Πως μας ανάγκασαν να γίνουμε? Πως μας αναγκάζουν να ζούμε και να βλέπουμε τον κόσμο? Να πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά μας, ότι για να επιβιώσεις πρέπει να γίνεις σαν τους άλλους. Αλλά και να μην το λες, να το αισθάνεσαι, και χωρίς να το αποδεχθείς με λόγια ποτέ, να καταλήγει να γίνεται ένα μάθημα ζωής και επιβίωσης για το παιδί σου.
Όταν η λέξη δυνατός, φτάνει να είναι συνώνυμη με την λέξη «άδικος», «διεφθαρμένος», και να πηγαίνει δίπλα δίπλα με το να κοιτάς μόνο το συμφέρον σου, αλλιώς δεν θα επιβιώσεις. Αναγκαζόμαστε να ακολουθούμε πρακτικές ενάντια στα πιστεύω μας, στο αντικειμενικά σωστό. Να «χαλάμε». Γιατί δεν μπορείς να επιβιώσεις αλλιώς. Έτσι, και οι πελατειακές σχέσεις έχουν γίνει πλέον κανόνας, συνεισφέροντας στο παιχνίδι της επιβίωσης. Δώσε μου, για να σου δώσω.
Οι αναφορές που παρατίθενται, είναι απόρροια της στάσης ζωής που μας ανάγκασαν να έχουμε. Τι άλλο θα μπορούσε να πει κάνεις?
Και τι να πει κανείς, και πως το αντιλαμβάνεται ο καθένας, όταν οι άνθρωποι που εκπροσωπούν το νησί μας και το συμφέρον μας, αναγκάζονται να χτυπούν παλαμάκια στην παράσταση εντυπωσιασμού από τον πρωθυπουργό με την ανακοίνωση νέου νοσοκομείου, έτσι ώστε να τον ευχαριστήσουν δείχνοντας την στήριξή τους, υπό το φόβο να μην γίνει το αίτημα για νέο νοσοκομείο δεκτό, την ίδια στιγμή που άνθρωποι στην κυριολεξία πεθαίνουν εξαιτίας της ανυπαρξίας ενός κανονικού νοσοκομείου και της έλλειψης νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού. Υποστηρίζοντας δηλαδή αναγκαστικά το θέατρο του παραλόγου με θέμα την υγεία, στο νησί του Ιπποκράτη.
Πολίτες που κατηγορούσαν τις πρακτικές της εκάστοτε κυβέρνησης και της νέας τάξης πραγμάτων, και υποστήριζαν με σθένος τις δικές τους ηθικές αντιλήψεις, έφτασαν να κατακτήσουν θέσεις και κατέληξαν να σωπαίνουν, υποστηρίζοντας πλέον το σαθρό σύστημα που κατηγορούσαν, για να διατηρήσουν την θέση κατέληξαν να έχουν, αλλιώς θα είχαν αφανιστεί προ πολλού. Οπότε για το δικό τους συμφέρον και το δικό τους καλό, όπως προστάζει η ανάγκη, πούλησαν κάθε ηθική αξία που εκπροσωπούσαν με τα λόγια τους.
Τι μπορείς να κάνεις, όταν αρχικά λες με λόγια, Δικαιοσύνη παντού, αλλά αναγκάζεσαι να υποστηρίξεις με πράξεις την Δικαιοσύνη εκεί που συμφέρει, γιατί αλλιώς η αρχική θέση που υποστήριζες, δεν θα έχει την δύναμη να υποστηρίζεται – με λόγια πάλι -, και θα αφανιστεί και αυτό το μικρό ίχνος ελπίδας για δικαιοσύνη και ισονομία.
Οι νόμιμες παρακολουθήσεις των περισσότερων πολιτών της Ελλάδας είναι γεγονός. Χωρίς να πάρουν την άδεια κανενός. Και νόμιμα απ’ ότι φαίνεται, όταν περνάει θετικά από την πλειοψηφία της βουλής η νομιμότητα τους, και δεν λογοδοτεί κανένας στον νόμο. Ή για την ακρίβεια, όταν περνάει από την βουλή νομοσχέδιο, που να νομιμοποιεί το προηγουμένως παράνομο και κακόβουλο. Ένα νομοσχέδιο που εγκρίθηκε από 154 βουλευτές, όλοι του κυβερνώντος κόμματος. Που αν το σκεφτείς, αν δηλαδή θέλεις πραγματικά να σε προβληματίσει κάτι τέτοιο, και μια παρέα πέντε αδελφικών φίλων να θέλουν να κάνουν κάτι μαζί, σίγουρα θα υπάρχει ένας που να διαφωνεί. Μήπως κάτι χαλασμένο υπάρχει και εκεί και εξυπηρετούνται συμφέροντα?
Όμως, είναι γεγονός το να μην μιλάς για τα όποια λάθη της κοινωνικής ή της οποιασδήποτε ομάδας στην οποία και εσύ ανήκεις, υπό τον φόβο του εξοστρακισμού. Γιατί και εκεί υπάρχει πλέον το συλλογικό συμφέρον της επιβίωσης και της ανάγκης συγκάλυψης των λαθών.
Κάτι που συμβαίνει, είναι να καταλήγεις να μπαίνεις σε ένα σύστημα, έτοιμος να το καταρρίψεις συθέμελα για να χτιστεί ένα νέο με τα ιδανικά που με αγνότητα ζητάν όλοι, αλλά γονατίζεις μπροστά στις ανάγκες σου, χωρίς να το καταλάβεις ούτε εσύ. Πολλά τα παραδείγματα. Καταλήγεις να «χαλάς» από ανάγκη, για την επιβίωσή σου. Κανένας όμως δεν γεννήθηκε να υποστηρίζει ένα τέτοιο σύστημα, και όλα αυτά που μας διδάσκουν και μας μαθαίνουν, λένε το ακριβώς αντίθετο. Αλλιώς μιλάμε για κακή διαγωγή.
Το συμπέρασμα είναι ότι όλοι ξέρουμε το δίκαιο. Το σωστό. Το ηθικό. Όμως ζούμε σε μια κοινωνία που μεγαλώνοντας, μας διαμορφώνει λάθος. Αλλάζουμε κατ’ ανάγκη, για να εξυπηρετήσουμε το σύστημα, για να είμαστε και εμείς άθικτοι, ακέραιοι και δυνατοί. Το σύστημα όμως με αυτόν τον τρόπο, δεν αλλάζει.
Για να αλλάξει, πρέπει να καταλάβουμε την δύναμη που έχουμε ως μονάδα. Μια δύναμη που πολλαπλασιάζεται όταν ενωθούν οι δυνάμεις μας. Για μια αλλαγή που πρέπει να έρθει.
Και θα έρθει. Οι μεγαλύτερες επαναστάσεις, ξεκινούν από τις μικρότερες ομάδες.
Καΐσερλης Αλέξανδρος
