Βρισκόμαστε στην λαμπρότερη ημέρα την Αναστάσιμη. Με την ελπίδα όλων στην ημέρα της Λαμπρής και στο θαυμαστό Άγιο Φως, προσδοκούμε να φέρει την λύτρωση σε όλο τον κόσμο. Η σκέψη όλων μας πλανιέται μαζί με τα δάκρυα μας, σε αυτούς που έφυγαν από τον κόσμο αυτό για να βρεθούν, εκεί όπου ο Κύριος κατέβηκε για να τους συγχωρήσει και να τους λυτρώσει. Μετά από μερικές εβδομάδες υποχρεωτικού εγκλεισμού στα σπίτια μας, για το φόβο της πανδημίας, αυτό που μας στεναχωρεί παραπάνω αυτές τις μέρες, είναι η απουσία των Εκκλησιασμών, κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Φέτος δεν παρακολουθήσαμε τις Ιερές Ακολουθίες με τα εξαιρετικά Βυζαντινά τροπάρια, ούτε ακούσαμε τα Δώδεκα Ιερά Ευαγγέλια της Αγίας και Μεγάλης Πέμπτης. Δεν παρευρεθήκαμε στην Αποκαθήλωση του Χριστού, ούτε στολίσαμε τον Επιτάφιο όπως συνηθίζαμε. Δεν ψάλλαμε τα υπέροχα Εγκώμια, ούτε ακλουθήσαμε την περιφορά του. Κλεισμένοι στα σπίτια μας, πολλές φορές ίσως και να δακρύσαμε, για αυτή την απώλεια που δεν ξέρουμε αν θα έχουμε όλοι την ευκαιρία να ξαναζήσουμε την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα.
Προσπαθώντας να περάσουμε το χρόνο μας και να τον αξιοποιήσουμε όσο πιο δημιουργικά και ευχαρίστα, ασχοληθήκαμε με συνηθισμένες δουλειές με χόμπι και αθλητισμό. Βρήκαμε και διαθέσιμες ώρες, να ασχοληθούμε και με τους οικείους μας, πέρα από το καθημερινό μαγείρεμα και το συγύρισμα. Η τηλεόραση και το διαδίχτυο, ίσως μας έδωσαν μια μικρή γεύση των Ιερών Ακολουθιών, στις άδειες και ερμητικά κλειστές Εκκλησίες. Δεν είμαστε όμως εκεί για να πάρουμε το Άγιο Φως από την Ωραία Πύλη, για να ακούσουμε το γιορτινό Αναστάσιμο Ιερό Ευαγγέλιο και το Χριστός Ανέστη, εν μέσω εκκωφαντικών θορύβων, από τις κροτίδες και τα βεγγαλικά. Δεν θα μεταφέρουμε στα μικρά φαναράκια, το Άγιο Φως, για να κάνουμε με την Πασχαλινή λαμπάδα μας, τον καθιερωμένο Σταυρό στην είσοδο των σπιτιών μας. Δεν θα πορευτούμε στους δρόμους, ακολουθώντας την χαρά της Δεύτερης Ανάστασης και του Εσπερινού της Αγάπης. Ας γιορτάσουμε λοιπόν στα σπίτια μας, την ημέρα της Αγάπης χωρίς αδελφικούς ασπασμούς και φιλικούς χαιρετισμούς. Ας ζήσουμε σε κλίμα ομόνοιας, μέσα στα ασφαλή σπιτικά μας. Ας παραβλέψουμε για λίγο τις ψευδό –ειδήσεις, από τα τρομολάγνα κανάλια της υπερβολής ή τις ενοχλητικές αναρτήσεις, από τα διάφορα κοινωνικά δίχτυα. Ας ξεχάσουμε τις θεωρίες συνωμοσίας, του κοροναϊού και τις αλληλοκατηγορίες ή την αναζήτηση ευθυνών, για την συμφορά που σκέπασε όλο τον πλανήτη μας. Κυρίως ας