πόλης του νησιού μας. Ανάμεσα στους επισκέπτες, οι περισσότεροι ήταν οι τουρίστες. Πέρασα από το πλούσιο και πολύτιμο, Αρχαιολογικό Μουσείο της Κω. Σε ένα κτήριο του 1936, Αρχιτεκτονικό κόσμημα της ζοφερής Ιταλοκρατίας των Δωδεκανήσων, στεγάζονται εκατοντάδες, πολύτιμοι Αρχαιολογικοί θησαυροί, της Αρχαίας Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής περιόδου. Όπως μαρμαρόγλυπτα αγάλματα στην γλυπτοθήκη και περίτεχνες, επιτύμβιες επιγραφές και προσόψεις, αληθινά αριστουργήματα, με το άγαλμα που αποδίδεται στον Κώο ιατρό Ιπποκράτη να δεσπόζει. Περίτεχνα μωσαϊκά, όπως αυτό στο περιστύλιο με την άφιξη του Ασκληπιού στην Κω, όπου τον υποδέχονται μαζί με ένα Κώο κάτοικο, ο ίδιος ο Ιπποκράτης. Στον επάνω όροφο, δεκάδες αμύθητης άξιας κτέρεα και κτερίσματα, ως αναθήματα στους τάφους και κεραμικά οικιακά σκεύη και μεταλλικά εργαλεία, που έφερε στο φως, η ακούραστη Αρχαιολογική σκαπάνη, καθώς και πολλά Αρχαία νομίσματα. Όλες οι αίθουσες φιλοξενούν σπάνιους και ανεκτίμητους Αρχαιολογικούς θησαυρούς, που φυλάσσονται σε ένα πεντακάθαρο περιβάλλον. Αν και ο μεγάλος σεισμός, του Ιουλίου του 2017, έκανε αρκετές ζημιές αυτές αποκαταστάθηκαν πολύ σύντομα.  Προχωρώντας μετά την Πλατεία Ελευθερίας, ο κάθετος δρόμος της Βασιλέως Παύλου, με έφερε ως την Κάζα Ρομάνα, στην υπέροχη και μοναδική Ρωμαϊκή Οικία. Βέβαια η απογοήτευση από τον περιβάλλοντα χώρο, που είναι πνιγμένος στα χόρτα και στα σκουπίδια, μετριάστηκε αφού με πληροφόρησαν, ότι περιμένουν σύντομα τους ανάλογους εργάτες, για την αποψίλωση και τον καθαρισμό, όλων των υπαίθριων Αρχαιολογικών χώρων. Την Ρωμαϊκή αξιοθαύμαστη, αναστηλωμένη Οικία, την Κάσα Ρομάνα, έφερε στο φως μετά τον τρομερό σεισμό του 1933, η Αρχαιολογική σκαπάνη το 1936-1940, υπό τον Ιταλό Αρχαιολόγο Λουτσιάνο Λορέντζι. Αρχικά επρόκειτο να οικοδομήσουν, την Δημοτική Αγορά της Κω, οι Ιταλοί κατακτητές των Δωδεκανήσων. Όταν όμως ανακάλυψαν τα πολύτιμα Αρχαιολογικά ευρήματα, τα πέτρινα θεμέλια, τους διακοσμημένους τοίχους και τα μοναδικά ψηφιδωτά δαπέδου, άλλαξαν γνώμη. Έτσι αναστήλωσαν μέρος της Ρωμαϊκής Κατοικίας, μέχρι που το 1976, η Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία, αποκατάστησε και αναστήλωσε και τον υπόλοιπο χώρο, της Ρωμαϊκής Οικίας. Το 2014, οργανώθηκε και μια ξεχωριστή Αρχαιολογική έκθεση, στην Κάσα Ρομάνα. Σε ένα πλούσιο κτηριακό οικοδόμημα, με πολλά δωμάτια, με όροφο, με περιστύλιο και με ευρύχωρη αυλή, φιλοξενούνται πλήθος από μαρμάρινα αγαλματίδια, κεραμικά σκεύη, πολλά περίτεχνα ψηφιδωτά, κιονόκρανα, επιτύμβιες στήλες και αρκετά νομίσματα. Μια πλούσια συλλογή από πολύτιμα αντικείμενα, που προδίδουν την ευμάρεια της εποχής εκείνης και την υψηλή αρχιτεκτονική και περίτεχνη