Σε ένα πρωτοφανές κρεσέντο κατηγοριών και προσωπικών επιθέσεων, ο κύριος Νικηταράς – εμφανώς αδυνατώντας πλέον να διαχειριστεί την έντονη και δικαιολογημένη κριτική που δέχεται – καταφέρεται σήμερα εναντίον συμπολιτών μας, επιλέγοντας για ακόμη μια φορά να μεταθέσει τις ευθύνες αλλού.
Αντί να δώσει απαντήσεις για την απελπιστική κατάσταση που επικρατεί στο νησί, στρέφεται εναντίον των κατοίκων που νομιμότατα αξιοποιούν την ιδιωτική τους περιουσία για να ενισχύσουν το εισόδημά τους. Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτοί φταίνε για την αδυναμία εύρεσης κατοικιών για γιατρούς, εκπαιδευτικούς και άλλους λειτουργούς.
Αποσιωπά βέβαια το γεγονός ότι επί σειρά ετών υπήρχε διαθέσιμο οίκημα στο χωριό της Κεφάλου – το οποίο είχε ενοικιάσει ο Δήμος για την κάλυψη αναγκών των αγροτικών ιατρών – και το οποίο δεν ανανεώθηκε με απόφαση του ιδίου. Μια επιλογή που αποδεικνύει πως οι ευθύνες για τη σημερινή εικόνα.
Το αποκορύφωμα; Η προσωπική επίθεση σε συμπολίτη μας και πρώην συνεργάτη του, μόνο και μόνο επειδή άσκησε δημόσια και τεκμηριωμένη κριτική. Η στάση αυτή αποκαλύπτει την επιθυμία του κυρίου Νικηταρά για ένα νησί χωρίς φωνές, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς αντίλογο. Ένα νησί-σιωπητήριο, όπου κανείς δεν θα αναδεικνύει τις πληγές που άφησε πίσω της η αδράνεια και η απουσία στρατηγικής.
Όμως, η κοινωνία της Κω δεν σιωπά.
Οφείλει να αντιστέκεται, να ελέγχει, να απαιτεί. Γιατί, σε μια δημοκρατία, δεν φταίνε πάντα «οι άλλοι». Φταίνε και αυτοί που είχαν την ευθύνη και απέτυχαν παταγωδώς να την τιμήσουν.
Το καράβι της Κω βυθίζεται, και ο καπετάνιος του – αντί να αναλάβει ευθύνες – επιλέγει να μείνει μόνος σε ένα ακυβέρνητο πλοίο που οδεύει ολοταχώς προς τα βράχια.
Η κοινωνία όμως ούτε τυφλώνεται ούτε σιωπά.
Γιώργος Κοκαλάκης – Δημοτικός Σύμβουλος Κω
