Ατύχημα ήταν το πέσιμο από το κλαδί της ελιάς στο λιομάζωμα, εκεί στο ορεινό Ασφενδιού, όταν ο εργάτης σωριάστηκε κάτω.
-Ένα ταξί και γρήγορα! ακούστηκε η απεγνωσμένη φωνή των συναδέλφων του εργατών. Έτρεξαν στο πιο κοντινό τηλέφωνο, τότε λίγοι τα διέθεταν, κυρίως τα μπακάλικα και τα καφενεία.
Κάλεσαν το ταξί και γρήγορα ο τραυματισμένος εργάτης, βρέθηκε στην θρυλική Κλινική του Θεόφιλου Πέρου και στα έμπιστα χέρια του μοναδικού πολύ-ιατρού.
-Ένα ταξί! ακούστηκε κάπου εκεί στο κέντρο του χωριού Καρδάμαινα, και η επίτοκος γρήγορα βρέθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο, φέρνοντας στον κόσμο το πρώτο της παιδάκι.
Αυτά είναι μερικά δείγματα της ποικίλης προσφοράς των ταξιτζήδων, που συμμετέχουν στις χαρές, πότε κορνάροντας σε ένα γάμο, πότε στις βαφτίσεις κουβαλώντας τους καλεσμένους ή και σε γιορτές Εκκλησιών, μεταφέροντας τους πιστούς ως τα πιο απόμακρα Εξωκλήσια. Είναι η συμπαθέστατη τάξη των ταξιτζήδων, των ‘ταρίφων,’ όπως τους λέει ο λαός, με πολύ αγάπη. Αυτοί εργάζονται νυχθημερόν με βάρδιες, αλλά πολλές φορές βρίσκονται μακριά από τα οικογενειακά τραπέζια, των μεγάλων Γιορτών, όπως τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, αφού τους καλεί το καθήκον τους και δεν γνωρίζουν Κυριακές και Σχόλες.
Εκεί πιο κάτω στον αιωνόβιο Πλάτανο του Ιπποκράτη, στην μικρή πλατεία, απέναντι από το Ενετικό κάστρο, που απαλά το δροσίζει το λιμάνι, είχαν το στέκι τους, το γραφείο και το τηλέφωνο τους, τα ταξί. Βαλμένα στη σειρά, περίμεναν υπομονετικά, να μεταφέρουν τους ταξιδιώτες, μέχρι το καράβι που ελλιμενιζόταν στην μεγάλη προβλήτα. Μερικά περίμεναν κάποιους άλλους πελάτες, για να τους πάνε στο Αεροδρόμιο, τα καλοκαίρια δε, μετέφεραν παντού δεκάδες τουρίστες, ξένους και Έλληνες περιηγητές. Πολλοί δε κάτοικοι των χωριών, εύρισκαν και βρίσκουν, άμεση εξυπηρέτηση από τα ταξί.
Κάποια στιγμή οι αποφάσεις του Δήμου, άλλαξαν την όψη της Κω, έτσι άλλαξε πιάτσα και η ομάδα των ταξιτζήδων. Από τα νέα τους πόστα όμως δεν σταμάτησαν να εξυπηρετούν και να ρισκάρουν μέρα νύχτα, με κίνδυνο της ζωής τους. Αφού τον περισσότερο χρόνο τον περνάνε πάνω σε τέσσερις τροχούς, ακουμπισμένοι για ώρες στο τιμόνι, με τα μάτια και τα αυτιά ορθάνοιχτα και με την προσοχή τους ανεβασμένη στο ζενίθ. Να προσθέσουμε και την πολύωρη, καθιστική οδήγηση, που πολλές φορές έχει ως ανταμοιβή, μακροχρόνιες σοβαρές βλάβες, στην σκελετική και σωματική υγεία τους.
Αυτοί οι ηρωικοί εργάτες των δρόμων, πολλές φορές αντικατέστησαν το οχήματα πρώτων βοηθειών, η άμεσης ανάγκης, όταν για χίλιους δυο λόγους δεν ήταν διαθέσιμα. Έτσι τα ταξί σώζουν ζωές, ανακουφίζουν εγκύους, στις στιγμές του τοκετού και πολλές φορές αυτό το ευχάριστο γεγονός συμβαίνει και μέσα στο ταξί τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που μεταφέρουν βαριά αρρώστους, με κίνδυνο να κολλήσουν και αυτοί, αν η ασθένεια είναι μεταδοτική. Όπως σήμερα που φορούν την μάσκα, για πολλές ώρες και με τα γάντια, ρισκάρουν την υγεία τους έναντι της Ιογενούς φονικής πανδημίας, για το μεροκάματο, που δεν είναι εύκολο, ούτε ακίνδυνο. Δεν είναι λίγες οι στιγμές, που εξυπηρετούν ανήμπορους υπερήλικες, κουβαλώντας τους προμήθειες ή μεταφέροντας τους στα διάφορα ιατρεία, φαρμακεία και μαγαζιά.
