Το  περίγραμμα των Εκκλησιαστικών τρούλων και ο γλυκός ήχος της καμπάνας που ξεχωρίζει, από το αγέρωχο και πανύψηλο καμπαναριό, είναι το Κυριακάτικο κάλεσμα για τον Εκκλησιασμό των πιστών. Μια Κυριακή πριν την καραντίνα της φονικής πανδημίας, ανηφόρησα μέχρι την γυναικεία, Ιερά Μονή του Αγίου Νεκταρίου. Η Μοναστηριακή γαλήνια ατμόσφαιρα, διάχυτη παντού και οι   μοναχές, να βιώνουν μαζί με τους ευλαβείς προσκυνητές,  στιγμές ψυχικού μεγαλείου, ενώ η ροη του χρόνου, είναι αναλλοίωτη  και αργή. 

Ο ήρεμος τρόπος ζωής του μοναχισμού, κυλάει με αργούς γαλήνιους ρυθμούς και οι Βυζαντινές μελωδίες, από τις καθημερινές Θείες Λειτουργίες, τους  Εσπερινούς, τις  Παρακλήσεις και τα Απόδειπνα, σκορπούν μελωδικά σε όλο τον περίγυρο του Μοναστηριού. Κάθε  μου επίσκεψη,   ξυπνάει αβίαστα συναισθήματα δέους  και πλούσιες  αναμνήσεις, από τις συχνές επισκέψεις μου,  σε αυτό το  Μοναστήρι. 

Ξεχωριστή είναι  η στεντόρεια φωνή του Ιερέως, που την συνόδευε η εκδημούσα,  σεβάσμια γερόντισσα και ηγουμένη αδελφή Μαριάμ , σε ένα αρμονικό χορό υμνωδών.

Την  αδελφή Μαριάμ, την γνώρισα από τις πρώτες ημέρες που εγκαταστάθηκε, στην Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου, προσπαθώντας να οργανώσει το γυναίκειο ησυχαστήριο. Αξέχαστες  εικόνες, που έχουν καταγραφεί στη μνήμη μου, ιδιαίτερα  όταν κοιτάζω μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία.    Ο ιδρυτής του νεόδμητου  Μοναστηριακού συγκροτήματος,  μακαριστός  Μητροπολίτης Ναθαναήλ Α’  ο Δίκαιος, μαζί με τον τότε Αρχιμανδρίτη και νυν Μητροπολίτη,  Καρπάθου –Κάσου  Αμβρόσιο, περιστοιχισμένοι από πλήθος Ιερέων, να φυτεύουν τα πρώτα δένδρα στο περίβολο της νέο ανεγερθείσας  Ιεράς Μονής  το 1968. Όντας  μαθήτρια Γυμνασίου, παρακολουθούσα το γυναικείο ησυχαστήριο  να κτίζεται, πέτρα την πέτρα και φυσικά τον αείμνηστο, μακαριστό και άξιο Μητροπολίτη Ναθαναήλ Α,’ να την εγκαινιάζει με σύσσωμο τον κλήρο και πλήθος κόσμου. Θυμάμαι, τα πρώτα θυρανοίξια της   Εκκλησίας του Αγίου Νεκταρίου, το 1971 και αργότερα την ολοκλήρωση της Αγιογράφησης  όλου του Ιερού Ναού. 

Ακλούθησαν τα θυρανοίξια των άλλων τριών μικρότερων  Εκκλησιών το 1982 της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου και το 1993 της Εκκλησίας, της Αναστάσεως του Χριστού  και των νεοφανών Αγίων, Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. 

Η μακαριστή Ηγουμένη γερόντισσα Μαριάμ, έπρεπε σαν δασκάλα που ήταν (κατά κόσμον  Αναστασία, ) να διδάξει, να νουθετήσει και να καθοδήγηση τις μοναχές. 

Μαζί  με την μοναχή   αδελφή, γερόντισσα  Ισιδώρα, μετέτρεψαν το  ησυχαστήριο σε  ένα διδακτήριο Χριστιανικής πίστης, αγάπης, αλληλεγγύης, αλτρουισμού,  περισυλλογής, προσευχής,  νηστείας,  αγρυπνίας, υπακοής, ταπείνωσης και συγχώρησης. Όλες  αυτές οι αρετές  ήταν συγκεντρωμένες, γύρω από τα λευκά κελιά των μοναχών, που έμοιαζαν σαν κάτασπρες πινελιές,  μέσα στον πυκνοφυτεμένο καταπράσινο  κήπο. Μοναδική συντροφιά, τα δεκάδες γλυκόλαλα πουλιά, που φώλιαζαν στα δασύφυλλα δένδρα. 

Αυτή  την  πλούσια διακονία, έχοντας δίπλα της για συνοδοιπόρους τις ακούραστης μοναχές, προσέφερε για πάνω από πενήντα  χρόνια,   η ογδοντάχρονη προσφάτως εκδημήσασα εις Κύριον, γερόντισσα Μαριάμ. 

Φεύγοντας άφησε παρακαταθήκη το πνευματικό έργο της, τα πνευματικά παιδιά της και   άξιες συνεχιστές, στα  πρόσωπα των υπολοίπων επτά ακούραστων και εργατικών μοναχών. 

Η Ιερά Μονή, που αποτελεί φωτεινό φάρο πίστης και Χριστιανικής αγάπης, για τον τόπο μας, γιόρταζε πριν λίγες μέρες την χάριν του Αγίου Νεκταρίου.  

Αλλά οι σημερινές, κοινωνικές, τραγικές συνθήκες της φονικής  πανδημίας, δεν επέτρεψαν στους  πιστούς εκτός από τον Δεσπότη και τους Ιερείς, να προσκυνήσουν ευλαβικά, όπως συνηθίζουν κάθε χρόνο. 

Είθε η ευλογία, του θαυματουργού Αγίου Νεκταρίου, να βοηθήσει ώστε να εξαλειφτεί  αυτή η πανδημική κατάρα του αιώνα, που βασανίζει  όλον τον κόσμο.