Η ψυχολόγος – κοινωνική λειτουργός κ. Πέγκυ Σαλούρου μιλάει στο «ΒτΚ» για την «δουλειά’» που γίνεται στο Σβουρένειο Σχολείο, για την ενσωμάτωση των ΑΜΕΑ στην κοινωνία, αλλά και το τι πρέπει να γίνει για τη βελτίωση της ζωής των ΑμεΑ από το κοινωνικό σύνολο και συγκεκριμένα από τη συντεταγμένη πολιτεία.
Αναλυτικά η συνέντευξη:
- Πόσα άτομα εξυπηρετούνται στο Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Ατόμων με Αναπηρίες (ΚΔΑΠμεΑ) -Σβουρένειο του Δήμου Κω και τί είδους αναπηρίες αντιμετωπίζετε;
Αυτή τη στιγμή είναι εγγεγραμμένα στο ΚΔΑΠμεΑ 25 άτομα, που είναι και το ανώτερο όριο ατόμων που μπορεί να φιλοξενήσει το Κέντρο μας και οι αναπηρίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα που εξυπηρετούνται από τη Δομή ποικίλλουν. Ενδεικτικά σας αναφέρω τις Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος , το σύνδρομο Down, το σύνδρομο του εύθραυστου Χ, τη νοητική αναπηρία, το σύνδρομο Angelman και άλλες σύνθετες κατηγορίες αναπηρίας.
- Ως κοινωνική λειτουργός και ψυχολόγος πιστεύετε ότι μπορεί να γίνει ενσωμάτωση των ΑμεΑ στην κοινωνία και με ποιόν τρόπο; Γίνεται κάτι προς αυτή την κατεύθυνση στο Σβουρένειο;
Η ενσωμάτωση των ΑμεΑ στην κοινωνία είναι ένα θέμα που μας απασχολεί ιδιαίτερα στο ΚΔΑΠμεΑ και αποτελεί στόχο και στοίχημα για εμάς για όλα τα άτομα της Δομής, αλλά και για τα ΑμεΑ γενικότερα. Το όραμά μας είναι ίσες ευκαιρίες ένταξης και κοινωνικής ευαισθητοποίησης, που θα εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά και τους ενήλικες με αναπηρία στην Ελλάδα.
Προσωπικά θεωρώ την ενσωμάτωση των ΑμεΑ εφικτή, αλλά ιδιαίτερα δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία και θα έλεγα πως είναι η νέα «πρόκληση» που χρειάζεται να αντιμετωπίσει μια κοινωνία που θέλει να καλείται πρωτοπόρος και πολυπολιτισμική. Στο ΚΔΑΠμεΑ ο αγώνας μας για να μπορέσει να υλοποιηθεί το όραμά μας είναι καθημερινός. Επιβράβευσή μας είναι η ανταπόκριση και αμέριστη συμπαράσταση της Κωακής κοινωνίας.
- Υπάρχει ακόμα στις μέρες μας το στίγμα της αναπηρίας και πώς το αντιμετωπίζουν οι οικογένειες;
Το κοινωνικό στίγμα της αναπηρίας υπάρχει ακόμα στην ελληνική κοινωνία, η οποία συχνά στέκεται αμήχανη και αβοήθητη μπροστά σε ένα Άτομο με Αναπηρία.
Αποτέλεσμα της ελλιπούς εκπαίδευσης και τριβής της κοινωνίας στα θέματα, τα σχετικά με την αναπηρία, είναι η περιθωριοποίηση των ΑμεΑ και των οικογενειών τους. Δεν είναι λίγες οι οικογένειες που, ακόμα και σήμερα δίνουν στην αναπηρία ερμηνείες άλλες, πέραν των βιολογικών και αναπαράγουν το στίγμα, κρατώντας τα παιδιά τους μακρυά από οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα. Υπάρχουν, βέβαια και οικογένειες που πέρα από οποιοδήποτε στερεότυπο ή ανησυχία, σπάνε τα δεσμά της προκατάληψης και προωθούν μια καλύτερη ζωή για τις ίδιες και τα παιδιά τους.
- Τι πιστεύετε ότι θα μπορούσε να γίνει για τη βελτίωση της ζωής των ΑμεΑ από το κοινωνικό σύνολο και συγκεκριμένα από τη συντεταγμένη πολιτεία;
Ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναγνωρίζει ότι προκειμένου να επιτευχθεί ισότητα για τα ΑμεΑ, πρέπει το δικαίωμα για τη διακριτική μεταχείριση για λόγους αναπηρίας να συμπληρωθεί από το δικαίωμα απολαβής μέτρων που θα διασφαλίζουν την ανεξαρτησία, την ένταξη και την συμμετοχή των ατόμων στην κοινωνική ζωή. Η ζωή των Ατόμων με Αναπηρία θα βελτιωθεί, όταν η κοινωνική τους ένταξη είναι πραγματικά προσιτή. Βέβαια, δεν μπορούμε να μιλάμε για κοινωνική ένταξη, αν δεν επιτευχθεί πρώτα η μετάβαση των ΑμεΑ στην αγορά εργασίας, κάτι που -με τη σειρά του-προϋποθέτει επαγγελματική εκπαίδευση. Θα ήθελα εδώ να αναφερθώ στην επιδοματική πολιτική, η οποία στη χώρα μας αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες των ΑμεΑ, αποτελεί ωστόσο σε ορισμένες περιπτώσεις μοναδικό έσοδο για ολόκληρες οικογένειες . Έτσι, συχνά το άτομο που επιδοτείται, είναι δέσμιο μιας πολιτικής, η οποία μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να λειτουργήσει ως εμπόδιο για την πραγματική κοινωνική του ένταξη.
Παράλληλα, χρειάζεται εκπαίδευση και εξοικείωση των μη ΑμεΑ ατόμων της κοινωνίας μας, ούτως ώστε η αναπηρία να μην φαντάζει διαφορετική. Εκπαιδευτικά προγράμματα ειδικής αγωγής στα σχολεία, πολιτικές ευαισθητοποίησης, προγράμματα επαγγελματικής εκπαίδευσης και απασχόλησης ΑμεΑ, μελέτες προσβασιμότητας, δομές κοινωνικής πρόνοιας και υπηρεσίες προσαρμοσμένες στις ανάγκες κάθε αναπηρίας είναι μερικές σκέψεις-προτάσεις για την πολιτεία.
Κλείνοντας, ας κρατήσουμε ότι για τη βελτίωση της ζωής των ΑμεΑ χρειάζεται προσεκτικός σχεδιασμός των πολιτικών κοινωνικής ενσωμάτωσης από την πλευρά της πολιτείας και μια ανοιχτή αγκαλιά απέναντι στη διαφορετικότητα από την κοινωνία των ανθρώπων.