Ανέχονται τους μεθυσμένους τουρίστες και πολλές φορές τους βοηθάνε, για να φτάσουν με ασφάλεια στα καταλύματά τους. Καθαρίζουν σχολαστικά το ταξί τους, από τα υπολείμματα αγενούς συμπεριφοράς πελατών, γιατί το ταξί είναι δημόσιο όχημα και επιβάλλεται να διατηρείται καθαρό.
Ακούνε τον κάθε πικραμένο, να τους εξομολογεί τα προσωπικά προβλήματα του, να τους εμπιστεύεται κάθε είδους συζήτηση, επί παντός επιστητού. Ατέλειωτες διηγήσεις και συζητήσεις, για οικογενειακά, πολιτικά, κοινωνικά και Θρησκευτικά θέματα, που διακόπτονται απότομα στο τέλος της διαδρομής.
Αντέχουν τον κάθε επικίνδυνο οδηγό, που προπορεύεται, είτε οδηγεί ή παρκάρει ανεύθυνα. Κινδυνεύει η ασφάλεια και η σωματική τους ακεραιότητα, από κάθε είδους κακοήθη και διαταραγμένα άτομα, που μπορεί απλά να τους ληστέψουν ή και να τους σκοτώσουν.
Την μεταπολεμική εποχή, τα ταξί ήταν ελάχιστα. Ας θυμηθούμε τους πρωτοπόρους ταξιτζήδες του νησιού μας. Τότε που ο επαρχιακός δρόμος ήταν ένας σκοτεινός χωματόδρομος, η άσφαλτος σπάνια και οι κακοτράχαλες ανηφόρες επικίνδυνες για τους οδηγούς των ταξί.
Οι οδηγοί ταξί, κάνοντας ένα προσωπικό απολογισμό, στο τέλος της πολυετούς προσφοράς τους, θα λέγαμε ότι ο καθένας κλείνει μέσα του και ένα βιβλίο ζωής. Όσα άκουσε, ότι έμαθε στις πιάτσες των ταξί, αποτελούν πολύτιμη εμπειρία και διδαχή στο Σχολείο της ζωής.
Από τους πρώτους ταξιτζήδες που έφεραν ταξί στην Κω, ενδεικτικά αναφέρουμε ότι ήταν, ο αξέχαστος Λευτέρης Χατζηνικολάου, από το Ασφενδιού, καθώς και ο Παπαγγελής. Από την Αντιμάχεια ο Χατζηδημήτρης , ο Χριστόδουλος ο Φραζάκης, ο Βαρκάς, ο Τάσος ο Χατζημανώλης, ο Σκαλέρης, όπως και ο Παπούλης. Επίσης ο Φλάγκος ερχόμενος από τη Ρόδο. Από την πόλη της Κω, ο Παρβέρης, ο Νικολής ο Σταμόγλου ή ο Γιαβρούδης, ο Καματερός, ο Δρόσος, ο Δανελλάκης, ο Μανώλης ο Τσιγαράς, ο Γιάννης ο Κουζούκας, ο Κώστογλου, ο Παναγιώτης ο Στάκος και πολλοί άλλοι οι όποιοι είτε βρίσκονται στην συντάξιμη εποχή τους, είτε δεν είναι πια κοντά μας. Φυσικά ‘ο Σύλλογος οδηγών αγοραίων ταξί,’ έχει πολλούς και άξιους επαγγελματίες ανάμεσα στα μέλη του. Πολλοί από αυτούς άφησαν άξιους κληρονόμους τα παιδιά τους, που συνεχίζουν το επίπονο και επικίνδυνο επάγγελμα τους. Βέβαια οι γραφειοκρατικές δυσκολίες τελευταία, έγιναν πιο περίπλοκες και οικονομικά πολύ δυσπρόσιτες, ως προς την αδειοδότηση των ταξί.
Πολλά είναι και τα προβλήματα, που προσπαθεί συλλογικά να τα λύσει ο κλάδος, όπως η φορομπηχτική πολιτική, ο υπέρ επαγγελματισμός, οι πανάκριβες αδειοδοτήσεις, οι συχνές φθορές των οχημάτων , τα ακριβά ανταλλακτικά, οι αυξανόμενες τιμές των καυσίμων και τόσα άλλα επί μέρους προβλήματα, μικρά και μεγάλα.
Υ. Γ. Ζητάμε συγγνώμη αν παραλείψαμε πολλούς και παλαιούς αξιόλογους ταξιτζήδες και παρακαλούμε να μας τους υπενθυμίσετε.
Ξνθίππη Αγρέλλη
