Ραδιόφωνο Live Επικοινωνία Χρήσιμα τηλέφωνα Φαρμακεία
Follow us
Σχολίασε την φωτογραφία 0 σχόλια
×

Αφιέρωμα στην ξακουστή ταβέρνα του Νιώτη και τα «θρυλικά» φεστιβάλ της Ζιάς!

10/01/2024
1500 Εμφανίσεις
3 Σχόλια

Ο Γιώργος Νιώτης γεννήθηκε στις 5 Ιουνίου του 1941 στην Κω από τη Μαρία και τον Σπύρο Νιώτη με ρίζες από τη Μικρά Ασία. 

Γιος πολύτεκνης οικογένειας που απαριθμούσε οκτώ παιδιά (4 κορίτσια και 4 αγόρια). 


Τα χρόνια εκείνα για τον περισσότερο κόσμο ήταν πολύ δύσκολα και φτωχικά, όπως και για την οικογένεια του μάστορα Σπύρου Νιώτη.

Ο Γιώργος γεννήθηκε στον πόλεμο, μια ιδιαίτερη περίοδο που οι κάτοικοι του νησιού στο σύνολο τους πάλευαν καθημερινά για την επιβίωσή τους. Μεγαλώνοντας όντας ανήσυχος και άνθρωπος της προσφοράς και της εργατικότητας, αποφασίζει παρά τις δυσκολίες να πάει στη Ρόδο και να φοιτήσει στην ξακουστή τότε σχολή του “Νηρέα”. 

Ολοκληρώνει την φοίτησή του και επιστρέφει για λίγο στην Κω αφού αποφασίζει να μπαρκάρει για να βοηθήσει την οικογένειά του. 


Το 1966 γνωρίζει την Όλγα Χατζηδημητρίου σε ένα γλέντι. Η ίδια χόρευε και εκείνος εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ που πήγε στο φίλο του και του είπε «αυτή την κοπέλα θα παντρευτώ». Χόρεψαν έναν χορό μαζί και αυτό ήταν…

Αν και εκείνο το διάστημα ήταν πολλά τα προξενιά για το Νιώτη, εκείνος μέσα σε λίγους μήνες (τον Μάιο του 1966) παντρεύεται και ξεκινά μια καινούρια ζωή με την αγαπημένη του Όλγα. 

Όμως έπρεπε να επιστρέψει στα καράβια και αυτό δεν ήταν και τόσο εύκολο για εκείνον. Σε ένα από τα ταξίδια του στην Κω αποφασίζει να μην ξαναφύγει και ξεκινά ν’ ασχολείται με διάφορα επαγγέλματα, σε ξυλουργείο, στο λατομείο, σε ταξί και άλλα. 

Το ζευγάρι έμεινε στη Ρόδο για κάποια χρόνια αλλά μετά και τον θάνατο του πατέρα του το 1991 ο Γιώργος αποφασίζει με την σύζυγό του να εγκατασταθεί στη Ζιά για να είναι και κοντά στην μητέρα του, αφήνοντας την πόλη. 

Αποφασίζει ν’ ασχοληθεί με το μικρό καφενεδάκι στη Ζιά που είχε μόλις πέντε τραπέζια και έκανε μόνο καφέδες. Γρήγορα αντελήφθη ότι μόνο με καφέδες δεν θα ήταν εύκολο να βιοποριστεί καθώς ήταν και λίγοι οι τουρίστες που πήγαιναν εκεί. Μια μέρα αποφασίζει να επισκεφθεί τον Λεωνίδα Βουκουβαλίδη, τουριστικό πράκτορα και πρωτοπόρο στον τουρισμό εκείνη την περίοδο.


Του ζήτησε να προσπαθήσει να πηγαίνουν περισσότεροι τουρίστες στη Ζιά ώστε εκτός από τους καφέδες, μετά την ξενάγηση τους, να τους προσφέρουν παραδοσιακό φαγητό και ντόπιο κρασί συνοδεία ζωντανής μουσική. 

Κανείς δεν περίμενε, σε συνδυασμό με την άνοδο του τουρισμού, ότι η Ζιά μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα θα ήταν πόλος έλξης μικρών και μεγάλων.  

Τα πέντε τραπέζια του μικρού καφενείου έγιναν δεκαπέντε και οι λιγοστοί αρχικά επισκέπτες πενταπλασιάστηκαν. 

