Τα τελευταία έτη εμφανίστηκε η δικαστική πρακτική στις υποθέσεις που υπάγονται στο Ν3869/2010 περί των υπερχρεωμένων νοικοκυριών να ορίζεται να είναι έντοκες οι δόσεις με το εκάστοτε διατραπεζικό επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν τριπλασιαστεί περίπου οι αρχικές οριζόμενες δόσεις αποπληρωμής των οικείων δανείων.
Πλην όμως, μία τέτοια θέση -άποψη ευθέως όχι μόνο υπερασπίζει τον σκοπό (ratio) της θέσπισης του Ν. 3869/2010, αλλά ευθέως και απροκάλυπτα τον αντιστρατεύεται και υπονομεύει ευθέως την βιωσιμότητα της αποπληρωμής των οικεία οριζομένων δόσεων, που θα αναφέρονται εκάστοτε στην εκάστοτε σχετική απόφαση η οποία πάντοτε προσδιορίζεται αναφορικά με τα εισοδήματα του εκάστοτε δανειολήπτη ή του υπόχρεου αλλά και τις υφιστάμενες και τρέχουσες οικονομικές συνθήκες του και ειδικότερα:
1/ Ο Ν. 3869/2010 σε καμία διάταξή του δεν προβλέπει ότι οι δόσεις που θα εγκριθούν – ορισθούν από το καθ΄ύλην αρμόδιος Ειρηνοδικείο, ότι θα καταβάλλονται εντόκως και αυτό διότι ο Δικαστής ελέγχει την συνδρομή όλων των προϋποθέσεων για την υπαγωγή ή μη της εκάστοτε ένδικης περίπτωσης στις ευνοϊκές ειδικές διατάξεις του Ν. 3869/2010, αναφορικά πάντοτε με τα εισοδήματα που έχει ο εκάστοτε ενδιαφερόμενος (αιτών) και τις κατ’ ιδίαν αυτού οικογενειακές συνθήκες για την απρόσκοπτη διαβίωση αυτού και των μελών της οικογένειάς του.
2/ Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε χιλιάδες δικαστικές αποφάσεις έχουν ορθώς ορίσει δόσεις προς τα πιστωτικά ιδρύματα ή το ΕΦΚΑ ή το Ελληνικό Δημόσιο, οι οποίες δεν είναι έντοκες.
3/Εξάλλου, αν το δικαστήριο ήθελε περαιτέρω να καλύψει το ενδεχόμενο μετά από τρία ή πέντε έτη να αυξηθεί το εισόδημα του εκάστοτε ενδιαφερόμενου (αιτούντος), τότε κάλλιστα αυτό καλύπτεται όπως επίσης σ’ αυτές τις περιπτώσεις έχουν εκδοθεί χιλιάδες αποφάσεις , οι οποίες στο διατακτικό τους διατάσσουν την επανάληψη της συζήτησης (της αίτησης) μετά από τρία ή τέσσερα έτη, ώστε να διαπιστωθεί αν μεταβλήθηκαν ή όχι τα εισοδήματα του εκάστοτε αιτούντος – ενδιαφερομένου διαδίκου.
4/Σε κάθε όμως περίπτωση τα εισοδήματα του εκάστοτε αιτούντος – ενδιαφερομένου διαδίκου που λαμβάνονται υπόψη από το δικαστήριο για να υπαχθεί στις ευεργετικές διατάξεις του Ν.3869/2010 κατά κανόνα παραμένουν σταθερές και πολλές φορές μάλιστα όπως τα τελευταία πέντε (5) έτη απομειώνεται η αγοραστική αξία τους, καθόσον ο πληθωρισμός τρέχει σε πραγματική κλίμακα σε 35% ετησίως, ενώ επισήμως ανέρχεται από έτος σε έτος σε 8% ετησίως. Αυτό δε το γεγονός νομοτελειακά πυροδοτεί και οδηγεί αφενός μεν στην οικονομική ανεπάρκεια του αιτούντος δανειολήπτη και αφετέρου δε οδηγεί στην αναπόφευκτη αύξηση του διατραπεζικού επιτοκίου αναχρηματοδότησης της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, το οποίο σήμερα με παρεμβάσεις των κεντρικών Τραπεζών των μελών της Ε.Ε. έχει συγκρατηθεί στο τέσσερα (4) τοις εκατό (%) ετησίως! Συνεπώς, η ως άνω θέση -άποψη κάποιων αποφάσεων περί έντοκων δόσεων, ευθέως αντιστρατεύεται και υπονομεύει ευθέως και απροκάλυπτα την υγιή και βιώσιμη εκ μέρους του εκάστοτε αιτούντος -ενδιαφερομένου, των δόσεων που ορίστηκαν με την σχετική δικαστική απόφαση και η οποία εν τέλει παραβιάζει ευθέως, το πνεύμα, τον σκοπό αλλά και το γράμμα του Ν. 3869/2010.