οικοδομική έφεση, των πλούσιων ιδιοκτήτων. Ένα κόσμημα Αρχαιολογικό, για απαιτητικούς ιστορικούς και Αρχαιολόγους, που μελετά σε κάθε δωμάτιο τον τρόπο ζωής, εργασίας και τροφής, των προαιώνιων προγόνων της νήσου Κω, που έβαλαν ανεξίτηλη την πολιτισμική και καλλιτεχνική τους σφραγίδα. Όπως και το Ασκληπιείο, αυτό το ιερό Νοσοκομείο του Ιπποκράτη, που ελπίζουμε οι προσπάθειες ένταξής του στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομίας της UNESCO, σύντομα να ευοδωθούν. Λίγο πιο πέρα το θαυμάσιο Ρωμαϊκό Ωδείο και η Αρχαία Αγορά, με το Ξυστό ή το Γυμναστήριο, είναι όλα πνιγμένα στα χόρτα. Ελπίζουμε σύντομα η Αρχαιολογική Υπηρεσία, να συγκινήσει την Κυβέρνηση, και το Υπουργείο Πολιτισμού, ώστε να εγκρίνει τα ανάλογα κονδύλια, για τον καθαρισμό και την συντήρηση των υπαίθριων Αρχαιολογικών χώρων. Για να σταματήσει η δυσφήμηση του νησιού μας, από τους ξένους περιηγητές, οι όποιοι επισκέπτονται, παρέα με φίδια, σαύρες, χελώνες και αρουραίους, τους πολύτιμους υπαίθριους, Ιστορικούς και Πολιτιστικούς Θησαυρούς της νήσου Κω. 

Το σκοτεινό πρόσωπο της μαθητικής βίας

Με μεγάλη ανησυχία και λύπη, γονείς και εκπαιδευτικοίπαρακολουθούμε τον κατήφορο της σημερινής νεολαίας.Θυμάμαι  εμείς  παίζαμε στην αυλή του Σχολείου, πότε κυνηγώντας μια μπάλα και πότε βολτάροντας στους δρόμους και στις αλάνες με τα ποδήλατα, μέχρι που ίδρωνε το γυμνασμένο  μας σώμα. Παίζαμε κυνηγητό, και τραβούσαμε τη μπλούζα του συμπαίκτη μας, για να μην μας περάσει. Τότε τα παιδιά δεν γύριζαν τρομαγμένα, ούτε ξαφνιασμένα, μα ούτε φοβόντουσαν μήπως στο κάθε άγγιγμα, ακολουθούσε ξυλοδαρμός ή κάθε είδους λεκτική, σωματική βία ή κακοποίηση. Αυτά τα αποτρόπαια φαινόμενα, τα ζούμε σήμερα σε ανησυχητική συχνότητα. Πως μέσα στην αγνότητα της νιότης και στην παιδικότητα, καρποφορεί η σκοτεινότητα της βίας;  Καθημερινά διαβάζουμε και ενημερωνόμαστε, για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων από τους συμμαθητές τους, που φτάνει μέχρι και τα παιδιά των Δημοτικών Σχολείων. Τελευταία η  θετή κηδεμόνας, που ήθελε να λέγεται ψευτο-μητέρα, τέρας, ασκούσε σκληρή, σωματική βία στα δυο υιοθετημένα παιδάκια. Αυτά  που πήρε, δήθεν για να τους δώσει αγάπη και στοργή. Έτσι για να καλύψει το κενό της ατεκνίας της, με ξένα παιδιά. Παντού ενδοοικογενειακή βία, ξυλοδαρμοί, άγρια φονικά, μαχαιρώματα, βιασμοί, λεκτική και σωματική βία, σεξουαλική κακοποίηση και γυναικοκτονίες, σε ένα κύκλο βίας στην σημερινή σάπια κοινωνία, που δεν έχει τέρμα. Ενώ τα θύματα φοβούνται να καταγγείλουν τα δεινά τους, εγκλωβισμένα σε ένα φαύλο κύκλο, ντροπής και ατολμίας. Γονείς  που καλούνται συχνά στα Αστυνομικά Τμήματα, γιατί μεγαλώνουν ανήλικους, βίαιους θύτες.  