Ο πρωινός ήλιος της Ανατολής, σκορπούσε γενναιόδωρα τις λαμπερές του αχτίνες, λούζοντας με χρυσάφι την πλάση.
Το πρώτο χαμόγελο του Καλοκαιριού, το φέρνει ο ζεστός Ιούνης, αφήνοντας πίσω του την ασυνήθιστη βροχούλα του Μάη.
Αυτή που δρόσισε και καθάρισε τα φυτά, από την εποχιακή Αφρικανική σκόνη. Όσο το πλοίο ξεκινούσε για να φύγει, τόσο άφηνε ένα αφρισμένο διάδρομο πίσω του, ενώ λεύκες εσάρπες από κύματα, αγκάλιαζαν την πλώρη του. Κάποιοι φίλοι, μου κουνούν το μαντήλι και μαζί τους το Ενετικό Κάστρο της Νεραντζιάς, που χαρακτηρίζει το νησί μου.
Ο πέτρινος άρχοντας ο Δίκαιος, με παρακολουθεί λες και με μαλώνει γιατί φεύγω, για να πάω ως την άλλη αδελφική νήσο των Δωδεκανήσων, την γειτονική μας Ρόδο.
Όσο απομακρύνομαι, ξεχωρίζω γύρω από το πέτρινο πέταλο του λιμανιού το Μανδράκι, πλούσιο σε εικόνες, που όσο ξεμάκραινε το πλοίο, αυτές ξεθώριαζαν.
Διέκρινα της φιγούρες από τα μεγαλόπρεπα κτήρια, της τριακονταετούς, σκοτεινής Ιταλοκρατίας του νησιού μας. Όπως το Δημαρχείο και μετά την Ιπποτική γέφυρα του Κάστρου των Φοινίκων, το Διοικητήριο, πιο πέρα το Ξενοδοχείο Ακταίο και απέναντι την Ιερά Μητρόπολη, με την Εκκλησία της Παναγιάς της Ευαγγελίστριας. Ξεχωρίζω τον τρούλο του Αγίου Νικολάου και της Αγίας Παρασκευής, κεντρικών Βυζαντινών Εκκλησιών.
Ανάμεσά τους και οι μιναρέδες από τα Μωαμεθανικά Τζαμιά, τρυπούν τον ουρανό. Κόσμος πολύς στο λιμάνι, που πηγαινοέρχονται με τα ημερόπλοια, μικρά και μεγάλα, μαζί με τις βάρκες των ψαράδων.
Ταξιδεύουν στα γύρω καταπράσινα νησιά, μέχρι και την απέναντι Αλικαρνασσό. Θόρυβος πολύς, από τις μεγάλες φορτωμένες νταλίκες και τους επιβάτες, που μπαινοβγαίνουν στα πλοία.
Λίγο πιο πέρα, ένα δάσος από κατάρτια, διακρίνεται στην Μαρίνα, από τα σκόρπια ιδιωτικά μικρά και μεγάλα σκάφη.
Ο καμπυλόγραμμος ορίζοντας, σταδιακά μου παίρνει μακριά το ευλογημένο νησάκι μου και εγώ προσπαθώ να ξεχωρίσω, τις τελευταίες πράσινες και καφετί πινελιές του. Περάσαμε την ηφαιστειακή Νίσυρο, την ειδυλλιακή Τήλο και σε λίγες ώρες το μεγάλο επιβατικό πλοίο, θα αγκυροβολήσει στην ιστορική νήσο Ρόδο.
Η ήρεμη γαλάζια, Αιγαιοπελαγίτικη θάλασσα, πιστός σύμμαχος στο ταξίδι μας. Αραιά συννεφάκια, μας ακολουθούν στον καταγάλανο ουρανό, όσο οι κάτασπροι γλάροι, τριγυρίζουν το μεγάλο πλοίο. Αφήσαμε την ιστορική, ‘οφιούχα Ιπποκρατική’ Κω και φτάσαμε στη πρωτεύουσα των Δωδεκανήσων.
Το ‘Ρόδο της Ρόδου,’ μας υποδέχθηκε με το μεγαλόπρεπο Ενετικό Κάστρο των Ιπποτών. Αυτούς που όταν τους εκδίωξαν οι Οθωμανοί κατακτητές, έφτιαξαν ένα άλλο στη Μάλτα, ταξιδεύοντας ως την καρδιά της Μεσογείου. Πυκνή η κίνηση στο λιμάνι της Ρόδου, με τα πλοία, τα κρουαζιερόπλοια, τα ταχύπλοα και τόσα άλλα καράβια να πηγαινοέρχονται και να του δίνουν ζωή.