Μια από τις πιο ωραίες ατραξιόν ήταν πλέον οι ελληνικές βραδιές του Νιώτη. Χορευτές ντυμένοι με παραδοσιακές στολές, οργανοπαίκτες που «ζωγράφιζαν» με το παίξιμό τους αλλά και παραδοσιακό φαγητό στο πήλινο από τα χεράκια της κυρά Όλγας ενθουσίαζε τους, κλασικούς πλέον, θαμώνες του μαγαζιού.


Για μια εικοσαετία σχεδόν, τα φεστιβάλ του Νιώτη ήταν η καλύτερη διασκέδαση για ντόπιους και επισκέπτες και γι’ αυτό άφησαν εποχή, κατά γενική ομολογία. Όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν… 

Ο Γιώργος Νιώτης το 1991 σταματάει οριστικά ν’ ασχολείται και καταπιάνεται με άλλες εργασίες. Αρκετά χρόνια μετά και όταν πλέον καταθέτει τα χαρτιά του για να βγει σε σύνταξη, αιφνίδια το 2006 φεύγει από τη ζωή αφήνοντας μόνη την σύζυγο του Όλγα. 

Ο Γιώργος Νιώτης υπήρξε πρωτοπόρος για την εποχή του, αγαπούσε πολύ το χωριό του, ήταν γενναιόδωρος, προσηνής και γλεντζές. 


Πολλοί μέχρι και σήμερα τον επικαλούνται όταν μιλούν για ελληνικές βραδιές και φεστιβάλ. 

Σημείωση: ευχαριστούμε θερμά την κυρία Χατζηδημητρίου Όλγα, σύζυγο του Γιώργου Νιώτη για την βοήθειά της και την παραχώρηση των φωτογραφιών.

