ΝΙΣΥΡΟΣ. Ο Κωνσταντίνος Ιωάννης Σκάρος (Constantinos Ioannis Scaros) γεννήθηκε στη Σύμη των Δωδεκανήσων το 1878. Σπούδασε Οικονομικά στο γειτονικό νησί της Ρόδου, και έχοντας επιδείξει μεγάλη κλίση στο αντικείμενο, σχεδίαζε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Αθήνα. Ωστόσο, το έμφυτο ταλέντο του και η ικανότητά του να είναι αποδοτικός δάσκαλος, ήταν επίσης εμφανή, και αποδέχθηκε μια έντονη έκκληση να αναβάλλει την περαιτέρω εκπαίδευση και αντ’ αυτού να γίνει δάσκαλος στο μικροσκοπικό χωριό Νικιά της Νισύρου.
Λίγο αργότερα, γνώρισε μια κάτοικο του χωριού, τη Μαρία Αλεξιάδη (Maria Alexiades), και παντρεύτηκαν πριν από 120 χρόνια, το 1902. Απέκτησαν επτά παιδιά – ένα από αυτά ήταν ο πατέρας μου.
Την 4η Ιουλίου του τρέχοντος καλοκαιριού, καθώς εκατομμύρια Αμερικανοί γιόρταζαν την ίδρυση του έθνους, η σύζυγός μου και τα παιδιά μου μαζί με 26 από τα άλλα ξαδέλφια μας -απόγονοι του Κωνσταντίνου και της Μαρίας Σκάρου- μαζί με τους συζύγους/σημαντικούς άλλους, έφτασαν τους 30 που επιβιβάστηκαν σε πλοίο από τη Ρόδο για μια οικογενειακή επανένωση στο πατρικό σπίτι στα Νικιά.
Ο ξάδελφός μου Κωνσταντίνος (Ντιν) Σκάρος, περιστασιακός συνεργάτης του «Ε.Κ.», είναι τώρα ιδιοκτήτης του σπιτιού και το ανοίγει απλόχερα στα μέλη της οικογένειας που το επισκέπτονται. Η αδελφή του Μαρία και οι κόρες της, Έρρικα και Αλεξάνδρα, φιλοξένησαν εκεί ένα δείπνο για όλους μας στις 5 Ιουλίου. Η Μαρία παρήγγειλε επίσης τα μπλουζάκια “Scaros Family Reunion – Nisyros 2022’ που φοράμε όλοι στη φωτογραφία, από την ταράτσα.
Οι ηλικίες των εξαδέλφων κυμαίνονται από 6 έως 69 ετών. Σχεδόν οι μισοί δεν είχαν έρθει ποτέ στην Ελλάδα. Ενας επέστρεψε για πρώτη φορά από το 1976! Πάνω από τους μισούς δεν είχαν έρθει καν στη Νίσυρο.
Ηρθαμε από όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες για το ταξίδι.
Οι περισσότεροι ζουν στη μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης, αλλά κάποιοι εκτείνονται από τη Νέα Αγγλία μέχρι τη Φλόριντα και τον βορειοδυτικό Ειρηνικό.
Μόνο 20 άνθρωποι ζουν στα Νικιά όλο τον χρόνο, οπότε η παρουσία μας εκείνο το βράδυ υπερδιπλασίασε τον πληθυσμό του χωριού.
Μιλούσαμε για αυτό το ταξίδι εδώ και χρόνια. Κάποιοι σκέφτηκαν να το προγραμματίσουν σε γενέθλια-ορόσημα, άλλοι να το προγραμματίσουν σε γαμήλια πλάνα και γεννήσεις. Αλλά φέτος, όλοι πήραν τελικά την απόφαση να πάμε (καλά, όχι όλοι – είχαμε προγραμματίσει να έρθουν μαζί μας ακόμη περισσότερα ξαδέλφια, αλλά δεν μπόρεσαν να έρθουν).
Αυτό ήταν το 18ο ταξίδι μου στην Ελλάδα και λόγω αυτής της επανένωσης, το πιο ιστορικό. Λίγες μέρες αργότερα, πήραμε όλοι χωριστούς δρόμους: κάποιοι για άλλα νησιά, κάποιοι πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορεί να διαφέρουμε ως προς τα αγαπημένα μας γεύματα, τις αγαπημένες μας παραλίες και τις αγαπημένες μας στιγμές, αλλά όλοι συμφωνούμε ότι η Ελλάδα είναι ένα υπέροχο, μαγικό μέρος και όλοι έχουμε δεσμευτεί να επιστρέψουμε σύντομα. Και για όποιον έχει μιλήσει για μια μεγάλη οικογενειακή επανένωση στην Ελλάδα αλλά δεν το έχει κάνει ακόμα, πιστέψτε μας: αξίζει τον κόπο!
