Από καταβολής κόσμου, ο πόλεμος και η βία, βρισκόταν μέσα στην ανθρώπινη καθημερινότητα. Η αλληλοεξόντωση για την επιβίωση, ξεκίνησε με πρωτόγονα όπλα, και έφθασε μέχρι και τα πιο σύγχρονα. Ο φιλοπόλεμος Άρης, άρχισε να προμηθεύει τους ανθρώπους με πέτρες, δόρατα, βέλη, ξίφη, μέχρι περίστροφα, καραμπίνες, οπλοπολυβόλα, νάρκες, πυρηνικές βόμβες και ολέθριες βόμβες όλων των ειδών.
Όλα τα κατέστρεφαν και τα θυσίαζαν, για την εφήμερη κατάκτηση της γης, του πλούτου, αλλά και της εξουσίας, την οποίαν ουδείς και ποτέ μίσησε.
Οι μορφές και τα αίτια του πολέμου πολλά, αλλά ο πιο ανελέητος είναι αυτός που γίνεται μεταξύ αδελφών, φίλων, γειτόνων, συναδέλφων, ομοθρήσκων, ομοεθνών και συγκατοίκων, στην ίδια χώρα. Μικροί και μεγάλοι εμφύλιοι κατέστρεψαν το Έθνος μας ή το τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα. Οι εμφύλιοι δεν έγιναν για να μεγαλώσουν την Ελλάδα, ούτε για να πάρουν λάφυρα.
Έγιναν από εγωισμό, έλλειψη αγάπης, ασέβεια προς την ανθρώπινη ζωή, πολιτικές και κομματικές διαφορές και διεκδίκηση της εξουσίας. Έγιναν από το γεγονός ότι υπήρχαν διαφορετικά, κοινωνικοπολιτικά πιστεύω.
Η διχόνοια που κρατεί τα σκήπτρα της εξουσίας, σύμφωνα με τον Εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό, (1798-1857) δεν έλειψε ποτέ από την μικρή και πανέμορφη κατά τα άλλα ειρηνική μας χώρα, την Ελλάδα.
Ο εξουθενωτικός εμφύλιος του 44 για ιδεολογικές αριστερές, δεξιές ή και άλλες διαφορετικές, πολιτικές πεποιθήσεις, δεν έδωσε κανένα μάθημα σε κανέναν. Το ίδιο λάθος επαναλαμβάνεται σε μικρογραφία στις μικρές και μεγάλες κοινωνικές ομάδες. Το ‘διαίρει και βασίλευε,’ δεν ωφέλησε κανέναν Έλληνα παρά μόνο τον εχθρό του.
Σήμερα στην μικρή γεωγραφική νησιωτική μας γωνιά, γινόμαστε μάρτυρες ψυχρό- πολιτικών πολέμων και κοινωνικών συγκρούσεων, που εκφράζονται με πολλούς τρόπους. Η διεκδίκηση μιας καρέκλας τοπικής εμβέλειας, χωρίζει πολλές φορές αδέλφια, οικογένειες, φίλους, σε νοητά στρατόπεδα των Βορείων και Νοτίων.
Σε μικρά Βιετνάμ, που εξαπολύουν ψυχολογικό και λεκτικό πόλεμο, ανάμεσα στους μεν και τους δε, καταστρέφοντας παλιές φιλίες και στενές ανθρώπινες σχέσεις.
Στο ολέθριο αυτό παιχνίδι, ακούσια ή εκούσια εμπλέκονται και τα ΜΜΕ, που πολεμάνε με τα δικά τους όπλα, είτε αυτά λέγονται εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, μέχρι και το τελευταίο απόκτημα, το διαδίκτυο. Το ηλεκτρονικό αυτό μέσο, εξελίσσεται στο πιο απολυταρχικό και επικίνδυνο από όλα.
Ο καθένας κρυμμένος πίσω από την ανωνυμία ή το ψευδώνυμό του, χλευάζει, συκοφαντεί, παραπληροφορεί, κριτικάρει αρνητικά και προσβάλει άδικα, χωρίς κανείς, ιδίως αν δεν είναι χρήστης του μέσου, να μπορεί άμεσα και ευθέως να αμυνθεί και να του απαντήσει. Μένει ατιμώρητος, γιατί ο νόμος για το ηλεκτρονικό έγκλημα, μπορεί να είναι ελλιπής, τα παραθυράκια πολλά και οι σκέψεις να εμπλακεί ο κάθε ένας σε δικαστικές περιπέτειες, δεν είναι οι πιο εύλογες, ούτε και οι πιο συμφέρουσες.
