Η υπόθεση των Τεμπών έχει μετατραπεί σε μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Όχι μόνο λόγω της ίδιας της τραγωδίας, αλλά κυρίως λόγω της πρωτοφανούς επιχείρησης συγκάλυψης που ακολούθησε.
Η υπόθεση των Τεμπών εξελίσσεται σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις αξιοπιστίας του πολιτικού και δικαστικού συστήματος, με εμφανείς προσπάθειες συγκάλυψης, αλλοίωσης στοιχείων και χειραγώγησης της κοινής γνώμης.
Το μπάζωμα της σιδηροδρομικής γραμμής, η καταστροφή κρίσιμων αποδεικτικών στοιχείων, η καθυστέρηση στη διερεύνηση των ευθυνών, η αστυνομική καταστολή σε διαδηλώσεις, οι νεκροί σε «δυστυχήματα» διευθυντής κυκλοφορίας και πρώην σταθμάρχης του ΟΣΕ πριν κληθούν να καταθέσουν, η υπόθεση του γιου της εισαγγελέως των Τεμπών, ο οποίος βρέθηκε νεκρός, αφού ήταν ήδη μέρες εξαφανισμένος, συνθέτουν ένα σκηνικό που θυμίζει όχι απλά κρατική δυσλειτουργία, αλλά ένα καθεστώς που λειτουργεί με όρους μαφίας.
Από τη μεταπολίτευση και μετά, έχουν υπάρξει σκάνδαλα και κρίσεις, αλλά τέτοιο επίπεδο θεσμικής σήψης και κατάλυσης κάθε έννοιας δικαίου είναι πρωτοφανές.
Αυτό που συμβαίνει, αυτή τη στιγμή, είναι μια ξεκάθαρη απόδειξη ότι η Ελλάδα διολισθαίνει σε ένα αυταρχικό καθεστώς, όπου η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της εξυπηρετούν τη δική τους επιβίωση, αδιαφορώντας για τη δικαιοσύνη και το κράτος δικαίου.
Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο.
Η αδιαφορία.
Πού είναι οι τοπικοί παράγοντες που στηρίζουν αυτή την κυβέρνηση κι αυτό το σύστημα;
Πού είναι οι τοπικοί βουλευτές που χειροκροτάνε την συγκάλυψη μέσα στη βουλή δίπλα σε Καραμανλήδες, υπουργούς Υποδομών και Μεταφορών του εγκλήματος των Τεμπών και Αδώνιδες;
Πού είναι οι αιρετοί, οι υποψήφιοι, που κάνουν πως δεν βλέπουν;
Πού είναι όλοι αυτοί που μέχρι χθες υπερασπίζονταν αυτό το σύστημα με πάθος, αλλά τώρα σιωπούν γιατί «δεν τους αφορά»;
Η ανοχή δεν είναι πλέον απλώς συνενοχή.
Είναι ένα βαθιά ριζωμένο ωχαδερφιστικό σύνδρομο, που καταδικάζει αυτή τη χώρα να μένει εγκλωβισμένη στη διαφθορά, στο ψέμα και στην αδικία.
Και όσο αυτό συνεχίζεται, τόσο θα θρηνούμε νέες τραγωδίες, τόσο θα βλέπουμε νέες υποθέσεις να κουκουλώνονται, τόσο θα γινόμαστε συνένοχοι σε μια χώρα που καταρρέει από μέσα.
Η οργή του κόσμου είναι απολύτως δικαιολογημένη και δεδομένη.
Το θέμα είναι αν αυτή η οργή θα μετουσιωθεί σε οργανωμένη πολιτική και κοινωνική δράση που θα σπάσει αυτό το καθεστώς μαφίας.
Το ερώτημα είναι απλό:Μέχρι πότε;
Γιώργος Χασαπλαδάκης
