Για το «πολιτικό» σύστημα η μόνη ιδιότητα του πολίτη, που είναι σημαντική είναι αυτή του ψηφοφόρου.
Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στις εκλογές. Ακόμα και η ίδια η δημοκρατία.
Οι εκλογικές δεξαμενές – target groups μπαίνουν στο στόχαστρο των επαγγελματιών επικοινωνιολόγων με στρογγυλεμένο λόγο που εννοεί τα πάντα χωρίς να λέει τίποτα.
Με συνθήματα και ελλειπτικές προτάσεις επιτυγχάνουν τον αποπροσανατολισμό αφυδατώνουν την κριτική αντίληψη καθιστούν το πολίτη απόλυτα διαχειρίσιμο!
Αναγάγουν με απύθμενο θράσος σε επιτυχία, πάντα στο όνομα των πολιτών, την διεκδίκηση ζητημάτων την ώρα που στη κυριολεξία έχουν ξεπουλήσει τα πάντα! Κραυγαλέα η περίπτωση των 70 στρεμμάτων του Ναυτικού Ομίλου!(Ευτυχώς που η ανικανότητά τους δεν τους επέτρεψε να λάβουν τελεσίδικες αποφάσεις…)
Συλλογική, ολιστική παραμυθία!
Εκπαιδεύουν τον πολίτη να κάνει like ως πράξη αυτοπραγμάτωσης ή να μην κάνει από… φόβο.(Τελευταία ενεμφανίσθη και ο μεγάλος αδερφός τύπου drone! )
Τον εκπαιδεύουν να χειροκροτεί για το τίποτα, να εθίζεται στο εύπεπτο , (το παρόν κείμενο δεν είναι) το επιδερμικό , τον εκπαιδεύουν να αναμηρυκάζει κατεψυγμένες ειδήσεις, να ψηφίζει για το ελάχιστο ή το τίποτα.
Είναι τυχαίο που χρόνια τώρα μιλάμε για τα ίδια άλυτα θέματα; Είναι τυχαίο που η ενδεχόμενη επίλυση τους έχει ταυτιστεί με την μη ανάληψη της ευθύνης τόσο για τη γένεση των προβλημάτων όσο και για την διαιώνισή τους;
Δεν τα έλυσαν οι προηγούμενοι άρα φταίνε αυτοί και όχι οι επόμενοι που δεν ασχολήθηκαν καθόλου ή που ασχολήθηκαν όσο και οι προηγούμενοι για να μην… τα λύσουν ποτέ!
Με πομφόλυγες και φληναφήματα καλλιεργούν προσδοκίες και ψέματα.
Χρησιμοποιούν τα πάντα και κυρίως την ανάγκη… τους βολεύει οι πολίτες να είναι και να παραμείνουν ευάλωτοι άρα και ευμετάβλητοι…
Χειραγωγούν σωματεία και συλλόγους και τα μετατρέπουν σε φυτώρια υποψηφίων και ψηφοφόρων λες και οι συλλογικότητες ανήκουν σε παρατάξεις.
Ακόμα και την χρηματοδότησή τους την πλασάρουν με τέτοιο τρόπο λες και τα χρήματα βγαίνουν από την τσέπη τους και όχι από το ταμείο των δημοτών!
Ακόμα και η «τιμή» της ονοματοδοσίας ενός δρόμου κατάντησε να αποφασιστεί παρανόμως στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο για λίγα ακόμα ψηφουλάκια. Ευτελίζοντας… την τιμή σε εκείνους που περίμεναν 4 χρόνια, για να τους θυμηθούν ενόψει των εκλογών! Αλλά και σε εκείνους που δεν τους θυμήθηκαν γιατί η φιλοσοφία τους, τους απέκλεισε ως μη σημαντικούς...
Με λαϊκίστικες παραστάσεις διασκεδάζουν και διασκευάζουν τις εντυπώσεις.