αποφύγουμε ανώνυμα ή επώνυμα σχόλια και σχολιασμούς, για πολιτικούς ή άτομα που δεν τα συμπαθούμε. Ευτυχώς είναι λίγοι, που ασχολούνται με αυτό το κατάπτυστο σπορ. Δηλ να τρέφονται με ύβρεις και μίσος, κρυμμένοι πίσω από το δικό τους ανασφαλές καταφύγιο. Αυτό που τους παρηγορεί, για τη δική τους ανεπάρκεια και τα ποικίλα συμπλέγματά τους, είναι να ξεβράζουν δηλητήριο και χολή, χωμένοι μες στην άνανδρη ανωνυμία τους. Βέβαια στην χυδαία λεκτική βία, συμβάλλουν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που δεν τους αποβάλλουν ή να τους διαγράφουν. Ένα άλλο αποκαρδιωτικό φαινόμενο, είναι οι πολιτικοί ντόπιοι και Εθνικοί, ανεξαρτήτως κόμματος, που προσπαθούν να επωφεληθούν και να δρέψουν ψηφουλάκια, με αλληλοκατηγορίες και ποταπή συμπεριφορά, όταν βλέπουν πως το πλοίο της χώρας μας βουλιάζει. Όσες ειδήσεις και αν έχουμε για την πανδημία, όσο και αν οι αριθμοί μας τρομάζουν ή μας παρηγορούν, ένα είναι σίγουρο. Ταξιδεύουμε με τον ίδιο καιρό, στην ίδια θάλασσα, αλλά ο καθένας κουμαντάρει τα κουπιά, της δίκης του βάρκας. Μέσα σε κλίμα τρόμου και περιορισμού, καλούμαστε να τραβήξουμε το δικό μας κουπί και να κάνουμε τις δικές μας, όχι τυχαίες επιλογές. Είναι λοιπόν αυτή η παγκόσμια δοκιμασία που περνάμε, ευκαιρία επανεκκίνησης για να γίνουμε καλλίτεροι ή χειρότεροι άνθρωποι; ζώντας στο δικό μας σκοτάδι; Το αν θα βγούμε από την κρίση αυτή, κερδισμένοι όχι οικονομικά, αλλά ηθικά και σοφότεροι ως άνθρωποι, δεν εξαρτάται από την ίδια την κρίση, αλλά από εμάς και την συμπεριφορά μας. Πρώτα απέναντι στους δικούς μας ανθρώπους και αργότερα στους άλλους, χωρίς βία και χωρίς προσωπικές ή κοινωνικές εντάσεις. Καμιά κρίση δεν φέρνει ριζικές αλλαγές ή μια καινούργια ζωή, αλλά ξεσκεπάζει αυτό που πραγματικά είμαστε. Άνθρωποι με διαφορετικό χαρακτήρα και ποικίλες συμπεριφορές, θετικές ή αρνητικές, ευγενικές ή αγενείς. Είναι σαν τον αποξηραμένο, καλοκαιρινό ποταμό, όπου μπορείς να βρεις στην κοίτη του αφού τραβηχτούν τα νερά του, από ψήγματα χρυσού, μέχρι απλές πέτρες. Αφού λοιπόν βρισκόμαστε όλοι στην ίδια κατάσταση και βιώνουμε την ίδια περιπέτεια, ας συνυπάρξουμε αρμονικά με την οικογένεια μας. Μακριά από ό,τι μας φέρνει αντιμέτωπους με την οικογενειακή βία, γιατί θα χρειαστεί να συνυπάρξουμε ομαλά και με την κοινωνία, που μας περιμένει εκεί έξω. Όλα αυτά θα μπορέσουμε να τα επιτύχουμε και με γνώμονα το Ιερό Ευαγγέλιο της Ανάστασης, που πρεσβεύει την αγάπη, την ομόνοια και την ελπίδα, για όλο τον κόσμο. Καλή Ανάσταση — Ξανθίππη Αγρέλλη
