Νωρίς το πρωί. Το καράβι Πλησιάζει. Ο ήλιος μόλις αρχίζει να ανατέλλει. Η ομορφιά του νησιού αναδύεται μέσα απο ένα παχύ πουσι. Πάντα αισθάνεσαι ένα ρίγος και δέος μαζί στη θωριά της Κω.
Το ποδήλατο μου με περιμένει για μια βόλτα στο ψαλίδι όπως κάνω κάθε που έρχομαι στον ευλογημένο αυτό τόπο.
Καθώς ποδηλατουσα ένα μικρό χαντάκι βρέθηκε στη ροδα και παίρνω μια ωραία κωλοτουμπα, ευτυχώς το ατύχημα μικρό και η ζημιά του ποδηλάτου μικρή.
Γιατί όμως το χαντάκι το οποίο για κάποιον λόγο το άνοιξαν δεν φρόντισαν να προστατέψουν με ένα πλέγμα τους ποδηλάτες και τους πεζούς? Και επιπλέον ποσό χρόνο διαρκούν αυτές οι ατελείς εργασίες που τελειωμό δεν έχουν όπως διατείνονται οι καταστηματάρχες της περιοχής Ψαλιδιου, και αποτρέπουν την προσέγγιση των επισκεπτών στα καταστήματα τους;
Θα το εκτιμούσαμε αν υπήρχε κάποια απάντηση.
Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Κατά την διαδρομή παρατήρησα και φωτογράφισα σκουπίδια, τραπέζια σπασμένα, καρέκλες ξεχαρβαλωμένες, κορμοί δένδρων, κλώνοι από κλαδέματα, πορτοπαραθυρα άτακτα, και, χωρίς ντροπή πεταμένα.
Είναι καθήκον και προτεραιότητα θα έλεγα του Δήμου να αποκαταστήσει όλες αυτές τις αβλεψίες και να συνεφέρει την πόλη.
Στο τέλος του σημειώματος σας χαρίζω μια φωτογραφία μπουκαμβιλιας από το σπίτι μου για να γλυκάνω με την ομορφιά της, την πίκρα που σας έδωσα.