Το δικαίωμα στην εργασία γίνεται ρουσφέτι με αντιπαροχή μιας ή και περισσοτέρων ψήφων ή ακόμα καλύτερα μιας υποψηφιότητας.
Αλήθεια -και επειδή το πράγμα έχει κυριολεκτικά ξεφύγει - πως ένας πολίτης( αν διατηρεί ακόμα την ιδιότητα του πολίτη) μπορεί να είναι χρήσιμος για το κοινωνικό σύνολο όταν «επιβίωσε» εις βάρος του;
Όταν αξιώνει από ημέτερος - αμειβόμενος για παράδειγμα στο δήμο ως ειδικός σύμβουλος ή στο ΔΗΡΑΣ ή στη Μαρίνα ή ως αποδέκτης απευθείας ανάθεσης ( μέσα από υπόγειες διαδικασίες και διαδρομές ) να βρεθεί στα έδρανα του δημοτικού συμβουλίου;
Του έχει μείνει κάτι όρθιο για να παλέψει για το κοινό καλό όταν έχει ήδη ξεπουλήσει- απολέσει εαυτόν με αντάλλαγμα;
Πόσα πληρωμένα ες αεί «ΝΑΙ» οφείλει να πει στο πλαίσιο της αυτοσυντήρησης του πελατειακού και άκρως δημαρχοκεντρικού συστήματος;
Με αυτή την πρακτική δεν καταντάει τσιφλίκι ο δήμος;
Ποιο αξιακό σύστημα υποθάλπει αυτές τις πρακτικές και ποια συνείδηση ενσπείρει στα νέα παιδιά που παλεύουν να επιβιώσουν; Σε τι να πιστέψουν όταν η αξιοκρατία αγνοείται από το ίδιο το λεξιλόγιο μας; Όταν αυτές οι πρακτικές εγκαθιδρύονται ως status;
«Αυτοί είναι που επιβραβεύονται!» Αν αυτή είναι μια απάντηση στην αιχμηρή αλλά αναγκαία συνειδησιακά αναφορά μου, μήπως και για το δικό σου παιδί προσδοκάς μια τέτοια αρπαχτή – ευκαιρία αγαπημένε μου και αλάνθαστε πολίτη- ψηφοφόρε στο πλαίσιο μια ιδιότυπης επετηρίδας;
Αν, επίσης, μια απάντηση είναι ένα σιωπηλό και με ψήγματα ενοχής «ναι» τότε, τώρα είναι η χρυσή εποχή των εκπτώσεων ακόμα και αν το εμπορικό παράρτημα των παρατάξεων δεν έβγαλε δελτίο τύπου.
Το αλισβερίσι έχει επίπεδα.. ένας μισθός ή και μερικά ψίχουλα εξάρτησης αλλά και πιο μεγάλα deals που εξυφαίνονται σε βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα πλάνα που η κοινωνία «οφείλει» να αγνοεί πλήρως.
Υπάρχουν βέβαια και οι συνήθεις διαχρονικού τύπου πρακτικές - πταίσματα… πασάλειμμα με πίσσα της αυλής ή του ιδιωτικού δρόμου ή εξαγγελίες έργων δίκην πλειοδοσίας ή έναρξη έργων 10 μέρες πριν τις εκλογές γιατί τότε το έργο είναι σημαντικό και απαραίτητο ακόμα και αν δεν τελειώσει ποτέ ή ακόμα και όταν η τσαπατσουλιά του το καθιστά δημόσιο κίνδυνο!
Δεν λείπουν βέβαια και εκείνες οι φορές που η έναρξη έργων 10 μέρες πριν τις εκλογές εξυπηρετεί από κάθε άποψη αν κανείς δει πως μοιράζονται οι δουλειές!(είμαστε μικρή κοινωνία φίλε μου)
Οι αλληλοσπαραγμοί είτε εντός παρατάξεων είτε μεταξύ των αντίπαλων παρατάξεων με άκρως προσωπικό χαρακτήρα που όλα τα σφάζει και όλα τα αλέθει φανερώνει το επίπεδο της παιδείας, την απουσία ήθους, την άλωση της πολιτικής.
