Τους βλέπαμε συνεχώς, να τρέχουν πάνω κάτω. Ιατροί όσοι απέμειναν, νοσηλευτές αεικίνητοι όλοι, για να αντιμετωπίσουν κάθε δύσκολο ή εύκολο περιστατικό.
Όμως παρά τις φιλότιμες και υπεράνθρωπες προσπάθειες του Ιατρικού, νοσηλευτικού και εργατικού δυναμικού, το Νοσοκομείο της Κω, έχει και θα εξακολουθήσει να έχει, κενά, ελλείψεις και πολλά προβλήματα. Για αυτό χρειάζεται την προσοχή όλων μας και κυρίως των αρμοδίων, κυβερνητικών και τοπικών αρχών. Ήρθαν είδαν, απήλθαν και θα ξανάρθουν οι γυρολόγοι της πολίτικης σκηνής, φορτωμένοι με τόνους προεκλογικές και μετεκλογικές υποσχέσεις. Μεγάλα λόγια, πότε για ανανέωση και αναβάθμιση του υπάρχοντος Δημοσίου Ιδρύματος, Υγειονομικής περίθαλψης και πότε για την άμεση θεμελίωση ενός νέου Νοσοκομείου, στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον. Θυμίζοντας έτσι την σοφή παροιμία, πως ‘ο Μανώλης με τα λόγια, κτίζει ανώγεια και κατώγεια’.
Πέρασαν τρία χρόνια, από τότε που ανακοινώθηκε πως από το τέλος του 2019, ξεκίνησε μια Παγκόσμια σοβαρή απειλή, για την Υγεία όλου του κόσμου. Ότι κυκλοφορεί ένας πολύ μεταδοτικός, θανατηφόρος ιός που διαλύει κυρίως τους πνεύμονες και σκοτώνει τους ανθρώπους. Στις 30 Ιανουαρίου του2020, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, μας ανακοινώσε τότε πως ο πολύ κολλητικός θανατηφόρος νέος κορονο-ιός, που πρωτοεμφανίστηκε στην πόλη Γιουχάν της Κίνας, αποτελούσε μια μεγάλη απειλή και ένα πολύ σοβαρό λόγο ανησυχίας, αλλά και προφύλαξης σε παγκόσμιο επίπεδο.
Σε λίγο καιρό όλοι μιλούσαν, για την τραγική εξέλιξη μιας Παγκόσμιας, θανατηφόρου πανδημίας, με τα Νοσοκομεία να βρίσκονται σε πανικό, σε όλο τον κόσμο.
Τα ταξίδια με τραίνα, πλοία ,οι κρουαζιέρες, τα αμέτρητα αεροπλάνα, τα αεροδρόμια, οι σταθμοί, μετέδωσαν αστραπιαία τον θανατηφόρο ιό, των αναπνευστικών οργάνων.
Η εμπειρία μετά από αυτή την πανδημία, φαίνεται να είναι μοναδική στην παγκόσμια ιστορία. Φτάνει να σκεφτούμε, ότι σε πάρα πολλές χώρες, οι κάτοικοι μπήκαν σε καραντίνα, σε κατ’ οίκον περιορισμό, αποκλεισμό, (λοκ-ντάουν), κλείδωμα στα σπίτια και γενική απομόνωση. Έτσι η Άνοιξη του 2020, μέχρι και του 2021, έγινε απότομα Χειμώνας για το εμπόριο, τον τουρισμό, τα ταξίδια, τις μετακινήσεις, τις κοινωνικές σχέσεις και γενικά την κυκλοφορία. Τότε, είχαν παγώσει όλα.
Τόσο, που φτάσαμε στο ευνοϊκό αποτέλεσμα, να καθαρίσει η ατμόσφαιρα, από την απότομη δραστική μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, στα εργοστάσια και στα μέσα συγκοινωνίας.
Παρόλα αυτά, την ίδια στιγμή βιώσαμε όλοι τραγικές στιγμές στα Νοσοκομεία, μικρά και μεγάλα, όπως και στο μικρό το δικό μας, στο νησάκι μας, όταν προσπαθούσαν απροετοίμαστα να καλύψουν τη ζήτηση σε κλίνες και στην εντατική, για να ανακουφιστούν οι αμέτρητοι πάσχοντες, θύματα του κορονο-ιού. Πολλοί Γιατροί και νοσηλευτές, χάθηκαν στο καθήκον για πάντα, στην προσπάθεια τους να αντιμετωπίσουν το αήττητο θηρίο, της θανατηφόρου πανδημίας. Παράλληλα, εκτός από τα διάφορα ισχυρά φάρμακα, ρίχτηκαν στη μάχη και τα εμβόλια, που εμφανίστηκαν μέσα σε ένα χρόνο και ήταν πέντε -έξι διαφορετικά εμβόλια, από διαφορετικές χώρες προέλευσης.