 Καλλιόπη Δανελλάκη 






Η ανωνυμία είναι το καλύτερο κρησφύγετο δειλίας και χυδαιότητας!
Σχόλια 3
MK
MK 14/01 - 21:47
Για να θυμηθουν οι παλιοί
Πράγματι υο φεστιβάλ του Γιώργου Νιώτη ήταν κάτι ξεχωριστό, όμως θα ήταν σωστό να αναφερθούμε και σε δύο συντελεστές που βοήθησαν, ο αείμνηστος Γαβρήλης στο βιολί που δεν χρειαζεται συστάσεις και ο Μανώλης ο Μάμμης πρώτος χορευτής τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον που με την λεβεντιά το απίστευτο μουστάκι του ( που οι τουρίστριες ξετρελαμένες και εκτός εαυτού το τράβαγαν επάνω στην πίστα για να δουν αν είναι αληθεινόΘα ήταν παράληψη να μην γίνει αναφορά στο βιολί του αείμνηστου Γαβρίλη που δεν χρειάζεται άλλες συστάσεις, καθώς και στον πρώτο χορευτή, τα πρώτα χρόνια, το λεβεντάνθρωπο τον Μανώλη τον Μάμμη ( που οι ξετρελαμένες Ευρωπαίες του τράβαγαν το μεγάλο αρρενωπό μουστάκι για να δουν λέει αν είναι αληθινό πάνω στην πίστα)Στο φεστιβάλ του Νιώτη του Γιώργου με τα πενιχρά μέσα τότε ΄΄προσκύνησε΄΄ όλη η αφρόκρεμα του τουρισμού, δεν υπήρχε τότε αεροδρόμιο, αυτοί που κατέληγαν στην Κώ ταλαιπωρούνταν και ήθελαν κάτι γνήσιο και πραγματικά παραδοσιακό, ήταν λίγοι αλλά ποιοτικοί τουρίστες. Πράγματι κάτι πρόλαβαν.
Νικήτας
Νικήτας 14/01 - 16:05
Ήταν ο νονός μου
Αλησμόνητος ο νονός μου!
ΜΚ
ΜΚ 14/01 - 14:32
Για να θυμηθούν οι παλιοί.....
Ο Σπύρος ο Νιώτης ο πατέρας του Γιώργου ήταν μεν φερμένος από τις διώξεις του ελληνισμού στα απέναντι Μικρασιατικά παράλια, αλλά η οικογένειά του είχε ρίζες από την Νιώ ( Ίος) εξ’όυ και Νιώτης, το όνομα της οικογένειας ήταν Χέλμη ( γνωστής σε κάποιους αρχοντικής οικογένειας). Μια αδελφή του εγκαταστάθηκε στην Καρδάμαινα και άλλα αδέλφια του στην Κρήτη. Ο Σπύρος ο Νιώτης υπήρξε ένας ξεχωριστός και πασίγνωστος άνθρωπος σε όλο το ορεινό Ασφενδιού, για την καλοσύνη την σοφία του την εργατικότητά του και για τη δημιουργικότητα αποτέλεσμα της ευφυίας του, ένας πραγματικός πολυτεχνίτης. Έφτιαχνε ΄΄καμίνια΄΄ για ασβέστη, αμπελουργός οινοπαραγωγός, χτίστης, λίγοι γνωρίζουν ότι κάποτε η Κώς είχε αρχίσει την καλλιέργεια καπνού με δάσκαλο τον ΄΄Μικρασιάτη΄΄ που πήγαινε πολύ καλά….αλλά…. Είναι πολύς κόσμος εκείνης της εποχής που πέρασε και έφαγε στην ΄΄ταβέρνα΄΄ του Νιώτη. Η ζωή του για ιστόρηση, Μικρά Ασία, Κώς, Ιταλική Κατοχή, Γερμανική εισβολή, ύστερα με την βοήθεια Άγγλων και Ελλήνων πρακτόρων φυγή στην Παλαιστίνη μέσω Τουρκίας( συν γυναιξί και τέκνοις μαζί και τη συγγενική από πλευρά της γυναικός του οικογένεια των Μάμμηδων) επιστροφή στην Κώ.Θα ήθελα να αναφερθεί ένα περιστατικό που μόνο πολύ παλιοί άνθρωποι στη Ζιά είναι δυνατό να θυμούνται, όπως το διηγήθηκε η μάνα μου.Μετά την νίκη και την απελευθέρωση μερικώς της Κύπρου από την Αγγλική κατοχή, ο Γρίβας ο Διγενής επισκέπτεται την Κώ. Κάτω στην πόλη υποδοχή από τους ΄΄επίσημους΄΄ γιορτή και σημαιοστολισμός, παράτες κλπ Ό γίγαντας Γρίβας μετά από λίγο τους παρατάει όλους παίρνει ένα ταξί και λέει, θέλω να με πάτε στη Ζιά στο Σπύρο Νιώτη. Πράγματι όταν έφτασε τον βρήκε και τον αγκάλιασε τον φίλησε και τον ευχαρίστησε, και μπροστά σε πολλούς από τους κατοίκους που είχαν κατεβεί στην πλατεία να δουν τον Διγενή, είπε για τον παππού μου το γέρο Νιώτη, ΄΄αυτόν τον άνθρωπο να τον προσέχετε και να τον αγαπάτε΄΄ ύστερα μπήκε στο ταξί και έφυγε. Ο παππούς μου δεν γνώριζε από πιο πριν τον Διγενή, πως έγινε όλο αυτό; Δεν μπορώ να αναφερθώ, πάρα μόνο ότι είχε συμβάλλει στον αγώνα των Κυπρίων αδελφών σώζοντας τον αγώνα τους και τον ίδιο πιθανώς τον Γρίβα.Η Ζιά είναι αυτό που είναι σήμερα – ως ανάπτυξη – και δεν έχει ερημώσει, διότι θυμάμαι γύρω στο 84, δεν πάταγε εκεί άνθρωπος – και ήταν όταν σταμάτησε τότε ο θείος μου ο Γιώργος την χοροεσπερίδα που την έλεγαν γιορτή κρασιού – το οφείλει σε μεγάλο βαθμό σε αυτή την οικογένεια. Ο δήμος Κώ φρόντισε χωρίς τουλάχιστον από όσο γνωρίζω να του το ζητήσουμε, να δώσει το όνομα πλατεία Νιώτη στη γνωστή κάτω πλατεία, με προοπτική να την αρπάξει και χωρίς να έλθει σε συνεννόηση με τους ιδιοκτήτες παιδιά και εγγόνια και ανίψια των ανωτέρω, αλλά έστι δίκης οφθαλμός ος τα πανθ΄ο

Πρόσθεσε ένα σχόλιο

× ExpImage

ΕΞΟΔΟΣ