Στολίδι του στο παραλιακό μέτωπο, τα μεγαλόπρεπα κτήρια της ζοφερής, φασιστικής Ιταλοκρατίας των Δωδεκανήσων.
Ξεχωρίζει η Εκκλησία της Παναγίας του Ευαγγελισμού και απέναντι, οι τρεις παραδοσιακοί Μύλοι της Ρόδου.
Διακρίναμε επίσης το κτήριο της Εθνικής Τράπεζας, της Νομαρχίας, της Δημαρχίας, το Δικαστικό μέγαρο, το Ακταίον, το Έλλη, το Καζίνο της Ρόδου.
Συναντησάμε πιο κεντρικά, τα κτήρια της Ακαδημίας και του Ορφανοτροφείου, μαζί με πλήθος άλλων ιστορικών, καλό-συντηρημένων κτηρίων. Επισκεφτήκαμε το Ενυδρείο, για να διαπιστώσουμε πως μια φορά δεν είναι αρκετή. Ανάσα δροσιάς το Ροδίνι, με τα ελάφια σήμα κατατεθέν, μετά το θαυμαστό γκρεμισμένο άγαλμα του Κολοσσού και το πάρκο με τις πεταλούδες.
Τα νερά της Καλλιθέας, με τα σιντριβάνια και τα αγάλματα, η ιστορική Λίνδος και η περίκλειστη παλιά πόλη, μέσα στο Κάστρο, με τον πλούσιο Μουσειακό και Αρχαιολογικό πλούτο.
Η Μεσαιωνική πόλη, γεμάτη με τουριστικά μαγαζιά και φορτωμένη με πλήθος περιηγητών Ελλήνων και ξένων, που τους φιλοξενούν τα αμέτρητα τουριστικά καταλύματα και ξενοδοχεία.
Αμμουδερές πεντακάθαρες παραλίες, καλυμμένες με δεκάδες ομπρελο-καθίσματα. Εστιατόρια και καφέ γεμάτα με κόσμο και με κάθε είδους νοστιμιές. Γραφικά χωριουδάκια, με παραδοσιακό τρόπο ζωής και νησιώτικη αρχιτεκτονική.
Συναντήσαμε κόσμο από τα γειτονικά νησιά και κυρίως από την Κω, που ήρθαν για να βρουν θεραπεία και απαντήσεις, στο Γενικό Νοσοκομείο της Ρόδου και στα ιδιωτικά ιατρεία και θεραπευτήρια.
Στη Ρόδο βρίσκουμε εύκολα ταξί και υπάρχει τακτική συγκοινωνία, προς κάθε κατεύθυνση. Εισπράξαμε όμως απογοητευτική εικόνα, όπως και στην Κω με τα συσσωρευμένα σκουπίδια, τους χορταριασμένους Αρχαιολογικούς χώρους και τα ακαθάριστα πεζοδρόμια, κάτι ανάλογο που συμβαίνει και στην Κω.
Εντύπωση μας έκανε στην Κω, το πρόχειρο Τελωνείο, με τα κοντέινερ, όπου έσταζε η οροφή και κοιμόντουσαν μέσα άστεγοι μετανάστες, ενώ υπήρχαν σκόρπια σκουπίδια και λερώματα ζώων.
Όταν ρωτήσαμε γιατί τόση έλλειψη καθαριότητας και στη Ρόδο και στην Κω, όταν ‘η καθαριότητα είναι η μίση αρχοντιά,’ μια ήταν η απάντηση που πήραμε. Ότι περιμένουν το ανάλογο προσωπικό για προσλήψεις, ώστε να ασχοληθούν με την καθαριότητα, το ξεχορτάριασμα και τον ευπρεπισμό των κοινοχρήστων χώρων.
Φυσικά τους θυμίσαμε, πως μερικά ξερά χόρτα, ευθύνονται για τις καταστροφικές πυρκαγιές, καίγοντας μεγάλο μέρος της Ρόδου, πέρσι το καλοκαίρι.
Όμως οι πρώτοι τουρίστες έχουν πια κατακλύσει και τα δυο νησιά μας, σημαντικούς τουριστικούς προορισμούς.
Η Ρόδος και η Κως, είναι πόλος έλξης για Έλληνες και ξένους περιηγητές, οι οποίοι αγνοούν και δεν δικαιολογούν τέτοιες καθυστερήσεις, στον τομέα της καθαριότητας και της αξιοπρεπούς εμφάνισης των κορυφαίων τουριστικών προορισμών.
Άραγε ο αείμνηστος Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, που μας έβαλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τι να σκέπτεται από τον ανδριάντα του, αγναντεύοντας το λιμάνι, ανάμεσα στην Εθνική Τράπεζα και στο Ακταίον; Καλό και ευχάριστο Καλοκαίρι.
Ξανθίππη Αγρέλλη
