Μπορεί να είναι μόλις 14 ετών, ωστόσο ο Μανώλης Ι. Κυπραίος, μαθητής της Γ’ Γυμνασίου Ζηπαρίου, είναι ένα χαρισματικό παιδί, με ιδιαίτερο ταλέντο στην συγγραφή βιβλίων, αφού ήδη, σε ηλικία 14 ετών, έχει γράψει 2 βιβλία και ετοιμάζει το τρίτο.
Το πρώτο του βιβλίο «Κατάκαυση», το έγραψε τον Φεβρουάριο του 2023, με προτροπή του καθηγητή του, που είχε ξεχωρίσει το ταλέντο του, ενώ το δεύτερο «Τα χρονικά του Αμέθυστου», το έγραψε τον Νοέμβριο του 2024.
Βέβαια, το ταλέντο του, δεν περιορίζεται μόνο στη συγγραφή βιβλίων. Στην έκτη τάξη Δημοτικού πήρε το Lower στα Αγγλικά, στην Δευτέρα Γυμνασίου το Proficiency, ενώ έχει διακριθεί και σε πανελλήνιους διαγωνισμούς μαθηματικών.
Ο Μανώλης, μας μιλάει για τους αγαπημένους του συγγραφείς, για το τι του αρέσει να κάνει στον ελεύθερό του χρόνο, για το όνειρό του να γίνει φαρμακοποιός, όμως να μην περιοριστεί στην πώληση φαρμάκων, αλλά θέλει να δοκιμάσει να φτιάξει τα δικά του σκευάσματα, ενώ μας εκφράζει και την απογοήτευσή του για το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
- Μανώλη, πες μας με ποια αφορμή άρχισες να γράφεις;
Μου δόθηκε μια πολύ αυθόρμητη προτροπή από έναν καθηγητή που είχα στην Πρώτη Γυμνασίου τον κ. Γιώργο Ιωσηφίδη. Του είχα γράψει μια έκθεση για τα Εργαστήρια Δεξιοτήτων, μάθημα στο οποίο ασχολούμαστε κυρίως με το περιβάλλον και του άρεσε το “λέγειν” μου, όπως είπε και ο ίδιος. Έτσι, μου έκανε μια πρόταση για να το επεκτείνω και χωρίς να το καταλάβω, ανακάλυψα το Apple Pages και κατέληξα να γράφω ολόκληρο βιβλίο, στο οποίο κυριάρχησε ένα στιλ μεταξύ franchise, όπως MadMax, The Matrix και Terminator.
- Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο και ποιος ο αγαπημένος σου συγγραφέας;
Με έχουν εμπνεύσει πολλοί και διάφοροι συγγραφείς, όπως οι J.K. Rowling, Vasthy Hardy, Charles Dickens και Ιούλιος Βερν. Όμως, αναμφισβήτητα, ο αγαπημένος μου είναι ο Φίλιπ Πούλμαν και το βιβλίο του «Το Αστέρι του Βορρά» που κατέχει και ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Ωστόσο, το αγαπημένο μου βιβλίο, ανήκει σε έναν άλλον Βρετανό συγγραφέα - το «Lord of The Flies», χάρη στα μηνύματα που μεταδίδει.
- Πες μας λίγα λόγια για εσένα. Τι σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερό σου χρόνο; Τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Στον ελεύθερο μου χρόνο, όταν δεν βγαίνω με την οικογένεια, τους φίλους μου ή διαβάζω για το σχολείο, κάνω μια πληθώρα δραστηριοτήτων όπως σκάκι, πιάνο, τένις και φυσικά συγγραφή. Όταν μεγαλώσω, όμως, θα ήθελα να γίνω κάτι τελείως διαφορετικό, φαρμακοποιός. Γιατί, βέβαια, από μικρός μου αρέσει να αναρωτιέμαι για το πώς λειτουργεί ο κόσμος - και με αυτό εννοώ η Μητέρα Φύση η ίδια, όχι τα επιτεύγματα που έχουμε κάνει εμείς οι άνθρωποι: κόκκοι άμμου μπροστά σε έναν αχανή ωκεανό, που επεκτείνεται τη στιγμή που μιλάμε. Με ενδιαφέρουν πολύ οι θετικές επιστήμες και ως φαρμακοποιός, ευελπιστώ να μην περιοριστώ στην πώληση και τη διαχείριση της επιχείρησης, αλλά να δοκιμάσω να φτιάξω δικά μου.
- Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που σε απασχολεί;
Ζούμε σε έναν κόσμο με τεράστια ταχύτητα. Η πληροφορία είναι παντού, τα social media μας βομβαρδίζουν και ο κάθε άνθρωπος, διαφορετικός όπως είναι στο κύρος, στο χρήμα, στην εμφάνιση, στην προσωπικότητα, προσπαθεί να βρει τη δική του «αλήθεια». Αυτό όμως δημιουργεί ένα τεράστιο κοινωνικό χάσμα και τα social media δεν κάνουν την κατάσταση πιο εύκολη. Οι ίδιες πλατφόρμες, που υποτίθεται πως έχουν φτιαχτεί για να μας ενώνουν, μας χωρίζουν. Βλέπεις παντού γύρω σου, ανθρώπους να κατηγορούν, να κρίνουν, να διαχωρίζουν. Αν ακούγαμε λίγο περισσότερο ο ένας τον άλλον, χωρίς φίλτρα και οθόνες, θα μπορούσαμε να λύσουμε τα μεγαλύτερα προβλήματα, πολύ μεγαλύτερα από μια ανθρώπινη ζωή ή δύο ή και τρεις! Πολύ μεγαλύτερα από μια καρδιά, ένα σχόλιο και μια δημοσίευση: Ανισότητες, διακρίσεις, περιβαλλοντική καταστροφή και κλιματική αλλαγή. Αλλά το βασικό πρόβλημα δεν αλλάζει. Όλοι οι άνθρωποι βλέπουν τον κόσμο μόνο από τη δική τους οπτική γωνία. Και έτσι χάνουν το νόημα.
- Είσαι ικανοποιημένος από το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας;
Καθόλου. Από την εποχή του Σωκράτη, υπάρχει η ιδεολογία πως ο δάσκαλος, θα πρέπει να θέτει προσωπικά ερωτήματα στους μαθητές και να μην τους δίνει κατεβατά ύλης, τα οποία πρέπει να απομνημονεύσουν για να πάρουν άλλα κατεβατά, με γράμματα από το Α ως το Γ και αριθμούς από το 0 ως το 20, λες και η ζωή τους θα καθοριστεί από αυτά. «Δεν μπορώ να διδάξω τίποτα σε κανέναν. Μπορώ μόνο να τους κάνω να σκεφτούν». Αυτό είναι μεν πολύ πιο γενικό - όχι μόνο για την Ελλάδα ως χώρα, αλλά είναι και το βασικό πρόβλημα: το σύστημα ενθαρρύνει τη διαφορετικότητα μεταξύ κάθε ανθρώπου αλλά ταυτόχρονα κρίνει ψάρια με βάση τη δυνατότητα τους, να περπατήσουν. Τέλος, η οργανωτικότητα είναι τεράστιο πρόβλημα, επίσης. Για παράδειγμα, στο δικό μου σχολείο, ένα τμήμα της Τρίτης Γυμνασίου, από τον Σεπτέμβριο μέχρι και σήμερα, δεν έχει διδαχθεί Εργαστήρια Δεξιοτήτων καθόλου και συνεπώς θα βαθμολογηθούν σε ένα λιγότερο μάθημα. Οι αδικαιολόγητες απουσίες έχουν πέσει από τις 114 στις 50, με την αφορμή πως «οι μαθητές δεν έρχονταν στο σχολείο, αλλά δεν έμεναν τάξη, εξαιτίας του περιθωρίου». Όταν ένας μαθητής όμως, που δεν ενδιαφέρεται για το σχολείο, κάνει απουσίες θα μείνει τάξη ούτως ή άλλως κάποια στιγμή. Ο κόπος που δίνει ή δεν δίνει, πάντα θα ανταμειφθεί ανάλογα. Τώρα, μέχρι και μαθητές που όντως μπορεί να έχουν σοβαρούς λόγους, μπορούν να κάνουν έως 114 δικαιολογημένες, όχι αδικαιολόγητες.