Όμως  οι πληγές στο σώμα των θυμάτων θα επουλωθούν, αλλά ποτέ δεν θα φύγουν από την ψυχή τους. Είδος προς εξαφάνιση η παλιά, παραδοσιακή Ελληνική οικογένεια; Που  είναι η συγκροτημένη οικογένεια, που συμβουλεύει και προστατεύει τα παιδιά της; Για αυτό τα ανυποψίαστα κορίτσια, πέφτουν εύκολα θύματα του κάθε προβατόσχημου λύκου, που όταν τις δαγκώσει ή τις σκοτώσει, είναι πια πολύ αργά;  Πάρα πολλές οι οικογένειες, με το γρήγορο και εύκολο διαζύγιο, έχουν πια αποδομηθεί και διαλυθεί. Από  αυτές που έμειναν οι κηδεμόνες  και οι γονείς, είναι χαμένοι στις καθημερινές δουλειές  τους, μέχρι και τα Σαββατοκυριακάτικα.  Τα  παιδιά είναι κολλημένα, στο τάμπλετ  ή στο κινητό τηλέφωνο και  ανακαλύπτουν τη χαρά της βίας, απέναντι  στους συμμαθητές τους, μέσα από τον δαιδαλώδη, σκοτεινό και παραπλανητικό κόσμο του διαδικτύου. Γονείς  που εύκολα ασκούν, λεκτική και σωματική βία, αλλά δύσκολα μιλούν, επιβλέπουν και συμβουλεύουν, τα παιδιά τους. Γονείς  που ζουν για την τέλεια φωτογραφία, στα κοινωνικά δίκτυα, κρυμμένοι πίσω από την κάλπικη βιτρίνα.  Παιδιά που αρνούνται να καταγγείλουν τα δεινά που περνούν, για τον ψυχικό και σωματικό τους  βίαιο εξευτελισμό, διότι δειλιάζουν, ντρέπονται και κρύβονται.  Πολιτικοί και Ιερωμένοι, μιλούν συνεχώς για ήθος, για αρχές, για σωστούς κανόνες στη ζωή, που κανείς δεν τους ακούει. Κάποτε υπήρχε σεβασμός, στους νόμους της Πολιτείας και στους κανόνες της Θρησκείας. Όλα αυτά τα κατάπιε, η ασύδοτη και ανεξέλεγκτη, σύγχρονη ελευθερία, της οποίας γευόμαστε τους πικρούς καρπούς. Εκπαιδευτικοί που κτυπάνε το κουδούνι της ανεκτικότητας, ίσως και της αδιαφορίας. Όλοι οι γονείς φοβούνται για τα παιδιά τους, πως θα γυρίσουν από το Σχολείο, μετά τη μόδα του Σχολικού εκφοβισμού, της βίας και του ξυλοδαρμού και πως θα κυκλοφορήσουν με ασφάλεια στους δρόμους, μια πολυθόρυβης πόλης.  Η παραβατικότητα των ανηλίκων είναι στις δόξες της, εκκολάπτοντας τους αυριανούς εγκληματίες. Σχεδόν αμέτοχοι και αδύναμοι οι εκπαιδευτικοί, κοιτούν τους μαθητές Δημοτικών και Γυμνασίων, να χτυπιούνται σαν τα άγρια  ζώα, χωρίς να μπορούν ουσιαστικά να παρέμβουν. Κάποτε ο πατέρας έλεγε στα παιδιά του, πως έπρεπε να μαζευτούν μια συγκεκριμένη ώρα στο σπίτι, για το τραπέζι,  για το διάβασμα και για τον ύπνο. Τότε υπήρχαν κανόνες, στη λειτουργία της οικογενειακής εστίας. Οι  δάσκαλοι ήταν αυστηροί και τα παιδιά, τους σέβονταν με υπακοή. Τώρα  οι δάσκαλοι είναι χαλαροί και σχεδόν αδιάφοροι, φοβούμενοι μην διαμαρτυρηθούν τα παιδιά στους γονείς τους  και σε ακραίες περιπτώσεις, μην τους συκοφαντήσουν ή τους εκβιάσουν. Η χώρα μας και η κοινωνία της, πήρε τον κατήφορο, ενώ  η αυριανή γενιά, θα ζητά απεγνωσμένα τη λύτρωση, που ποτέ δεν θα έρθει.     

Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά, που είσαι; Στο Α; στο Β; στο 1; στο 2; (Αληθινή ιστορία)

Σε κάποια από τις επισκέψεις μου, σε Δημόσια Ιδρύματα εγκαταλειμμένων και ορφανών παιδιών, παραδόξως διαπίστωσα εγώ και οι φίλες μου, όταν πάμε το εξής γεγονός. Στην  πτέρυγα των νηπίων, όποτε πλησιάζαμε για να τους δώσουμε λίγη αγάπη και ένα παιχνιδάκι, μας φώναζαν ΜΑΜΑ. Σε ερώτηση μας, με ευγένεια το προσωπικό μας απάντησε, πως όλες τις γυναίκες, τις επισκέπτριες και τις βρεφοκόμους, τις φωνάζουν ΜΑΜΑ. Ρωτήσαμε ποιος τους έμαθε αυτή τη λέξη και πόσο αυθόρμητα βγαίνει, από την παιδική, αθώα καρδούλα τους και μας απάντησαν ότι έχουν και εκείνες, την ιδία απορία. Άραγε  από ένστικτο, από ανάγκη φωνάζουν τη Μαμά τους, έστω και αν δεν την γνώρισαν ποτέ  ή επειδή τους λείπει η παρουσία της;     Σε  συζήτηση με μια φίλη μου στην Αγγλία, που εργάζεται ως νταντά σε δυο παιδιά ομοφυλοφίλων ανδρών, έχει και  εκείνη αυτή την   απορία. Τις ώρες που  λείπουν για δουλειά, οι δυο γκέι άντρες, εκείνη φροντίζει τα παιδάκια που συνεχώς την φωνάζουν Μάμυ, δηλαδή  Μαμά.  Να σημειώσω δε, πως η εν λόγω ιδιωτική νταντά, έχει δική της παραδοσιακή οικογένεια και παιδιά.     Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ και κ. Βουλευτές, τι έχετε να πείτε για τον νόμο έκτρωμα, που ετοιμάζεστε να ψηφίσετε, νομιμοποιώντας την ομοφυλοφιλία και δια αυτού πλαγίως την τεκνοθεσία και υιοθεσία, από άτομα του ιδίου φύλου; Εσείς  δηλαδή θα αφαιρέσετε βίαια δια νόμου, το δικαίωμα κάθε υιοθετημένου παιδιού, να έχει ένα θετό πατέρα και φυσικά μια μητρική αγκαλιά και μητρικό θηλασμό, στην ανατολή της ζωής του, που τόσο την χρειάζεται; Βλέπετε  και αυτοί που κατάφεραν να  πάρουν παιδιά, τα έχουν δώσει και τα μεγαλώνουν οι νταντάδες.  Αφού εσείς μεγαλώσατε, σε υποδειγματικές οικογένειες και ζήσατε κοντά σε άριστες μητέρες, γιατί θέλετε να στερήσετε από αυτά τα παιδιά, την πολύτιμη και αναγκαία παρουσία της μητέρας; Άλλωστε  τα ήδη υιοθετημένα παιδιά, καλύπτονται με μικρές νομικές τροποποιήσεις και με το Σύμφωνο Συμβίωσης,  που είναι ισότιμο με τον πολιτικό γάμο. Ευτυχώς  η Ένωση  Πολυτέκνων Ελλάδος και η Πανελλήνια Ένωση Γυναικών,  βρεθήκαν στη  Βουλή ως η φωνή των Γυναικών ενάντια στην εμπορευματοποίηση των βρεφών, μέσω της παρένθετης μητέρας, καθώς και ενάντια στην ταπεινωτική εκμετάλλευση της γυναίκας, ως ενοικιαζόμενη μήτρα, μετατρέποντας την πύλη της ζωής, σε μια παραγωγική κλωσσομηχανή, με σκοπό το απάνθρωπο εμπόριο, ανθρωπίνων υπάρξεων. Διότι όταν το μάθουν αργότερα τα παιδιά, ότι τα κυοφορούσαν οι μητέρες τους και μετά τα πούλησαν, φαντάζεστε τις συνέπειες. Θέλουμε  δίπλα μας, υγιείς πολίτες και όχι τραυματισμένους και δυστυχισμένους ανθρώπους. Όσο  για τις προσωπικές, σεξουαλικές επιλογές των ομοφυλοφίλων, δεν μας ενδιαφέρουν και έχουν κάθε δικαίωμα να απολαμβάνουν όπως θέλουν τη ζωή τους, φτάνει να μην εμπλέκουν τα αθώα παιδιά. Πριν ψηφίσετε αυτό το νομοσχέδιο, φροντίστε να αφήσετε σωστά τα πολιτικά ίχνη σας, σε στέρεο έδαφος και όχι πάνω στην άμμο ή στο  χιόνι, με σωστές αποφάσεις, για να έχετε μια καλή υστεροφημία γεμάτη σεβασμό και αξιοπρέπεια. (Αφιερωμένο σε όλες τις μητέρες του κόσμου)

Άνθρωποι μονάχοι, παρέα με τη μοναξιά τους...

Ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα,  βλέπουμε στην εποχή των ανέσεων και της απανθρωπιάς.        Γροθιά  στο στομάχι της πολιτισμένης, σύγχρονης κοινωνίας, οι τελευταίες δυσάρεστες ειδήσεις, πότε με τον πατέρα και τον ανάπηρο γιο, που βρέθηκαν νεκροί κα ξεχασμένοι, εδώ και δυο μήνες. Πότε με το ηλικιωμένο ζευγάρι, που πέθαναν μόνοι και αβοήθητοι  και τους βρήκαν μετά από μια εβδομάδα. Δεκάδες άλλοι συνάνθρωποι μας, βιώνουν καθημερινά την απόλυτη μοναξιά, συντροφιά με τις αρρώστιες τους και την εγκατάλειψη.  Φώτα  παντού,  αυτοκίνητα, κίνηση βιτρίνες, φασαρία, κοσμοσυρροή, στους γεμάτους δρόμους,  στην πολύβουη πόλη. Μέσα στα κλειστά στοιβαγμένα διαμερίσματα, ο καθένας κλείνει ερμητικά τον πόνο, το φόβο, τις αγωνίες, τις χαρές και τις πίκρες, τα προβλήματα του, οικογενειακά και προσωπικά, επαγγελματικά και οικονομικά.         Μια απλή  ‘καλημέρα,’ στην πυλωτή της πολυκατοικίας και μια συνηθισμένη ‘καληνύχτα,’ στον ανελκυστήρα.   Οι  πόρτες είναι απέναντι η μια στην άλλη, τα παράθυρα είναι δίπλα, δίπλα, μαζί με  τα μπαλκόνια. Τα  σπίτια μοιάζουν σαν τα κλουβιά, που μέσα τους αιχμαλωτίζουν  άκαρδοι, τα άτυχα ωδικά πτηνά.  Όμως  δεν αντέχεται αυτή η μοναξιά, μέσα στην πολυκοσμία. Κάποιοι μόνοι, στον πάνω όροφο, αργοπεθαίνουν και οι άλλοι στον κάτω όροφο, είναι  βαριά άρρωστοι.  Όταν  φύγουν από τη μάταιη ζωή, μόνοι και αβοήθητοι, κάνεις δεν θα τους αναζητήσει, ανάμεσα σε τόσες χιλιάδες κόσμο. Άνθρωποι  της διπλανής πόρτας,  με κινητικά προβλήματα, υπερήλικες και ασθενείς, ζουν ολομόναχοι,  δυστυχισμένοι  και ανήμποροι, τόσο που δεν μπορούν να πάνε ούτε για τα αναγκαία τους ψώνια ή για τα φάρμακα. Είναι δίπλα μας και μας βλέπουν και ας έχουν την ευγένεια, να μην μας ενοχλήσουν και ας κρατούν την αξιοπρέπειά τους και  να μην ζητάνε βοήθεια. Ενώ εμείς στον αναπαυτικό καναπέ, με μια κούπα ποπ κορν, παρακολουθούμε απαθείς  το Παγκόσμιο τηλεοπτικό παράθυρο, να μας φέρνει στο σπίτι κάθε είδους εγκλήματα.  Φονικά,  ληστείες, βιασμούς, κακοποιήσεις παιδιών και γυναικών. Έτσι που σταδιακά, τα προβλήματα της κοινωνίας, να τα νοιώθουμε και  δικά μας. Νοιώθουμε  την τραγική κατάσταση, στο Παγκόσμιο πολεμικό σκηνικό, όπου εξοντώνονται οι άμαχοι και όχι οι υπαίτιοι, όπου  ακρωτηριάζονται και  σκοτώνονται, αθώα παιδιά και γυναίκες. Παράλληλα υπάρχουν  δίπλα μας αβοήθητοι, οι μοναχικοί άνθρωποι, οι απόμαχοι της ζωής. Ξεχασμένοι  από όλους, περνάνε το  δικό τους βάσανο.   Που  είναι η Κρατική μέριμνα,  οι κοινωνικοί λειτουργοί, η βοήθεια στο σπίτι; Που  είναι  τα ‘υπερήφανα γηρατειά’, των πολιτικών παχυλών υποσχέσεων;  Ίσως  μερικοί τυχεροί, να πληρώνουν κάποια ιδιωτική νοσηλεύτρια, να τους φροντίζει στο σπίτι. Άραγε αυτοί που πέθαναν τελευταία, μόνοι  και  αβοήθητοι, δεν είχαν κάποιους κοντινούς ή μακρινούς συγγενείς, να συντρέξουν και να ρωτήσουν πως πάνε; Αν αυτοί οι ανήμποροι άνθρωποι, χρειάζονται βοήθεια, αν περνάνε καλά και αν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, να κάνουν ένα μπάνιο και να κοιμηθούν χορτάτοι; Όμως  είναι ξένοι, μέσα στους ξένους, σε μια μεγάλη φανταχτερή πόλη, γεμάτη με πολύ κόσμο. Συνήθως στην ύπαιθρο και στα χωριά, οι άνθρωποι στην πλειονότητά  τους, είναι πιο φιλόξενοι, πιο ανθρώπινοι και πιο συντρεχτηκοί.  Νοιάζεται ο ένας για τον άλλον και αν αργήσουν να τον δουν στο καφενείο, στο φούρνο ή στο μπακάλικο της γειτονιάς, τότε τον ψάχνουν.           Στα  χωριά όλοι είναι γείτονες, γνωστοί, φίλοι και συγγενείς και δεν νοιώθουν ξένοι. Αντίθετα  στην πόλη, ποιος θα νοιαστεί, ποιος θα συνδράμει, αυτούς τους μοναχικούς ανθρώπους και τους ηλικιωμένους;  Όλοι αγνοούν την ύπαρξή  τους, εκτός αν κρύβεται καμιά περιουσία πίσω τους.  Τότε  οι συγγενείς, τους παρκάρουν  σε ένα Γηροκομείο, περιμένοντας στο τέλος σαν τα αρπακτικά, να πάρουν τη λεία τους. Ξεχνούν  πως κάποτε, αυτοί οι άνθρωποι, ήταν ενεργά κομμάτια της κοινωνίας και πρόσφεραν με την εργασία τους  πολλά. Ότι ήταν  και αυτοί νέοι και έγιναν γέροι, που  μας χάρισαν παιδιά και εγγόνια. Ήταν  παιδιά που έπαιξαν στις αλάνες, μεγάλωσαν, ερωτεύτηκαν, αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν, δημιουργώντας τις δίκες τους οικογένειες. Επί   πολλά χρόνια, εργάστηκαν σκληρά, για να αναθρέψουν και να μορφώσουν, τα παιδιά τους, αφήνοντας ανεξίτηλα τα χνάρια τους στη ζωή. Όλοι αυτοί, ήταν συμπολίτες μας, που τους συναντούσαμε στο δρόμο και  στη  γειτονιά μας.  Ήταν συντοπίτες, φίλοι, συγγενείς, που έπεσαν θύματα, της αποξένωσης των μεγάλων πόλεων.   Αφού ξεχάστηκαν από  όλους, είχαν πια μόνον  ο ένας τον άλλον,  μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής τους. Ανήμποροι  πολλοί από αυτούς,  επειδή  πια δεν μπορούν  να προσφέρουν στην κοινωνία, ζουν  ξεχασμένοι στην άκρη, με μια τυπική σύνταξη, συντροφιά με τη μοναξιά τους.Αφού  η κοινωνία και η Πολιτεία, τους θεωρεί πια παροπλισμένους και τους έβαλε στο περιθώριο.  Όμως  αυτή η μοναξιά τους, είναι και ο ζωντανός τους θάνατος.  Μένουν  εκεί απομονωμένοι, σε ένα απρόσωπο διαμέρισμα ή σε ένα δωμάτιο  Γηροκομείου, με ένα πιάτο φαϊ και ένα ζεστό κρεβάτι. Μέσα  σε μια απάνθρωπη και πολυθόρυβη πόλη, που οι ψυχροί αριθμοί, μιλούν από μονοί τους. Μια  έρευνα, λέει ότι στη χώρα μας, μισό εκατομμύριο, ανήμποροι, ηλικιωμένοι και άρρωστοι συνάνθρωποί  μας, ζουν μόνοι και κατάμονοι και μαραζώνουν, γιατί είναι ξεχασμένοι από τα παιδιά, τις νύφες και τα εγγόνια τους. Περιμένουν  με λαχτάρα, μια φιλική κουβέντα, από κάποιο πρόσωπο, γιατί δεν αντέχονται τα γηρατειά, η μοναξιά   και η αρρώστιες που τα συνοδεύουν. Δεν  αντέχεται η εγκατάλειψη, αφού δεν βρέθηκε κανείς να τους επισκεφτεί, να τους κάνει παρέα, να τους μιλήσει  από καρδιάς, να τους κοιτάξει με συμπόνια και  να τους πιάσει το χέρι με καλοσύνη,  για  να τους παρηγορήσει με αγάπη.  