Ήταν Μάιος του 99 όταν πήρα την μετάθεση από την Αθήνα για το κατάστημα της Αγροτικής τράπεζας Κω. -Είχα επισκεφθεί την Κω σαν συνδικαλιστής δυο χρόνια πριν, και με ενθουσίασε. Κάπως έτσι αποφάσισα να εγκατασταθώ μόνιμα .
Πάντα σε κάθε αλλαγή υπάρχει πρόβλημα προσαρμογής. Εγώ γρήγορα το ξεπέρασα. -.
Μια μέρα στο κάστρο της Νεραντζιάς που έπινα το καφεδάκι μου, έγραψα το πρώτο ποίημα για το νησί του Ιπποκράτη.
ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ
Σαν κοιτάζω το Αϊβαλή,
η καρδιά μου πως πονάει.
Το καράβι θα με πάει,
σαν ιπτάμενο χαλί.
Στην αγορά θα περπατήσω,
μια χανούμισσα θα πάρω.
Συντροφιά θα ‘χω ένα γλάρο,
στο νησί μου σαν γυρίσω.
Η ζωή μου θα ναι ωραία,
το Αιγαίο σαν κοιτάζω,
Τον ορίζοντα διαβάζω.
Τ’ άστρα θα ‘χω εγώ παρέα.
Στην Αλικαρνασσό θα πάω
ναργιλέ για να καπνίσω.
Μα ποτέ δεν θα αφήσω,
το νησί που αγαπάω.
Τον καφέ στο κάστρο πίνω,
στον πλάτανο του Ιπποκράτη.
Ναυτικό μου δώσαν χάρτη ,
μα την Κω δεν την αφήνω.
Γνώρισα ανθρώπους πολλούς, τους αγάπησα και με αγάπησαν.
Έκανα όμως φίλους που είχαμε τα ίδια οράματα, τις ίδιες πολιτικές ανησυχίες για το αύριο, την ίδια αγάπη για την πόλη που ζούσαμε, αλλά ίσως και εχθρούς. Τους εχθρούς δεν τους έμαθα ποτές. Ίσως γιατί δεν ήθελαν να εμφανιστούν μπροστά μου. Ήθελαν να τους νομίζω και αυτούς φίλους. Έτσι περνούσε ο καιρός.
Γύρισα πόλης και χωριά,
βουνά ονειρεμένα.
Μα του Ιπποκράτη το νησί,
δε ταίριαζε σε μένα.
Τον Ιπποκράτη δυστυχώς,
δεν θα τον συναντήσω.
Γιατί τα χρόνια δεν μπορώ,
για να τα φέρω πίσω.
Έτσι έγραψα στο ημερολόγιό μου όταν αποβιβάστηκα εκείνη την νύχτα του Μαΐου το 1999 στην Κω.
Έφτιαξα ένα σπίτι, πολλά δέντρα , λουλούδια , κόκκινα τριαντάφυλλα , και την μεγάλη μου αγάπη , το κρασί. Έγινα ένα ενεργό μέλος της τοπικής κοινωνίας. Αγωνίστηκα για τα κοινά προβλήματα με πρώτο θέμα το νοσοκομείο, το οδικό δίκτυο, τον πρωτογενή τομέα, το μεροκάματο για όλους. Όπου και όπως μπορούσα βοηθούσα , όλους αυτούς που ζητούσαν την βοήθειά μου. Δέκα και πλέον χρόνια ήμουν Γεν. Γραμ. στο Ε.Κ.Β.Σ. Δωδεκανήσου . Και όσο και αν ήθελα να μείνω στο νησί, μερικές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε. Όταν συμπλήρωσα ακριβώς 25 χρόνια, τον Μάιο του 2024 αποφάσισα να φύγω για λόγους υγείας. Ήταν για μένα δύσκολο να καθίσω μετά από αυτόματο πνευμοθώρακα που διαγνώστηκα και νοσηλεύτηκα τον Γενάρη του 2024. Το νοσοκομείο της Κω, μου έδωσε επίσημα έγγραφο για να μετακινηθώ σε νοσοκομείο που θα διαθέτη το ανάλογο ιατρικό προσωπικό, γιατί το ίδιο δεν είχε αυτή την δυνατότητα. Οι ελλείψεις σε ιατρικό προσωπικό ήταν γνωστές σε μένα, όπως και σε κάθε κάτοικο του νησιού. Αν και οι γιατροί του νησιού ήταν φιλικοί μαζί μου, δεν ήταν αρκετό να παραμείνω στο νησί για παραπέρα νοσηλεία.
Το ποιο πικρό που άκουσα, ήταν πως ΚΆΠΟΤΕ είχαμε σωστές δομές υγείας.
Αυτό το ΚΆΠΟΤΕ είναι που σου πληγώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Αυτό το ΚΆΠΟΤΕ που προσπαθεί να σβήσει το σήμερα και το αύριο.
Αυτό το ΚΆΠΟΤΕ σου φέρνει δάκρυα στα μάτια, και σε διώχνει μακριά.
Και σου μένει μόνο μια λέξει μες την καρδιά. ΓΙΑΤΊ;
Με παρότρυνση φίλων γιατρών αναγκάστηκα για μετακομίσω προς την γενέτειρά μου πατρίδα την Άρτα. Μετά από σαράντα χρόνια επέστρεψα στην πόλη που γεννήθηκα, κλείνοντας έναν κύκλο σε ένα ταξίδι που τα είχε όλα. Αν και αγάπησα πολύ την Κω, δεν ήταν τυχερό να ζήσουμε για πάντα μαζί. Και εκείνο που έμαθα από την αγροτική μου ζωή στην Κω, είναι, πως ένα φυτό για να ζήσει , πρέπει να βρει και το κατάλληλο μέρος, για να απλώσει τις ρίζες του. Και πάντα με τις δικές του δυνάμεις. Ελπίζω να τα καταφέρω..
ΒΑΣΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