5/ Ας σημειωθεί, ότι η έντοκη καταβολή των οριζόμενων δόσεων με το εκάστοτε ισχύον επιτόκιο (κατά τα ανωτέρω εκτεθέντα) είναι απολύτως βέβαιο επειδή δεν είναι τοκοχρεωλυτική δόση, ότι σε διάστημα τριών ή τεσσάρων ετών θα έχει πρακτικά υπερτριπλασιαστεί, μ’ αποτέλεσμα πλέον των ανωτέρω, εδώ να παραβιάζει το σχετικό Δικαστήριο δια της αποφάσεώς Του και την Αρχή της Οικονομίας της δίκης, καθόσον εκ των πραγμάτων αναπόφευκτα θα οδηγηθεί ο εκάστοτε αιτών -ενδιαφερόμενος -διάδικος και θα υποχρεωθεί να ζητήσει την μεταρρύθμιση της απόφασης του σχετικού δικαστηρίου, αφού μετά βεβαιότητας αντικειμενικά πλέον θα αδυνατεί να ανταποκριθεί οικονομικά και να καταβάλλει τη δόση που όρισε η σχετική δικαστική απόφαση του αρμόδιου δικαστηρίου.
6/ Τέλος, προκαλεί αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι το δικαστήριο ότι ορίζοντας έντοκες δόσεις πως είναι δυνατόν ότι δεν προέβλεψε και το γεγονός, ότι αργά ή γρήγορα όλα τα δάνεια που έχουν τα πιστωτικά ιδρύματα θα υποχρεωθούν εκ του νόμου να μεταβιβάσουν – πωλήσουν τα επίδικα δάνεια σε αλλοδαπές εταιρείες ειδικού σκοπού (FUNDS), των οποίων τις απαιτήσεις των, τις διαχειρίζονται και τις πρακτορεύουν διάφορες εταιρείες (services), οι οποίες απαιτούντα δάνεια όταν τα επίδικα δάνεια έχουν εμπράγματη διασφάλιση από 15% έως 25% της αξίας της απαιτήσεως των, ενώ όταν δεν έχουν εμπράγματη διασφάλιση απαιτούν τα από 1,5 λεπτό του ευρώ έως 4,5 λεπτά του ευρώ, ανά ένα (1) ευρώ δανείου. Συνεπώς, είναι απολύτως παράλογο, παράνομο και εσφαλμένο η απόφαση του δικαστηρίου να θέλει να κάνει ακόμη πιο επικερδείς αυτούς τους επενδυτές που έχουν μόχλευση κέρδους από 300% έως 650% σε βάρος των δανειοληπτών, ενώ μάλιστα ευρίσκονται σε ευεργετικό νομικά καθεστώς, όπου αφενός είναι πλήρως αφορολόγητα και αφετέρου δε τιτλοποιούν τα επίδικα δάνεια τα οποία φέρουν σε χαρτοφυλάκιο εισηγμένων εταιριών στο Ελληνικό ή στο Αλλοδαπό Χρηματιστήριο και από κει κερδοσκοπούν, με την άντληση κεφαλαίων και υπεραξίας του χρηματιστηρίου, όλων των μετοχών τους.
Συνεπώς θεωρώ ότι θα πρέπει κατά το νόμο τα δικαστήρια σε όλες τις εκκρεμείς υποθέσεις των, του Ν.3869/2010, να ορίσουν άτοκες δόσεις για την αποπληρωμή των δανείων που είχαν λάβει τα υποχρεωμένα νοικοκυριά.
