Έχω ευχάριστες αναμνήσεις από το Ασφενδιού και τις Χαϊχούτες από τα χρόνια που πηγαίναμε στα πανηγύρια του Αη Δημήτρη και του Ασωμάτου. Έχτισα και μερικά από τα γραφικά σπιτάκια του Ασφενδιού, έχτισα και ένα κτίριο ενός Γάλλου τραπεζίτη μες στη Ζιά και μια Κυριακή πρωί περίμεναν έναν εργάτη εκεί στην Παναγιά την Βαγγελίστρα να τον πάρω στη δουλειά. Και όπως ήμουν στο αυτοκίνητο άκουγα την καμπάνα της Παναγιάς Βαγγελίστρας να χτυπά και συγχρόνως όλες μαζί τις καμπάνες του Λαγουδιού, της Ζιάς, του Ασωμάτου και βαθιά βαθιά του Αη Δημήτρη στις Χαϊχούτες και έλεγα, θεέ μου τι αρμονία ήταν αυτός ο ήχος που έβγαινε μέσα από τις 5 καμπάνες.
Άλλη μια φορά έχτιζα το σπίτι του Δημήτρη του Κουρέρη και μου έφερε γιαπράκια, ανθούς παραγεμιστούς η θειά μου η Δεσποινιώ η γριά, η προγιαγιά των Πασσανικολάκηδων του Ασφενδιού που ήταν και μενα θεια μου γιατί ο άντρας της ο Γιώργης ο Πασσανικολάκης, ο προπάππους των Πασσανικολάκηδων του Ασφενδιού, ήταν συγγενής μου από το Γιαπιλί.
Τα εφερα και τα φαγα πάνω στη σκαλωσιά. Εκείνη την στιγμή δεν τη ξέχασα ποτέ. Το Ασφενδιού και οι Χαϊχούτες ήταν ανέκαθεν η συμπάθειά μου και μέχρι σήμερα ψηφίζω Ασφενδιανό Δήμαρχο. Ο Οκτώβρης είναι ο Αη Δημητριώτης, έτσι τον λέγανε οι Ασφενδιανοί. Κουβέντιασα με παλιούς επιτρόπους του Αη Δημήτρη και έμαθα ότι ο Αη Δημήτρης χτίστηκε επί Τουρκίας, με τουρκικό φιρμάνι που έγραφε ότι ο Αη Δημήτρης να χτιστεί στην ίδια θέση που υπήρχε η προηγούμενη εκκλησία και στα ίδια μέτρα, ούτε πιθαμή παραπάνω.
Μες στη Μητροπόλη της Κω σώζεται τουρκικό φιρμάνι δυσδιάβαστο και αυτό λέει ότι ο Αη Δημήτρης χτίστηκε το 1805. Το έτος 1943 μες στον πόλεμο λειτούργησε ο νάρθηκας του Αη Δημήτρη σαν σχολείο με πρωτοβουλία του Αντώνη Κιοσόγλου, ο οποίος πλήρωνε τους δασκάλους και τα βιβλία και τα τετράδια των μαθητών. Έχω πάει πολλές φορές στις Χαϊχούτες. Όταν θεμέλιωνα ένα μεγάλο κτίριο, από τα πολλά που έχω χτίσει στην Κω, πήγαινε με τον γάδαρό μου και καλούσα τον Παπά Γιώργη τον Μυλωνά που ήταν εφημέριος του Αη Δημήτρη και μου έκανε αγιασμό. Τον είχα τυχερό παππά και δεν τον άλλαζα ποτέ. έχω κάνει γλέντια στον Αη Δημήτρη και στα καφενεία των Χαϊχούτων, όχι και ολίγα. Τώρα στα 90 μου πια είμαι γέρος και δεν μπορώ να πάω και τους στέλνω τα χαιρετίσματά μου με ένα ωραίο ποίημα, που είναι τόσο ωραίο που όταν το έγραφε ο Γ. Αθάνας θα νόμιζε κανείς ότι το έγραφε αποκλειστικά για τον Αη Δημήτρη των Χαϊχούτων:
Το χωριό μας που δεν είναι και ομορφότερο στην πλάση
Μας αφήσαν οι γονείς μας μια γερόντισσα εκκλησιά
Δεν της έχουμε φτιαγμένο μαρμαρένιο εικονοστάσι
Τα καντήλια της δεν είναι κρυσταλλένια και χρυσά
Φτωχικά ντυμένους έχει και τους γέρους της παπάδες
Ταπεινοί οι δυο της ψάλτες είναι πάντα εργατικοί
Στα μανάλια της μεγάλες δεν ανάβουμε λαμπάδες
Στον αφέντη Αη Δημήτρη το μικρό κεράκι αρκεί
Και όμως στον μικρό της χώρο που όλους και όλους δεν μας παίρνει
Του Θεού το μεγαλείο το αισθανόμαστε τρανό
Πουθενά πιο μυρωμένο δεν καπνίζει το λιβάνι
Πουθενά το καντηλάκι δεν σπιθά πιο φωτεινό
Στην καλή μας εκκλησούλα όλοι μας εκεί στη μέση
Χριστιανοί στην κολυμβήθρα γίναμε κλαψαριστά
Θα γελάσουμε μια μέρα και γαμπροί στην ίδια θέση
Θα σωπάσουμε μια άλλη με τα μάτια μας κλειστά