Δεν είμαστε ειδικοί Ιατροί ή Φαρμακοποιοί, για να αξιολογήσουμε αν τα δοκιμασμένα σε σύντομο χρόνο σύγχρονα εμβόλια, ήταν ακίνδυνα, ούτε είμαστε Βιολόγοι ή Χημικοί, για να γνωρίζουμε ακριβώς την σύνθεση τους, ώστε να κατανοήσουμε τα αποτελέσματα τους. Ακούσαμε όμως ότι άλλους έσωσαν και άλλους κατέστρεψαν, ή τους έστειλαν στον Παράδεισο. Διότι όλοι χάσαμε αγαπημένα πρόσωπα, εμβολιασμένα και μη από τον φονικό ιο και από τις παρενέργειες των εμβολίων, αφού γέμισαν τα κοιμητήρια από άτυχους ασθενείς, χτυπημένους από τον ιο που κατέληξαν.
Χάσαμε αγαπημένους συγγενείς, γείτονες, φίλους και πήραμε ένα μεγάλο μάθημα, ότι η πανδημία δεν κτύπησε όλες τις κοινωνίες των ανθρώπων, με τον ίδιο τρόπο. Η θανατηφόρα πανδημία, έπληξε κυρίως τους ηλικιωμένους και τους φιλάσθενους, σε ευαίσθητο επίπεδο υψηλού κινδύνου. Παράλληλα αποδείχθηκε περίτρανα, πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η άνιση και ελλιπής πρόσβαση στην περίθαλψη και κάτω από αντίξοες συνθήκες και ελλείψεις, τις οποίες αντιμετώπισε και το Νοσοκομείο μας. Τελικά είμαστε όλοι, ευάλωτοι και ίσοι στη ζωή και απέναντι στον θάνατο.
Ζήσαμε και ακούσαμε πολλά, κατά την διάρκεια του εγκλεισμού στα σπίτια, λόγω της πανδημίας. Για την εκπαίδευση των παιδιών και φοιτητών, που πνευματικά και μαθησιακά ακρωτηριάστηκε, για την αύξηση της ενδο-οικογενειακής βίας και των εγκλημάτων. Σύμφωνα με τις Στατιστικές των Υγειονομικών Υπηρεσιών, ένας στους τέσσερεις Έλληνες, υποφέρει από κάποιο είδος ψυχολογικών προβλημάτων, μετά τον εγκλεισμό.
Όσο για εμάς τους Χριστιανούς, η αποχή από τις Εκκλησίες και τις Γιορτές, ήταν ιδιαίτερα αισθητή. Δεν νοιώσαμε την Λαμπρή ημέρα του Πάσχα και δεν την γιορτάσαμε, όπως συνηθίζουμε. Αλλά και οι μεγάλες ξεχωριστές, Χριστουγεννιάτικες Γιορτές, δεν γιορτάσθηκαν όπως παλιά. Φυσικά μέσα σε αυτό τον απολογισμό, ανεστάλησαν οι συγκεντρώσεις, εξαφανίστηκαν οι διασκεδάσεις και νέκρωσαν οι κάθε είδους ανθρώπινες επαφές και οι οικογενειακές συναντήσεις.
Όμως κατανοήσαμε πόσο σημαντικό είναι οι άνθρωποι, να στηρίζουν το σύστημα Υγείας και να μην το πυροβολούν, διότι όλοι έχουμε την ανάγκη του. Όλοι χρειαζόμαστε τους εργαζόμενους σε ουσιώδεις θέσεις, σε εφοδιαστικές αλυσίδες, φαρμάκων, τροφών και αγαθών, οι οποίοι ρίσκαραν την ζωή τους. Επίσης οφείλουμε ευγνωμοσύνη, στους ανθρώπους της καθαριότητας και της λειτουργίας των βασικών υποδομών του τόπου μας, που κάποτε δεν τους υπολογίζαμε τόσο πολύ.
