Κάτι από την αξέχαστη Γεωργία Βασιλειάδου, στην ομώνυμη ασπρόμαυρη ταινία του 60, ‘η γυναίκα Δήμαρχος,’ κάτι από τον υποσχεσιολόγο αείμνηστο Λάμπρο Κωνσταντάρα, ο αξεπέραστος Μαυρογιαλούρος, με τα πολλά ‘θα και θα,’ μου θύμισαν τα πρόσφατα προεκλογικά μπαλκόνια. Και οι δυο μονομάχοι του Δημαρχιακού θώκου, συγκέντρωσαν κόσμο σε κεντρικές πλατείες της Κω, ανέπτυξαν τα οράματα και τα προγράμματά τους και σφυγμομέτρησαν με το ανάλογο πλήθος, την εκλογική τους δύναμη.
Περνώ από την ιστορική Βυζαντινή Εκκλησιά στην Παναγιά την Ευαγγελίστρια, με την ομώνυμη Πλατεία, στο αγαπημένο μου ορεινό χωριό Ασφενδιού. Η Πλατεία αυτή, φιλοξενούσε τον τότε Ιερέα, παπά Γιάννη Χατζηαγγελή, τον γιατρό, τον δάσκαλο και πιο δίπλα το νεόδμητο εξατάξιο Σχολείο του 1960. Απέναντι ήταν το λιοτρίβι της αρχοντικής οικογένειας, Αλεξίου Θυμανάκη. Εκεί γύρω, βρισκόταν το τοπικό Αστυνομικό τμήμα και το Αγροτικό Ιατρείο. Πίσω από την μεγάλη Εκκλησιά, υπήρχε το γραφείο του εκάστοτε Κοινοτάρχη του χωριού. Ανοίγω το σεντούκι της μνήμης μου και θυμάμαι τους αειμνήστους, παλιούς κοινοτάρχες του Ασφενδιού, από τον Αλκηβιαδάκη τον Χατζηνικολάου ως και τον Κώστα τον Κιαπόκα.
Ο Αλκιβιάδης ο Χατζηνικολάου, ο πανέξυπνος κοινοτάρχης και καλός οικογενειάρχης, με τα σπινθηροβόλα μπλε μάτια. Έτσι τον θυμάμαι, με την παραδοσιακή νησιώτικη βράκα, να ανεβοκατεβαίνει τα πέτρινα, κακοτράχαλα σοκάκια, του ορεινού χωριού Ασφενδιού, με τις πέντε ενορίες.
Ο αξέχαστος Αλκηβιαδάκης ο Χατζηνικολάου, είχε εκλεγεί τότε κοινοτάρχης στο χωριό Ασφενδιού το 1963. Ήταν δε για εκείνα τα χρόνια του τόσο ικανός, που έμεινε μέχρι και το 1974. Ακόμη και η ‘Χούντα,’ των Συνταγματαρχών, τον σεβάστηκε και τον κράτησε. Στις εκλογές που ακολούθησαν, πήρε μέρος και ο γιος του ο Μιχάλης Χατζηνικολάου και για λίγους ψήφους, έχασε την θέση από τον γιατρό του χωριού, τον πολύ δραστήριο Μιχάλη Διακομανώλη, από την γειτονική Κάλυμνο.
Ο Αλκιβιάδης ο Χατζηνικολάου, ήταν γόνος της μεγάλης, αρχοντικής και πλούσιας οικογένειας των Χατζηνικολούδων, με απέραντα αμπέλια και ελαιώνες. Με την σύζυγο του Κοκώνα, απέκτησαν μια θυγατέρα και τρεις υιούς. Επίσης απέκτησαν και τον δραστήριο εγγονό, τον νεότερο τον κ. Αλκιβιάδη Χατζηνικολάου, Ακαδημαϊκό, ο οποίος συμμετείχε σε εκλογικές αναμετρήσεις, για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αποτελεί μεταξύ άλλων και ενεργό και δραστήριο μέλος της τοπικής οργάνωσης, της Νέας Δημοκρατίας, της οποίας υπήρξε και πρόεδρος για πολλά χρόνια.
Ο αείμνηστος γιατρός Μιχάλης Διακομανώλης, ήταν και αυτός εξίσου αγαπητός ως γιατρός και δραστήριος κοινοτάρχης, στο χωριό. Ακολούθησε ο αξέχαστος Αντώνης ο Νικηταράς, που διατηρούσε παντοπωλείο στο χωριό και διατέλεσε κοινοτάρχης επιτυχημένος. Τα πολιτικά βήματα του, ακλούθησε ο υιός του, σημερινός Δήμαρχος του νησιού μας και εκ νέου υποψήφιος κ. Θεοδόσης Νικηταράς.