Κι όμως! Αυτός ο πολίτης διαθέτει τελικά μιαν… αλτρουιστική διάθεση και μιαν θρησκευτική ευλάβεια απέναντι σε όσους καταφεύγουν σε διφορούμενο λόγο και αντιφατικές πράξεις. Φαίνεται ότι έτσι ικανοποιούνται όλοι σε μιαν άκρως «καθαρή» σχέση ένθεν και ένθεν!
Κυρίαρχοι παραμένουν εκείνοι που ποτέ δεν ακουμπούν και δεν λύνουν κανένα πρόβλημα! Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο επιβιώνουν, κερδίζουν χρόνο, καρέκλα, μισθό και ενίοτε χειροκρότημα! (για αυτούς δουλεύει το παραγέμισμα – ψηφοσυλλέκτης των συνδυασμών, μπες και εσύ για να εκλεγώ εγώ)
Είναι εκείνοι που ποτέ δεν παίρνουν καθαρή θέση για κανένα επίμαχο ζήτημα και συμπεριφέρονται σαν χαμαιλέοντες,
Επινοούν διάφορα τεχνάσματα για να… κρυφθούν στο βωμό του πολιτικού κόστους. (τώρα για το παραμάγαζο της ΚΩΑΝ δεν μιλάμε, δεν μας συμφέρει)
Αποσύρονται όταν δεν τους συμφέρει, με απόλυτα ιδιοτελή κριτήρια, αφού τα προβλήματα δεν είναι σημαντικά χωρίς αυτούς, και όταν δεν προβλέπεται μισθός.
Και όταν οι συνθήκες διαμορφωθούν κατάλληλα , επανέρχονται παρθενογεννημένοι , αμόλυντοι, άσπιλοι, αποποιούμενοι κάθε ευθύνης και σε ρόλο σωτήρα .
Οι επικείμενες εκλογές είναι ίσως οι πιο απολίτικες που έχει βιώσει ο τόπος.
Κανένας διάλογος… δεν ξέρουμε καν αν θα υλοποιηθεί έστω, για την τιμή των όπλων, ένα debate! Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη!
Τα ζήτημα είναι η υφαρπαγή της ψήφου με συνοπτικές διαδικασίες στο πλαίσιο μια ρεβανσιστικής τακτικής και ενός παιδαριώδους ετσιθελισμού που δεν θα παρείσφρεαν αν η καρέκλα του δημάρχου ήταν διθέσια!
Αν εξαιρέσουμε την Λαϊκή Συσπείρωση οι διαφορές των δύο μεγάλων παρατάξεων είναι δυσδιάκριτες. Από τη Σκύλα, στη Σκύλα… ή από την Σκύλα στη Χάρυβδη λένε αρκετοί αναζητώντας άλλοθι να ψηφίσουν την Σκύλα για να μην ψηφίσουν την Χάρυβδη ή για να δηλώσουν νοήμονες ψηφοφόροι.
Η δημοκρατία θα εξαντληθεί στις εκλογές. Κανένας έλεγχος που να εκπορεύεται από το κοινωνικό σώμα προς το πολιτικό δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει.
Εν τούτοις το υποκείμενο της εκλογικής διαδικασίας είναι και οφείλει να παραμείνει ο πολίτης. (οι ατάκες είναι της μόδας)
Καμιά εξαρτημένη κοινωνία δεν μπορεί να προοδεύσει ιδιαίτερα αν πρέπει να διαλέξει το λιγότερο «κακό» όπως αυτή το εννοεί…
Δεν απεμπολώ τις ευθύνες μου.
Ρούφα Ιωάννα
