Πολύ συζήτηση γίνεται αυτό τον καιρό στο νησί της Κω σχετικά με τα όρια της ταχύτητας στον επαρχιακό δρόμο. Ο δρόμος, το νοσοκομείο και τα υπόλοιπα απαραίτητα έργα υποδομής δεν αφορούν τον τουρισμό αλλά όλους μας.
Ας ξεκινήσω με κάποιες επισημάνσεις για τα όρια ταχύτητας:
- Ποια η διαφορά μεταξύ των ορίων ταχύτητας πενήντα και εβδομήντα χιλιόμετρα ανά ώρα; Η διαφορά είναι είκοσι χιλιόμετρα ανά ώρα, δηλαδή εάν κάνουμε μετατροπή σε μονάδες που αντιλαμβανόμαστε καλύτερα η διαφορά είναι περίπου πεντέμισι μέτρα το δευτερόλεπτο. Ο χρόνος αντίδρασης, όπως μαθαίνουμε στο σχολείο είναι ο χρόνος που χρειάζεται κάθε άνθρωπος – οδηγός από τη στιγμή που θα αντιληφθεί κάποιο κίνδυνο στο οδόστρωμα έως ότου εκτελέσει μια αποφασιστική ενέργεια πατώντας φρένο και κατά συνέπεια ξεκινήσει η επιβράδυνση του οχήματος. Αυτός ο χρόνος στην καλύτερη περίπτωση (έμπειρος οδηγός, ξεκούραστος, χωρίς να έχει καταναλώσει αλκοόλ, με καλό φωτισμό του οδοστρώματος, χωρίς βροχή, ομίχλη, με καλή ορατότητα, χωρίς κάποιος να του αποσπά την προσοχή με κινητό τηλέφωνο ή συζητήσεις με επιβαίνοντες), είναι 0,75 δευτερόλεπτα. Δηλαδή 0,75 επί 5,5 μας κάνει 4,125 μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι η κίνηση του οχήματος με σταθερή ταχύτητα θα συνεχιστεί για πάνω από 4 μέτρα πριν ξεκινήσει η επιβράδυνση. Αφήνεται στον αναγνώστη να υπολογίσει την συνολική απόσταση κίνησης του οχήματος με σταθερή ταχύτητα για τις ταχύτητες των πενήντα και εβδομήντα χιλιομέτρων. Εμείς εδώ υπολογίσαμε μόνο τη διαφορά.
- Αν το εμπόδιο στο οδόστρωμα δεν είναι ακίνητο, αλλά πρόκειται για κάποιον άλλο οδηγό που αποφάσισε να αλλάξει λωρίδα κυκλοφορίας, είτε διότι το προπορευόμενο όχημα σταμάτησε, είτε διότι κάποιο προπορευόμενο όχημα θέλει να στρίψει, τότε η απόσταση των 4,125 μέτρων γίνεται αυτόματα 8,25 μέτρα, αφού οδηγούμαστε σε μετωπική σύγκρουση όχι με ακίνητο αντικείμενο, αλλά με κινούμενο όχημα. Σε αυτή την απόσταση χωράνε άνετα κατά μήκος δύο αυτοκίνητα πόλης.
- Ελλιπής αστυνόμευση. Τα όρια ταχύτητας έχουν νόημα μόνο αν υπάρχει έλεγχος, αλλιώς δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα νούμερο σε μια πινακίδα. Γιατί μας ενδιαφέρει η συγκεκριμένη πινακίδα και όχι η πινακίδα που απαγορεύει την προσπέραση σε όλο το οδικό δίκτυο; Ο έλεγχος μπορεί να γίνεται με ηλεκτρονικά μέσα ή με το κατάλληλα εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό. Είναι ο δεύτερος χρόνος που ζω στο νησί και τροχαία έχω συναντήσει δύο φορές. Την πρώτη για έλεγχο κράνους κοντά στη Μαρίνα και την δεύτερη για έλεγχο ταχύτητας προς το Ψαλίδι μεταξύ στροφών, εκεί που και να θέλει κάποιος δεν μπορεί εύκολα να αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα. Έχει τόσες ευθείες το νησί! Εκτός από ευθείες έχει και γόνους κακομαθημένους. Που έτυχε ο μπαμπάς τους να έχει δωμάτια που έτυχε να τα κληρονομήσει και αυτός από τον δικό του μπαμπά. Όταν μεγαλώνεις σαν ιδιοκτήτης δεν μπορείς να ξεχωρίζεις το “έχω” και το “είμαι”. Νομίζεις ότι όταν “έχεις” ακριβό αυτοκίνητο “είσαι” και οδηγός. Νομίζεις ότι εκτός από το αυτοκίνητο, σου ανήκει και ο δρόμος. Δυστυχώς όμως δεν μπορείς να αλλάξεις τους νόμους της Φυσικής. Τα αυτοκίνητα δεν σταματάνε ακαριαία όσο ακριβά και να τα αγόρασες ή να τα νοίκιασες.
- Ο δρόμος δεν είναι ιδιοκτησία, είναι κοινωνικό αγαθό. Για την ακρίβεια είναι από τα ελάχιστα τελευταία δημόσια αντικείμενα που υπάρχουν προς κοινή χρήση όλων. Δεν ανήκει αποκλειστικά στον αυτοκινητιστή, στον ποδηλάτη, στον μηχανόβιο, στον πεζό. Οι άνθρωποι σκοτώνονται στους δρόμους κατά κύριο λόγο εξαιτίας του άθλιου οδικού δικτύου. Η λύση δεν είναι τα πενήντα ή τα εβδομήντα χιλιόμετρα την ώρα, ούτε και η επιμελής καθημερινή αστυνόμευση. Η λύση υπάρχει, αλλά είναι δύσκολη και απαιτεί χρόνο. Λέγεται εκπαίδευση.
Όπως τα είπε καθαρά ο Καστοριάδης και έγινε πλήρως απεχθής
“σήμερα οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με τις επαγγελματικές τους διεκδικήσεις, οι οικογένειες ασχολούνται με το να πάρει το παιδί ένα χαρτί και τα παιδιά ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την επένδυση των πραγμάτων που μαθαίνουν”.
- Στο σχολείο μαθαίνουμε να συνυπάρχουμε, καλλιεργούμε την ευγένεια, την εν συναίσθηση, τη δικαιοσύνη, μαθαίνουμε να ασχολούμαστε με τα κοινά. Σκοπός της εκπαίδευσής μας δεν είναι η εύρεση εργασίας, αλλά η ενασχόλησή μας με τα κοινά. Όχι μόνο η συμμετοχή μας στις πολιτικές εκλογές της χώρας. Αλλά η συνύπαρξή μας στον κοινό χώρο. Αρχικά στον κοινό χώρο του σχολείου και στη συνέχεια στον κοινό χώρο του επαρχιακού δικτύου.
- Πετρίδης Παναγιώτης
