(Το παρακάτω άρθρο είχε γραφτεί πρόσφατα, με αφορμή την δημοσιοποίηση της εμπλοκής ευρωβουλευτριών στο σκάνδαλο Κατάργκέϊτ, με κύριο πρόσωπο ελληνίδα πολιτικό, πολλαπλώς ευνοημένη από την τύχη. Λόγω της τότε θλιβερής συγκυρίας, στον επίλογο του άρθρου, γινόταν τιμητική αναφορά στις Γυναίκες της Ουκρανίας, της Τουρκίας και της Συρίας, που εξακολουθούν ακόμη να βιώνουν την τραγωδία του συνεχιζόμενου πολέμου και του πολυνεκρου σεισμού όπου έχασαν παιδιά,συζύγους,γονείς,συγγενείς,σπίτια,ελπίδα.(Σύμφωνα με τους κοινωνιολόγους,ακόμη και η φυσική καταστροφή έχει έμφυλη διάσταση, αφού γυναίκες και παιδιά έχουν 14 φορές μεγαλύτερες πιθανότητες να πεθάνουν από ό,τι ενήλικοι άνδρες). Αυτά πριν την τραγωδία των Τεμπών. Σήμερα, στην τραγική λίστα προστίθενται και οι Γυναίκες που έχασαν τα παιδιά τους στο τραίνο του θανάτου. «Σαν να ’χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καϋμοί του κόσμου»..)
Το παρόν κείμενο δεν στοχεύει σε επετειακό χαιρετισμό της Ημέρας , αναφέροντας διαχρονικά προβλήματα της σημερινής Γυναίκας που παραμενουν, εμπλουτίζονται και σταθερά...αυξάνονται! Με αφορμή μια ξεχωριστή περίπτωση γυναίκας πολιτικού,θα ηταν πιθανόν χρησιμότερος ένας προβληματισμός σχετικά με το πολιτικό ηθος που θα θελαμε να ειχαν οι πολιτικοί μας .Αφιερώνεται στις γυναίκες που πολιτεύονται , κατέχουν επι σειρά ετών ή διεκδικούν πολιτική θέση, αν και το θεμα σχετίζεται με την πολιτική στάση και όχι το φύλο .
Ίσως πέρασε στα ψιλά της δημοσιότητας, πρόσφατα ένα σπάνιο πολιτικό γεγονός. Η Τζασίντα Αρντερν Πρωθυπουργός της Ζηλανδίας, 42 ετων, ανακοίνωσε φέτος τον Ιανουάριο την παραίτησή της απο την θεση που κατείχε, χωρίς να συμβαίνουν έκτακτα γεγονοτα, λόγοι υγείας ή προβλεπόμενη δημοσκοπική πτώση της δημοφιλίας της.Κάθε άλλο. Έγινε πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας σε ηλικια 37 ετων και κατά την πρωθυπουργία της διαχειρίστηκε αποτελεσματικα μια σειρά από σοβαρές κρίσεις.Στάθηκε δίπλα στους Μαορί, τις κοινωνικές μειονότητες , τον κόσμο των γραμμάτων, των τεχνών, των δικαιωμάτων, των κινημάτων.΄Εχαιρε διεθνούς εκτίμησης κι αναγνώρισης.
Όπως έγραψαν πολιτικοί αναλυτές, η ΄Αρντερν, δηλωμένη φεμινιστρια, «κατάφερε να γκρεμίσει με την παρουσία της στερεότυπα, δίνοντας μια νέα εκδοχή της εξουσίας, εκφράζοντας ένα εναλλακτικό μοντέλο πολιτικής επικοινωνίας σε σχέση με το στομφώδες μοντέλο των ανδρών ηγετών». Γέννησε την κόρη της ενώ βρισκόταν στην εξουσία, μετέτρεψε το γραφείο της σε βρεφικό δωμάτιο και συνέχισε χωρίς σημαντική διακοπή το έργο της στο τιμόνι της χώρας ενώ συμμετείχει σε γενικές συνελεύσεις του ΟΗΕ με ένα μωρό τριών μηνών στην αγκαλιά! Όχι από επίδειξη δηθεν μοντερνισμού και χειραφέτησης αλλά γιατί αυτή ηταν η ζωή της. Και την έδειχνε. Η ίδια είχε αναγνωρίσει δημόσια την βοήθεια του συντρόφου της στην ανατροφή του παιδιού τους: «Δεν θέλω να δημιουργήσω την εικόνα της superwoman, δεν οφείλουμε οι γυναίκες να είμαστε superwomen», τόνιζε. Προφανώς δεν μπορεί να ήταν τέλεια η θητεία της.Η μεγάλη εικόνα όμως σίγουρα λειτουργεί υπέρ της.
Και φτάνουμε στο εξαιρετικά σπανιο γεγονός, που ειναι η αφορμη του άρθρου: Ο λόγος παραίτησης αυτής της χαρισματικής γυναίκας πολιτικού ήταν ότι δεν είχε αρκετή ενέργεια, ώστε να κάνει σωστά τη δουλειά της, όπως έκρινε!!«Για μένα, είναι καιρός», είπε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου. «Δεν έχω την ενέργεια για ακόμη τέσσερα χρόνια. Οι πολιτικοί είναι άνθρωποι. Δίνουμε ό,τι μπορούμε, για όσο διάστημα μπορούμε, και μετά έρχεται η ώρα επανεκτίμησης μέχρι πότε είσαι το καταλληλο πρόσωπο για να κυβερνήσει».Πρωτάκουστα λόγια από (πετυχημένη)πολιτικό!
