Ένα ολόγιομο φεγγάρι έλουσε με το φως του τις στιγμές μας και έδωσε έναν τρυφερό τόνο στην επανένωση των αποφοίτων του 2000 του 1ου Ιπποκρατείου Λυκείου Κω. Ήταν σαν να ήρθε να φωτίσει όλα όσα ζήσαμε και κουβαλάμε στις καρδιές μας, κι ας πέρασαν 25 ολόκληρα χρόνια.
Μια απλή σφυρίχτρα... Αυτή ήταν αρκετή για να μας ταξιδέψει πίσω, τότε που η αγαπημένη μας γυμνάστρια, η κα Μαίρη Βαμβακίδου, μ’ ένα μόνο σφύριγμα, ξεκινούσε τις αναμνήσεις.
Το Σάββατο 9 Αυγούστου 2025, ξαναβρεθήκαμε, σχεδόν παιδιά ακόμα στην ψυχή, στο προαύλιο του παλιού, γνώριμου σχολείου μας. Εκεί που όλα ξεκίνησαν.
Με ένα βλέμμα στα σκαλοπάτια, εκεί στην πλευρά της προσευχής, οι σκέψεις μας γύρισαν στο 1997. Τότε που για πρώτη φορά ακούσαμε τη σφυρίχτρα της κυρίας Μαίρης. Θυμηθήκαμε με γέλιο τις μοναδικές ατάκες της στις πρόβες των παρελάσεων: «Έξω το στήθος, μέσα η κοιλιά, μέσα ο π@π@ς!», φράσεις που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας με τρυφερότητα.
Περάσαμε από τις τάξεις μας - άλλες ίδιες, άλλες αλλαγμένες - και ψάχναμε νοερά τις θέσεις μας, τις φωνές μας, τα όνειρά μας. Στις προκατ αίθουσες, θυμηθήκαμε τότε, το 1997, που ως «ψαρωμένα» πρωτάκια γεμίσαμε 7 τμήματα!
Κάποιοι μείναμε, κάποιοι χωριστήκαμε (νόμος Αρσένη γαρ). Μα δεν χαθήκαμε ποτέ. Ούτε ο ένας από τον άλλον, ούτε από εκείνα τα χρόνια.
Σαν να στεκόταν πλάι μας η κα Ολυμπία Τουρκομανώλη, η Διευθύντριά μας. Τη φανταστήκαμε να ζητάει ένα παιδί για την προσευχή ή να μας ενημερώνει για την εκδρομή, μ’ εκείνο το χαρακτηριστικό τόνο στη φωνή και το ιδιαίτερο ιδίωμα.
Παραδίπλα, ο κ. Γιώργος Διακοβασίλης, ο επιστάτης μας, ο δικός μας άνθρωπος. Να ρυθμίζει τα πάντα με προθυμία και να παίζει μπάλα μαζί μας στον ελεύθερο χρόνο του. Αιώνια Παναθηναϊκός, όπως όλοι θυμόμαστε.
Και πάνω απ’ όλα, σαν σκιά φωτεινή και ζεστή, ο αείμνηστος Υποδιευθυντής μας, ο Βαγγέλης Χατζημιχάλης. Με το αστείρευτο χιούμορ του και τις φράσεις του που έγιναν ανέκδοτα ζωής: «Βατραχάκια του γλυκού νερού», «Κρατήστε με θα κάνω φόνο», «Να συλληφθούν πάραυτα!»... Έλειπε και μας λείπει.
Ο κ. Αλέκος Μαρκόγλου, επίσης Υποδιευθυντής μας τότε, ήταν παρών, τιμώντας μας όλους. Χαιρέτησε έναν-έναν τους συμμαθητές, σα να μην πέρασε ούτε μέρα από τότε που τον συναντούσαμε στους διαδρόμους. Το αυστηρό αλλά γεμάτο στοργή ύφος του, ίδιο κι απαράλλαχτο.
Μαζί μας κι αγαπημένοι καθηγητές. Η κα Μαρία Μαλέα, εκπροσωπώντας τις εξίσου ξεχωριστές κυρίες Πόπη Σακελλάρη, Άννα Χατζηστεφάνου και Χρυσούλα Σεβαστοπούλου, που δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν. Η νεότερη καθηγήτριά μας, κα Σοφία Καραγιάννη, και οι κύριοι Αντώνης Ιωάννου, Χρήστος Χαραμαράς και Αναστάσιος Κωτσίδης, που μάλιστα μας συνόδευσε και στη βραδινή έξοδο.
Μαθητές από την πόλη, το Ζηπάρι και το Πυλί, όλοι ξανά μια μεγάλη αγκαλιά. Ανασύραμε μνήμες, είπαμε ιστορίες που ξεθώριασαν αλλά δεν χάθηκαν, γελάσαμε και συγκινηθήκαμε.
Στο τέλος, παραδώσαμε τη σκυτάλη στους αποφοίτους του 1995, για να ζήσουν κι εκείνοι τα δικά τους ταξίδια στις μνήμες.
Η βραδιά έκλεισε στο αγαπημένο μας beach bar «Μύλος». Εκεί, το φεγγάρι έλαμπε πιο πολύ από ποτέ, λες κι ήξερε πόσο είχαμε ανάγκη να ξαναβρούμε κάτι από τον παλιό εαυτό μας.
Ένα φεγγάρι συντροφιά στις φωτογραφίες, στις αγκαλιές, στα χαμόγελα, σε μια αύρα που δεν μπορείς να περιγράψεις, μόνο να τη νιώσεις. Ήταν η αύρα της νιότης, της φιλίας, της κοινής ιστορίας.
Μια στιγμή, μια βραδιά, ένα σχολείο. Κι εμείς, ξανά παιδιά, ξανά συμμαθητές!
Για την αποτύπωση των στιγμών που ζήσαμε οι απόφοιτοι του 2000 του 1ου ΓΕΛ Κω
Σάντυ Λαδικού
Γιώργος Χ. Πασσανικολάκης
Υ.Γ.1: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον νυν Διευθυντή του 1ου ΓΕΛ Κω, κ. Γιώργο Χαρτοφίλη, που άνοιξε το σχολείο μας. Μακάρι σύντομα να δημιουργηθεί ένας χώρος εκδηλώσεων αντάξιος της ιστορίας του.
Υ.Γ.2: Επόμενο ραντεβού: 10 Αυγούστου 2030. Κρατήστε την ημερομηνία… και κρατήστε την καρδιά σας ανοιχτή για νέες - παλιές αναμνήσεις!
