Όσα και να ειπωθούν για την εκλιπούσα καθηγήτρια-φιλόλογο Αφροδίτη ( Αφρούλα για τους φίλους της) Ζερβάνου, με δυσκολία μπορούν να αποτυπώσουν το μέγεθος του μεγαλείου που την διέκρινε, τόσο ως άνθρωπο-πολίτη, όσο και ως ΔΑΣΚΑΛΑ με κεφαλαία γράμματα.
Είχα την τύχη να υπάρξω και εγώ μαθητής της στο Ιπποκράτειο Γυμνάσιο της Κω και μάλιστα σε δύσκολα χρόνια, αυτά της δικτατορίας, τότε που τίποτα δεν ήταν προφανές και όλα ήταν ελεγχόμενα, περιορίζοντας την ελευθερία της σκέψης και της αναζήτησης. Η ΚΥΡΙΑ ΖΕΡΒΑΝΟΥ, όπως την αποκαλούσαμε, αποτελούσε κυριολεκτικώς για εμάς τους έφηβους και ζωηρούς νέους μοναδική όαση. Όαση μάθησης, είτε αυτή σχετιζόταν με το ετυμολογικό, ή με το συντακτικό και βεβαίως την γνώση, αλλά κυρίως όαση δημοκρατίας και ελευθερίας, τα μαύρα χρόνια της χούντας. Θα μένει πάντα βαθιά χαραγμένη στο υποσυνείδητο μου η προσπάθεια της να μας αναλύσει την Αντιγόνη του Σοφοκλέους και να αναδείξει την ανάγκη αναγνώρισης και ισχύος του φυσικού δικαίου, έναντι του θετικού.
Έπρεπε, μας έλεγε, ή όχι, η Αντιγόνη να κηδέψει τον νεκρό αδελφό της Πολυνείκη παρά την απαγόρευση του Βασιλιά των Θηβών Κρέοντα; Και την απάντηση, την έκανε προφανή. Έπρεπε. Όπως έπρεπε κατ’επέκταση και εμείς οι νέοι τότε μαθητές, να προβληματιζόμαστε για το εάν έπρεπε, να υπακούμε στην πνευματική τύφλωση που επέβαλε η δικτατορία, ή να αναζητούμε την ουσιαστική αλήθεια των πραγμάτων.
Ήταν, η κα Ζερβάνου, Η ΔΑΣΚΑΛΑ που για πρώτη φορά, έσπρωχνε τα μυαλά μας, σε βαθύτερες σκέψεις. Σε ουσιαστικότερους προβληματισμούς που καλλιεργούσαν την διαμόρφωση του αυριανού πολίτη, σε πολίτη ελεύθερο, σε πολίτη που ενεργεί και εν τέλει σε πολίτη, χρήσιμο για την πατρίδα του και το Λαό.
Ανάφερα μία περίπτωση, από τις τόσες πολλές με τις οποίες η ΔΑΣΚΑΛΑ μας, η ωραία μας (γιατί ήταν και μια πανέμορφη γυναίκα) καθηγήτρια, προσπαθούσε να μας μεταλαμπαδεύσει , τόσο την πλήρη γνώση, όσο και το δημοκρατικό φρόνιμα.
Θα την θυμάμαι πάντα με νοσταλγία και με ευγνωμοσύνη. Όχι μόνο επειδή με τιμούσε με την διατήρηση της επαφής μας για μεγάλο διάστημα, όχι μόνο επειδή με τιμούσε με την παρουσία της στις προεκλογικές μου ομιλίες στη Κω, μα κυρίως διότι έβαλε τους πρώτους καρποφόρους σπόρους για να διαμορφωθώ ως πολίτης, όπως και τόσοι άλλοι μαθητές και μαθήτριες της.
Στη Ζωή και τον Σεβαστιανό εκφράζω τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια και είμαι βέβαιος ότι θα αισθάνονται πάντα υπερηφάνεια για την μεγάλη ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΑΣ.