Ένας ξεχωριστός κοινοτάρχης και μετέπειτα Δήμαρχος για πέντε τετραετίες στο Ασφενδιού, μαζί με το Ζιπάρι, ήταν ο αξέχαστος και πολύ δραστήριος Κώστας Κιαπόκας. Απόγονος του Σταμάτη του Κιαπόκα, παντοπώλη επίσης του χωριού και δραστήριου ατόμου στις εκλογικές αναμετρήσεις. Ο Κώστας ο Κιαπόκας, μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων έφτιαξε πολλά έργα, ιδιαίτερα στο νεόδμητο χωριό Ζιπάρι. Κυρίως δε, φρόντισε την ύδρευση του νεοσύστατου, πεδινού χωριού, μεταφέροντας το πηγαίο, πλούσιο νερό της Κεφαλόβρυσης από την ορεινή Ζιά.
Όσες φορές ανεβαίνω, τον φιδίσιο ανηφορικό δρόμο, του χωριού μου, ο χρόνος με ταξιδεύει πίσω. Με φέρνει σε εκείνα τα χρόνια, που το αγαπημένο μου χωριό, το Ασφενδιού, από τον Ασώματο, μέχρι και τον Αη Δημήτρη, στις Χαηχούτες, έσφυζε από ζωή! Και τι δεν μου θυμίζει το χωριό μας! Την ιστορική Εκκλησία των Ασωμάτων; Το παραδοσιακό, παπαδόσπιτο, του μακαριστού παπά Δημήτρη, όπου μας φιλοξενούσε η Εκκλησία, για λίγα χρόνια, με το ξύλινο μπαλκόνι και την χαλικόστρωτη αυλή; Τον αρχοντικό πύργο του Μωρέ με τα πολλά παράθυρα, που άλλα βλέπουν προς το Αιγαίο και άλλα προς την οροσειρά του Δικαίου; Ο πέτρινος πύργος είναι κολλημένος δίπλα στο ανακαινισμένο, από τον σημερινό Μητροπολίτη κ. κ. Ναθαναήλ παπαδόσπιτο. Αποτελεί ένα παραδοσιακό αρχιτεκτονικό, αριστούργημα, που μέχρι σήμερα η οικογένεια του αξέχαστου, Πέτρου Χατζημιχάλη, το διατηρεί σε άριστη κατάσταση.
Δεν ξεχνώ τον προεκλογικό πυρετό, που είχε καταλάβει όλους τους συμπαθέστατους κατοίκους του χωριού, για την εκλογή νέου Κοινοτάρχη. Τι να πρωτοθυμηθώ, στην Πλατεία της Ευαγγελίστριας, τα προεκλογικά μπαλκόνια και τις συναθροίσεις των χωρικών; Τα αμέτρητα χειροκροτήματα και τις επευφημίες; Τους ατέλειωτους διαπληκτισμούς και τις διαφωνίες, για τα πολιτικά, μέσα στα ανδροκρατούμενα καφέ- παντοπωλεία του χωριού. Μόλις έδυε ο λαμπερός ήλιος, επέστρεφαν κατάκοποι από τα κτήματά τους οι λεσπέρηδες, οι γεωργοί και το βραδάκι απολάμβαναν αχνιστό καφεδάκι, βρασμένο στη στάχτη της ζεστής χόβολης, στο μπακιρένιο μπρίκι. Έστριβαν μαζί με το μουστάκι και το σέρτικο με γνήσιο καπνό τσιγάρο, στους καφενέδες του χωριού. Μαζί με το κεχριμπαρένιο κομπολόι, στα ροζιασμένα τους χέρια, μέτραγαν τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά, που θα έβγαζε η κάλπη το νέο κοινοτάρχη. Φωνές, διαφωνίες, διαπληκτισμοί ακούγονταν, όσο ο καφετζής σέρβιρε νόστιμους μεζέδες, εκεί στο καφενείο των Ασωμάτων στο θρυλικό ‘Καζίνο,’ μαζί με το Ασφενδιανό μεθυστικό, κρασί το μπρούσκο.
Γιατί η πολιτική είναι διπρόσωπη, σαν τον Ρωμαίο Ιανό. Παίζει θέατρο, χαϊδεύει αυτιά, δίνει υποσχέσεις, που δεν πραγματοποιεί, κολακεύει το λαό, τον φανατίζει, τον μεθά και μετά τον ξεχνά, μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Διότι ‘η πολιτική, χωρίζει τον λαό και τελικά τον κάνει υποχείριο της’. ‘Γιατί φανατίζει σαν Θρησκεία, που άλλος την πιστεύει και άλλος την αγνοεί.’ Γιατί σύμφωνα με τον Γάλλο φιλόσοφο και πολίτικο Βολταίρο, ‘η πολιτική είναι βρώμικη αλλά και αναγκαία άσο το αποχωρητήριο στα σπίτια’.
Ξανθίππη Αγρέλλη
