Δεν θα μιλήσω ούτε για την Δημοτική αρχή, ούτε για όσους είναι σε θέσεις κλειδιά γιατί θεωρώ ότι αυτή η εικόνα είναι δημιούργημα ετών και όχι μόνο των τωρινών υπευθύνων…
Θα μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου κ για την ντροπή που νιώθω!
Δεν θα μιλήσω ως άνθρωπος που δραστηριοποιείται στον κλάδο της εστίασης του χωριού αλλά σαν απλός καθημερινός παρατηρητής γιατί όταν κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές, όλα πάνε σε δεύτερη μοίρα!
Γονείς με μωρά, βρεφακια στις πλάτες, οδηγοί λεωφορείων να κάνουν χρέη τροχονόμων, ξεναγοί να κατεβάζουν από τα λεωφορεία τους επιβάτες (μωρά, γεροντάκια…) κ με τα πόδια να τους φέρνουν μέσα στο χωριό, οδηγοί-προμηθευτες με τα εμπορεύματα στα χέρια να προμηθεύουν τα μαγαζιά κάνοντας χιλιόμετρα..
Ντρέπομαι… ντρέπομαι που η πρώτη εικόνα των επισκεπτών που φιλοξενούμε από όλο τον κόσμο είναι αυτό το χάος!
Στενοχωριέμαι που βλέπω τους ανθρώπους με τα μωρά στις πλάτες ιδρωμένοι να περπατάνε μέσα στο καύσωνα.
Πληγώνομαι να βλέπω ανθρώπους της τρίτης ηλικίας με τα μπαστουνάκια τους κ τα αναπηρικά τους αμαξίδια να υποφέρουν για να έρθουν!
Καμία αξιοπρέπεια ρε φιλε δεν μας έχει μείνει!
Με σκυμμένα τα κεφάλια να τους κοιτάμε; Όντως; Ήμουν τόσο περήφανη για το χωριό μας, για όσα ήμασταν κ θα μπορούσαμε να είμαστε ξανά κ όσα προσφέραμε..
Φοβάμαι... Τρέμω την μέρα που θα χρειαστεί επείγουσα εκκένωση το χωριό σε περίπτωση πυρκαγιάς κ γω θα είμαι ανήμπορη να βοηθήσω!
Τέλος, εξοργίζομαι με το ότι πλέον συμβαίνουν κ δεν μας κάνει καν εντύπωση αυτή η σάπια εικόνα…
Γιατί; Γιατί άλλη μια μέρα, άλλη μια φορά σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο κ ένα repeat!
Κατά τα άλλα. .. Welcome to Greece…
Λεώνη Κοσαρή