Η Άρντερν δεν παραιτήθηκε επειδή η δουλειά ήταν δύσκολη, αλλά επειδή πίστευε ότι ελαττώθηκαν για x λόγους τα ψυχικά της αποθέματα, συνεπώς κάποιοι άλλοι μπορούν να κάνουν καλύτερη δουλειά από την ίδια! «Speechless»,που λένε κι οι νέοι στην... μητρικη τους γλώσσα! Έχουμε ακούσει άλλον πρωθυπουργό να δηλώνει ότι φεύγει γιατί νιώθει κουρασμένος ή καποιο πολιτικό πρόσωπο γενικά, να παραδέχεται ότι δεν αισθάνεται ικανό να αντεπεξέλθει σε μια επόμενη θητεία γιατί του λείπουν τα...ψυχικά αποθέματα;!! Ο κανόνας είναι οι πολιτικοί, ακόμη κι όταν είναι έκδηλη η κούραση, η κενότητα κι η ανεπάρκειά τους, να μην αποχωρούν απο τις καρέκλες τους και την εξουσία.Όμως «Πολιτική δεν είναι απλώς η διαχείριση της εξουσίας».Σωστά γράφτηκε ότι «ο λόγος παραίτησης από ένα τόσο υψηλό αξίωμα είναι η μέγιστη αίσθηση πολιτικής υπευθυνότητας».
Κι ερχόμαστε στα καθ΄ημάς και ειδικά στην προεκλογική περίοδο που διανύουμε.Θα μπουν κάποιες από τις πολιτευόμενες γυναίκες , στην εσωτερικη διαδικασία να αξιολογήσουν ευθύνες, υποχρεώσεις, προτεραιότητες ,θυσίες, ικανότητες που απαιτούν οι πολιτικές φιλοδοξίες τους και να παραδεχτούν ότι για κάποιες θέσεις μπορεί να μην είναι κατάλληλες; Κι όχι βέβαια σε σχέση με τους άνδρες (που εκ προοιμίου μπορούν ...τα πάντα!) αλλά αναμετρώντας με παρρησία τις δυνάμεις, τα δικά τους «ψυχικά αποθέματα».Όλο και πιο συχνά βλέπουμε οι γυναίκες να χάνουν την «δική τους φωνή» και να ακολουθούν τις γνωστές «ανδροκρατικές πρακτικές»: κοινότοπα λογίδρια, πληθωρικές αγκαλιές, πλατιά χαμόγελα, συνεχόμενες περιοδείες για να «μιλήσουν με τον λαό», ad hoc γλέντια και φαγοπότια, εσπερινοί και πανηγύρια, πίτες και χοροί συλλόγων, φωτογραφίες ομαδικές ή κατά μόνας, επανωτά δελτία τύπου, προβλέψιμες εξαγγελίες και δεσμεύσεις για τις μελλοντικες τους δρασεις -που θα αλλάξουν τα πάντα αν βγει το κόμμα τους ή έστω (και αρκεί;!) αν εκλεγούν οι ίδιοι,-ες. ΄Εχουμε ήδη παρακολουθήσει σκηνές από τα «προσεχώς», στο ίδιο έργο θεατές. Ποτέ πια ή πότε ξανά;
Το αφιέρωμα στην Αρντερν για την Ημέρα της Γυναίκας έγινε τιμής ένεκεν στα ελάχιστα πολιτικά Πρόσωπα, ανεξαρτήτως φύλου, που αναρρωτιούνται σε μια στιγμή αυτογνωσίας πόσο επαρκή είναι για θέσεις πολιτικής εξουσίας ή αν ακόμη τους «αντέχει η σκηνή», μη περιμένοντας το ...χειροκρότημα να τους το δείξει, όπως λέει και το τραγούδι. Βέβαια, δεν αφήνει πολλές προσδοκίες το σταθερό κι ανθεκτικό εθνικό μας άλλοθι «Μπα,και γιατί όχι; Οι άλλοι,-ες καλύτεροι είναι»;! Και κάπου ίσως έχουν ένα δίκιο!Όταν σε Βουλή και Ευρωκοινοβούλιο, στέλνουμε με την ψηφο μας, για να πάρουν σοβαρές αποφάσεις για την ζωή μας-μαζί με σοβαρη αποζημίωση, (και) άτομα με μόνο προσόν την δημοφιλία και την αναγνωρίσιμότητα τους απο την τηλεόραση, το ποδόσφαιρο ,τα ΜΜΕ, τι αυτογνωσία να περιμένουμε!Και καθημερινά επιβεβαιώνεται, με θλιβερές συνέπειες, ότι «Υπάρχουν κάποια άτομα χειρότερα από τα ανίκανα:είναι αυτά που είναι ικανά για όλα»!(R.Sabatier)
Υ.Γ. Η παραίτηση του Υπουργού Μεταφορών,μετά την τραγωδία των Τεμπών, παρότι όχι συνηθισμένη πολιτική στάση, ήταν το λιγότερο που όφειλε να κάνει ως ανάληψη διαχρονικής πολιτικής ευθύνης και προφανώς καμια σχέση δεν έχει με τους λόγους παραίτησης της ΄Αρντερν.
