Δεν μπορείς να μη σταθείς, να κοιτάξεις για λίγο να βρεις το χαμόγελό του να σε χαιρετά, όταν πηγαίνοντας στο σπίτι περνάς από τον χώρο της δουλειάς του. Ενα υπέροχο παλικάρι, με μιά ατέλειωτη προσήνεια και μιά ακατάβλητη δεκτικότητα. Μοσχοβολούσε νιάτο, ζωή και καλοσύνη. Νιώθεις μία αβάσταχτη αγωνία για το χαμό του κι ένα θυμό συνάμα για το άδικο . Η συντριβή όσων γνώριζαν τον Δημήτρη, τις ιδέες και τη σκέψη του είναι απύθμενη. Σε συγκλονίζει το ανήθικο κενό της απουσίας του, τα λόγια είναι φτωχά για να απλώσουν το πένθιμο συναίσθημα. Το νησί της Κω έχασε το καμάρι του και θα πάρει χρόνια να το ξεπεράσει . Είναι αυτές οι ένοχες στιγμές που νομίζεις πως όλα είναι πρόστυχα γιατί αισθάνεσαι ανίκανος ν' αλλάξεις τη φορά που πήρανε τα πράγματα. Να ναι ελαφρύ το χώμα πάνω του, κουράγιο στους γονείς του .
Η ανωνυμία είναι το καλύτερο κρησφύγετο δειλίας και χυδαιότητας!
Σχόλια 0
ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ
