Αδελφέ μου, μαζευτήκαμε σήμερα όλοι μαζί, σ’ αυτόν ον ιερό χώρο, για να σε αποχαιρετήσουμε. Η θλίψη είναι βαθιά…
Όμως ο λόγος μου, θα πρέπει να είναι δωρικός και λιτός, δίχως συναισθηματικές εξάρσεις και ακρότητες, γιατί έτσι ήταν και η ζωή σου.
Παρόλη την φτώχεια των γονιών μας, μπόρεσες να τελειώσεις με υποτροφία την Δασολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ήσουν αποφασισμένος να φύγεις για Αμερική, αν δεν έφερνε στη ζωή σου ο Θεός, την εκλεκτή και αλησμόνητη για όλους Θέλμα…
Ήταν ο λόγος που σε κράτησε κοντά μας και δεν μετάνιωσες ποτέ, γιατί απέκτησες καλή σύντροφο και καλή μητέρα για τα παιδιά σας Μιχάλη και Χριστίνα, για τα οποία ήσουν πολύ χαρούμενος και υπερήφανος.
Το νήμα της ζωής κόπηκε πολύ πρόωρα για την Θέλμα μας, γι’ αυτό έχασες τη γη κάτω από τα πόδια σου και έχασες τον βηματισμό σου. Ήσουνα τελειομανής, νομοταγής, ακέραιος στη δουλειά σου. Σε πλήγωσαν, δεν πλήγωσες και τις απαντήσεις σου τις έδωσες με χειροπιαστές αποδείξεις για τις οποίες και δικαιώθηκες απόλυτα.
Ήσουν για μένα στήριγμα, φάρος, δροσοσταλιά στις πληγές μου. Σου ζητάω δημόσια συγγνώμη, αν άθελά μου σε πλήγωσα αδελφέ μου, γιατί εσύ δεν επέστρεφες απαντήσεις. Σε διέκρινε η αξιοπρέπεια την οποία πήρες μαζί σου και το απέδειξες με τον τρόπο που έφυγες, γιατί δεν ήθελες να κουράσεις την μονάκριβή σου Χριστίνα.
Υπήρξες η ήρεμη δύναμη για όλους και για όλα…
Ας γίνεις παράδειγμα προς μίμηση σε όλους εμάς που είχαμε την τύχη να σε ζήσουμε και να σε γνωρίσουμε.
Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει. Θα σ’ έχω στην καρδιά μου για πάντα αδερφέ μου.
Καλό ταξίδι αδελφέ μου και καλή αντάμωση με τους αγαπημένους μας.
