Στα νησιά μας υπάρχουν μέρες, που η πραγματικότητα δεν χωρά σε πίνακες, νόμους και υπουργικές εξαγγελίες. Χωρά μόνο σε εικόνες: στο βλέμμα του ψαρά, που μετρά τη βενζίνη πριν βγει στο πέλαγος, στον αγρότη, που παρά τον μικρό κλήρο γης και τα λιγοστά ζώα, παράγει πάνω από 500 είδη τυριών, στη μητέρα, που περιμένει το καράβι, για να πάει το παιδί της στο νοσοκομείο, στον επιχειρηματία, που κοιτά τον λογαριασμό του καραβιού και αναρωτιέται αν μπορεί να παραγγείλει ξανά εμπόρευμα, στον δάσκαλο και στον γιατρό, που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα αφού ο διορισμός τους είναι μακριά από τον τόπο και την οικογένειά τους.
Σε αυτές τις εικόνες, το Μεταφορικό Ισοδύναμο δεν είναι τεχνικός όρος. Είναι ένα λεπτό νήμα που συμβάλλει να κρατηθεί η νησιωτική κοινωνία όρθια και αυτό το νήμα βρίσκεται πλέον σε πραγματικό κίνδυνο.
Οι υποσχέσεις Γκίκα και ο Νοέμβριος που δεν ήρθε ποτέ!
«Το Νοέμβριο —μας είπαν— θα πληρωθεί το Μεταφορικό Ισοδύναμο».
Οι νησιώτες περιμέναμε με υπομονή την αποπληρωμή του, γνωρίζοντας ότι το Μ.Ι. δεν είναι περιστασιακό επίδομα ούτε ένα ακόμη pass, που η κυβέρνηση μοιράζει κατά το δοκούν. Είναι η θεσμοθέτηση της ισοτιμίας μας με τους πολίτες της ηπειρωτικής χώρας.
Ο Νοέμβριος όμως πέρασε και δεν καταβλήθηκε ούτε ένα ευρώ. Ούτε στις επιχειρήσεις, ούτε στους επιβάτες, ούτε στα καύσιμα. Τίποτα. Μόνο σιωπή!
Μια σιωπή, που προσβάλλει την αξιοπρέπεια ανθρώπων που ήδη ζουν στα όρια, με το κόστος ζωής να εκτοξεύεται και την πρόσβαση σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες να γίνεται καθημερινά δυσκολότερη.
Η νησιωτική ζωή, δεν είναι ένα καρτ ποστάλ της τουριστικής περιόδου.
Είναι:
·Ο ηλικιωμένος, που περιμένει ίσως και το μοναδικό εβδομαδιαίο δρομολόγιο, για να κάνει αιματολογικές εξετάσεις ή για διακομιδή στην πρωτεύουσα του νομού ή στον Πειραιά και αλλού.
·Ο φούρνος που πληρώνει διπλάσια μεταφορικά για το αλεύρι και δεν ξέρει αν θα αντέξει τον χειμώνα.
·Ο αγρότης, ο κτηνοτρόφους και ο αλιέας, που βλέπουν το κόστος μεταφοράς των ζωοτροφών και των καυσίμων, που έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, να εξανεμίζει κάθε κέρδος.
·Ο φοιτητής, που δεν μπορεί να πάρει το καράβι «για μια βόλτα», στην οικογένειά του, γιατί πια αυτή η βόλτα κοστίζει όσο τα έξοδα μιας ολόκληρης εβδομάδας.
·Ο δάσκαλος και ο γιατρός που ζουν μακριά από την οικογένειά τους και κάθε μετακίνηση αποτελεί οικονομική αιμορραγία.
·Τα νοικοκυριά, που πληρώνουν διπλά για τρόφιμα, καύσιμα, βασικά είδη.
·Οι μικρές επιχειρήσεις, που παλεύουν να επιβιώσουν σε μια οικονομία που ασφυκτιά.
·Οι ασθενείς, που περιμένουν καράβια και αεροπλάνα για να νοσηλευτούν, την ώρα που οι δομές υγείας στα νησιά καταρρέουν.
Όταν η ακρίβεια τσακίζει τη χώρα, στα νησιά τσακίζει διπλά. Κι όμως, η κυβέρνηση επιμένει να συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχουμε.
Οι πραγματικές καθυστερήσεις - η κατάφορη αδικία
Και ενώ η κυβέρνηση επιμένει να μιλά για δήθεν «τεχνικά ζητήματα», η αλήθεια είναι αμείλικτη.
·Επιβάτες: απλήρωτοι από 1 Οκτωβρίου 2024 έως σήμερα.
·Καύσιμα: απλήρωτα ολόκληρο το 2024 και 2025.
·Επιχειρήσεις: εκκρεμεί ακόμη το 60% του Μ.Ι., για όσους ελέγχθηκαν για το Β΄ εξάμηνο του 2022.
Αυτό δεν λέγεται καθυστέρηση. Είναι μια ξεκάθαρη υπονόμευση του μέτρου και δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για ένα μεθοδικό «ξεδόντιασμα», που οδηγεί στο τελικό βήμα: την κατάργηση.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, κάποιοι επιχειρούν να το παρουσιάσουν ως δήθεν «εναλλακτική» της μείωσης των συντελεστών ΦΠΑ. Λες και οι ανάγκες των νησιωτών είναι ανταλλάξιμες. Λες και μπορείς να επιλέξεις ποια από αυτές θα πνίξεις πρώτη.
Η ακρίβεια τρώει ολοένα και περισσότερη από τη ζωή μας και στα νησιά αυτή η ζωή μικραίνει επικίνδυνα.
Οι νησιώτες δεν ζητούμε ελεημοσύνη – ζητούμε τα αυτονόητα
·Άμεση καταβολή όλων των οφειλόμενων ποσών του Μεταφορικού Ισοδύναμου.
·Μόνιμη, σταθερή και διαφανή λειτουργία του μηχανισμού, χωρίς πολιτικά παιχνίδια.
·Διεύρυνση, όχι συρίκνωση, του μέτρου.
·Και απαιτούμε την επαναφορά των Μειωμένων Συντελεστών ΦΠΑ, όπως ισχύει σε πολλές ευρωπαϊκές νησιωτικές περιοχές.
Τα νησιά μας, σαν κουκίδες γης διάσπαρτες στην πλάτη της θάλασσας, κουβαλούν πάνω τους ανθρώπους, που ζούμε σε αυτά χειμώνα καλοκαίρι και τα κρατάμε ζωντανά.
Εδώ που ζούμε, κύριε Υπουργέ, δεν μας τρομάζει το κύμα, που χτυπά αλύπητα τους βράχους μας. Μας τρομάζει η αδιαφορία, γιατί όσο οι κυβερνώντες παίζουν με τις ζωές μας, τα νησιά της Ελλάδας χάνουν κόσμο, παραγωγή, υπηρεσίες, προοπτική.
Το Μεταφορικό Ισοδύναμο δεν είναι «παροχή».
Είναι το δικαίωμα του νησιώτη να ζει ως πολίτης ίσος με τους πολίτες της ηπειρωτικής χώρας.
Και αυτό το δικαίωμα δεν θα το παζαρέψουμε.
Γράφουν:
- Γιώργος Κασσάρας, πρώην Βουλευτής και Γενικός Γραμματέας Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, μέλος του Τομέα Ν.Π. του Κινήματος Δημοκρατίας
- Κατερίνα Γιαννακά, μέλος του Τομέα Νησιωτικής Πολιτικής του Κινήματος Δημοκρατίας