Η δύναμης τη δημοσιογραφικής πένας, που σαν κάλο ακονισμένο σπαθί, αποκεφαλίζει ή ενθρονίζει ανθρώπους και υπολείψεις, εκμαυλίζει συνειδήσεις και εκμηδενίζει πολιτικές υπάρξεις, είναι δυστυχώς ανεξέλικτη
Ωστόσο παραμένει το διαρκές ερώτημα. Μας ενδιαφέρει ποιος θα διεκδικήσει την τάδε καρέκλα; Ποιός θα ωφελήσει αυτόν τον τόπο;
Πόσο ώριμοι και πολιτικά πολιτισμένοι είμαστε, για να δούμε πρώτα το καλό του τόπου μας, να ζυγίσουμε τα υπέρ και τα εναντίον ενός οποιουδήποτε υποψήφιου, χωρίς να χωριζόμαστε στους άλλοτε γραφικούς Φουρτουνάκιδες και Βροντάκιδες του παλιού και καλού, ασπρόμαυρου σινεμά;
Οι μήνες του προεκλογικού πυρετού, έχουν πια περάσει και τα χρόνια που τους διαδέχτηκαν, αντί να φέρουν όξυνση, θα πρέπει να φέρουν κοντά όλους όσους φιλοδοξούν να προσφέρουν.
Θα πρέπει να προχωρήσουν με πνεύμα συνεργασίας, ακόμη και με όλα τα ΜΜΕ, ώστε να παρουσιάσουν εφικτά προγράμματα και ουσιαστικές λύσεις, σε δισεπίλυτα προβλήματα, για το καλό του τόπου.
Ο λαός περιμένει να δει άξιους συνεργάτες, που θα τον εκπροσωπούν και θα μεταφέρουν τα προβλήματά του, από το πιο μακρινό χωριό, ως στα κέντρα της Κυβερνητικής εξουσίας.
Θέλει να ακούσει, ρεαλιστικές ιδέες, που να μπορούν να εφαρμοστούν και να προσαρμοστούν στην σύγχρονη καλπάζουσα, τεχνολογικά εποχή μας, και όχι φρούδες υποσχέσεις .
Να καλυφθούν οι ανάγκες της Υγείας, της Παιδείας, της Οικονομίας και των κάθε είδους κοινωνικών προβλημάτων. Όταν οι πολιτικοί είναι έτοιμοι, ας απευθυνθούν στον λαό, ώστε να αφουγκραστούν τα προβλήματά του, αφού αυτός είναι που έχει και τον τελευταίο λόγο της επιλογής τους.
Οι ‘εμφύλιες συρράξεις’ κάθε είδους, ο διαχωρισμός σε ημετέρους και μη, τα κονταροκτυπήματα και τα ύπουλα κτυπήματα κάτω από τη ζώνη, υποβιβάζουν το πολιτικό κλίμα, καθώς και τον σκοπό και τον σωστό ρόλο των ΜΜΕ, που είναι η αμερόληπτη ενημέρωση αλλά παράλληλα μειώνουν και την αξία της Δημοκρατίας.
Βέβαια ο κόσμος της πολιτικής δεν είναι ένας ‘όμορφος και φανταστικός κόσμος, αγγελικά πλασμένος .’
Εκείνο που προέχει όμως, είναι η σύμπνοια, η συνεργασία, η διάθεση για κοινωνική πρόσφορα και η καλή θέληση από όλες τις πλευρές.
Ας πρυτανεύσει η νηφαλιότητα και ο πολιτικός πολιτισμός, με μόνο και μοναδικό στόχο, το καλό του φιλόξενου αυτού νησιού μας και το ευοίωνο μέλλον των κατοίκων του. Σε αυτό θα πρέπει να συμβάλουμε όλοι πολίτες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και εκλεγμένοι του λαού.
Ξανθίππη Αγρέλλη