Όλοι διαπιστώσαμε στις κρίσιμες εκείνες στιγμές, πως η ύπαρξη εξειδικευμένων ατόμων, δεν επαρκεί και δεν μπορεί να δώσει όλες τις απαντήσεις και τις λύσεις, ώστε να καλύψει το Κράτος όλες τις ανάγκες του. Και όμως χρειάζεται η ισχυρή παρουσία του Κράτους, για να μπορεί με ακρίβεια να προστατέψει και να καλύψει, το συλλογικό Δημόσιο συμφέρον. Στο μεταξύ αναγνωρίσαμε, ότι πρόοδος είναι να καταλαβαίνουμε πιο μέτρο μπορεί να αποδώσει θετικά και πιο όχι, όπως οι μάσκες, τα απολυμαντικά, ο εγκλεισμός, η καραντίνα και τα εμβόλια.
Πολλοί ισχυρίζονταν, ότι τα διάφορα μέτρα κινδύνευαν να δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα, από αυτά που υποτίθεται ότι θα έλυναν. Άλλοι τα θεωρούσαν υπερβολή και όχι απολύτως αναγκαία, για να εμποδίσουν την εξάπλωση της φονικής πανδημίας. Σεβαστή η γνώμη και η άποψη όλων, αλλά τελικά κυριάρχησε η γνώμη της αρμόδιας Ιατροφαρμακευτικής κοινότητας. Άραγε έπειτα από αυτά τα τρία χρόνια, τα παθήματα μας έγιναν μαθήματα; Στη συνέχεια, το ερώτημα είναι, αν όλα αυτά τα μαθήματα που πήραμε, συνεχίζουμε να τα κρατάμε και το κυριότερο να τα κάνουμε πράξη;
Πολύ φοβούνται πως όχι, διότι η απειλή δεν εξαφανίστηκε τελείως. Ο ιός ξέρει να παραλλάζεται, να προσαρμόζεται, να ξεγελά τα εμβόλια και να προκαλεί επανειλημμένες λοιμώξεις, καθώς και να υποτροπιάζει σε εμβολιασμένους και σε ανεμβολίαστους. Κι όμως υπάρχει μια απερίσκεπτη, ορμητική και χειμαρρώδης επιστροφή στην καθημερινή κανονικότητα, θεωρώντας ζοφερή παρένθεση, την πανδημία και ό, τι ζήσαμε και περάσαμε εξ αιτίας της. Αυτά τα τρία δύσκολα χρόνια, νοιώσαμε στο πετσί μας την μοναξιά και αντιληφθήκαμε, την σημασία της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, του αλτρουισμού και της ανιδιοτελούς προσφοράς. Πιο πολύ, την ανάγκη προστασίας και αρωγής στον συνάνθρωπο μας, ώστε κανείς να μην νιώθει αβοήθητος και μόνος του, με τον πόνο του. Την δύσκολη περίοδο της πανδημίας, οικοδομήθηκε ξεχωριστή σχέση με την Ιατρική επιστήμη και τους λειτουργούς της, τους νοσηλευτές, που ακόμη υπηρετούν στο μικρό και παμπάλαιο Νοσοκομείο της Κω.
Άραγε είναι απόλυτα προετοιμασμένος ο κόσμος και ο δικός μας μικρόκοσμος, του Νοσοκομείου μας, για μια ενδεχόμενη επομένη παγκόσμια πανδημία;
Αφού η κλιματική αλλαγή, οι φυσικές καταστροφές, η καταστροφή του περιβάλλοντος και τα φυτοφάρμακα, είναι σύμμαχοι νέων ασθενειών και δεν πρόκειται να σταματήσουν οι διάφορες παγκόσμιες απειλές, για την Δημόσια Υγεία. Αλλά ούτε και τα παθήματα της πανδημίας που όλοι πήραμε, έγιναν μαθήματα, για να αφορούν δήθεν μια καλύτερη επομένη διαφορετική ημέρα.
Όμως αφορούν την Δημόσια Υγεία στο Νοσοκομείο της Κω και σε πολλά άλλα, όπου υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις Ιατρικού, νοσηλευτικού προσωπικού και απαραίτητου υλικού, για περίθαλψη και θεραπεία. Η τοπική δράση, η εμπιστοσύνη, χωρίς κούφια λόγια και ψηφοθηρικές υποσχέσεις, πρέπει να είναι οι πυλώνες, όπου πάνω τους θα οικοδομηθεί η προετοιμασία και η αντιμετώπιση, για μια νέα επόμενη σοβαρή Υγειονομική κρίση. Άλλα και για το αίσθημα ασφάλειας, για την Υγιεινή και τη σωστή περίθαλψη των κάτοικων. Όλοι γνωρίζουμε πως η Ιστορία δεν είναι καθόλου επιεικής στο μέλλον, με όσους δεν προσέχουν και υποτιμούν τα μαθήματα, που εκείνη τους έδωσε στο παρελθόν.
Ξανθίππη Αγρέλλη