Κανείς δεν έκλαψε   πραγματικά, βλέποντας τους απόμαχους της   ζωής, να φεύγουν μόνοι και αβοήθητοι, για το αιώνιο ταξίδι τους, που μπορεί να είναι οι γονείς, οι παππούδες, οι θείοι μας. Μακάρι να μην έζησαν έτσι απαρατήρητοι, αλλά  να πέρασαν τη ζωή τους γεμάτη με χαρές, απολαύσεις, γέλια, γλέντια και χορούς, έρωτες και αγάπες, ακολουθούμενες, από τις συνήθεις λύπες και στενοχώριες. Μακάρι  να έκαναν όνειρα και αν δεν εκπληρώθηκαν όλα, σημασία έχει ότι  ονειρεύτηκαν και η ζωή τους. Αυτό   αξίζει περισσότερο, από το πικρό και γεμάτο με νεανικές αναμνήσεις, μοναχικό τους τέλος. Λέει μια σοφή, λαϊκή παροιμία.   ‘Μια  μάνα,  μπορεί να  θρέψει 12 παιδιά και 12 παιδιά, δεν μπορούν να φροντίσουν μια μάνα.’ Μήπως η αλαζονεία, μας τυφλώνει και σκεπτόμαστε εγωιστικά, άκαρδα, απομονώνουμε και βάζουμε  στο περιθώριο, τους απόμαχους της ζωής και τους καταδικάζουμε στην βασανιστική μοναξιά τους; Άραγε θα νοιώσουμε αισθήματα και ενοχές, αφού έχουμε ως κυριότερο σκοπό  να πλουτίσουμε,  βάζοντας τον εαυτούλη μας, πάνω από όλους,  χωρίς ίχνος αλτρουισμού, προς τον διπλανό μας; Σίγουρα δεν θέλουμε να πιστέψουμε, ότι σε λίγα χρόνια, θα έχουμε την ίδια ή και χειρότερη τύχη.  ‘Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, για να ζήσεις πολλά και καλά χρόνια, επί της γης.’  Λέγει  η Πέμπτη από τις Θείες,  Δέκα Εντολές,  του Μωυσή. Ενώ ο Υμνωδός παράλληλα ψάλλει. ‘Κύριε  το γήρας περικράτησον’.  Κλείνοντας  ας  θυμηθούμε τον  Αλέξανδρο  Παπαδιαμάντη.                                                    ‘Χειμώνας  βαρύς, οικία καταρρέουσα, καρδία ρημαγμένη, μοναξιά και ανία, (βαρεμάρα).         Κόσμος  βαρύς, κακός και  ανάλγητος.  Υγεία  κατεστραμμένη, σώμα βασανισμένο. Φθαρμένα  σωθικά, λυπημένα, που δεν μπορούν πλέον να ζήσουν και να αισθανθούν,  τη χαρά της  ζωής.’                                                                      Αλλά και το 1977,  η αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού, θα τραγουδήσει τους μελοποιημένους στίχους, του Γιάννη Καλαμίτση, από τον Μουσικοσυνθέτη Γιάννη Σπανό, σε δισκάκι, της Εταιρίας   ‘ΛΥΡΑ’.‘Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι, σαν το ξεχασμένο στάχυ. Ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος, και αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι, όπως του πελάου οι βράχοι. Ο  κόσμος  θάλασσα που απλώνει και αυτοί βουβοί, σκυφτοί και μόνοι, ανεμοδαρμένοι βράχοι. Άνθρωποι  μονάχοι, σαν ξερόκλαδα σπασμένα,  σαν  Ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα. Σαν  εσένα, σαν έμενα.