Σήμερα Παγκόσμια ημέρα των ερωτευμένων και το νησί μας έχει να μας διηγηθεί πολλές και πλούσιες ιστορίες αγάπης, την ζοφερή εποχή της Ιταλοκρατίας. Ξεχώρισα μια, όπως μου την διηγήθηκε η γιαγιά η Κλεοπάτρα, πριν μας αφήσει στα 92 της χρόνια που αφορούσε την εξαδέλφη της, την Καλλιόπη Γιμέλη.
Εκείνη η Καλλιόπη, ήταν πλούσια μοναχοκόρη, με πολλά κτήματα και με δυο σπίτια. Ένα αρχοντικό στην παλιά πόλη, που το ισοπέδωσε ο μεγάλος σεισμός του 1933 και ένα με κτήμα στην Εξοχή στο Ψαλίδι. Στην κατοχή τους η οικογένεια της, είχαν και τον έναν από τους Δυο Μύλους, στην Πλατεία απέναντι από το Ξενοδοχείο Ζέφυρος, που και αυτούς τους ισοπέδωσε ο τρομερός σεισμός. Οι Ιταλοί κατακτητές αφού κατέστρεψαν τους τίτλους ιδιοκτησίας τους, παρέδωσαν το χώρο στους κατοίκους του νησιού μας, ως μια ευρύχωρη Πλατεία, τη γνωστή Πλατεία του Κως.
Ο πατέρας της νεαρής αρχοντοκόρης, Καλλιόπης ήταν από μεγάλη οικογένεια με συγγένεια με τους οίκους Παντέλογλου, Οικονομίδη και Κόντη. Ήταν ο Γιάννης ο Γεμέλης, ξακουστός μάγειρας της εποχής του. Αυτόν τον ‘επίταξαν’ οι Ιταλοί για να προσφέρει το μαγειρικό ταλέντο του, στους καραμπινιέρηδες, δηλ στην Ιταλική Αστυνομία. Θυμάμαι τη γιαγιά να μου ξεδιπλώνει ένα περίεργο σκηνικό, για το θείο της τον Γεμέλη, τον αρχιμάγειρα. Μια μέρα του έφερε ένας Ιταλός Αστυνόμος, ένα αποκεφαλισμένο γάτο και ισχυριζόταν ότι ήταν λαγός.
Ο φουκαράς ο μάγειρας, υπάκουσε στον κατακτητή και του τον μαγείρεψε. Πρώτα όμως τον έβαλε και πήρε ξεχωριστό πήλινο τσουκάλι, για να του μαγειρέψει τον γάτο, που σίγουρα αναγνώρισε πως δεν ήταν λαγός. Στην αποχώρηση τους, μετά την Ενσωμάτωση, ο Ιταλός μεγαλόσχημος Αστυνομικός, φεύγοντας του άφησε την στολή του για ευγνωμοσύνη. (Την έχω φυλάξει, για να την παραδώσω στο Δημοτικό Λαογραφικό Μουσείο, όπως υποσχέθηκα στον Δήμο.)
Κάπου εκεί στους μεγάλους διαδρόμους, του κτηριακού συγκροτήματος του Επαρχείου και της Αστυνομίας, κυκλοφορούσε και η Καλλιόπη, η μοναχοκόρη του αρχιμάγειρα. Ακριβοθώρητη και καλομαθημένη. Πήγαινε στο τότε Ιταλικό Σχολείο, αφού τα Ελληνικά τα είχαν καταργήσει οι Ιταλοί. Παράλληλα μάθαινε ζωγραφική από την Ιταλίδα ζωγράφο την Μαλβίνα . Από τις σουόρες δηλ τις Ιταλίδες αδελφές, καλόγριες έμαθε κέντημα, πλέξιμο και ράψιμο. Μια πολύφερνος νύφη, νοικοκυρά, με τόσα προσόντα, νέα και συμπαθητική, γεμάτη με όνειρα, για ένα καλύτερο μέλλον δεν θα έμενε ποτέ απαρατήρητη.
Με τόσες πλούσιες περγαμηνές, οι οικογένεια της έλπιζε σε ένα πλούσιο γάμο, με ένα ξακουστό γαμπρό.
Εκείνος, ταλαντούχος γιατρός άριστα καταρτισμένος επιστήμονας, ζούσε σε μια υπέροχη βίλα, δίπλα στο πέταλο του πέτρινου λιμανιού της Κω, στο κτίριο της πρώην 80 ΑΔΤΕ . Ήταν ο φημισμένος γιατρός, αλλά και πολύ ξακουστός κυνηγός του γυναικείου ποδόγυρου, ο Αντόνιο Αλέξαντρο Μπρουνέττη.- Antonio Alessandro Brunetti -(1885-1953).
Στην αρχή είχε το ιατρείο, του στην θέση του παλιού Ξενοδοχείου ‘Ξενία,’ μετά το μετάφερε στο ισόγειο της βίλλας όπου κατοικούσε. Οι παλιοί έλεγαν χαρακτηριστικά για κάθε ασθένεια. ‘Τι ξέρεις εσύ από αρρώστιες, ο γιατρός ο Μπρουνέτης είσαι;’ Όπως αργότερα πάλι μεταπολεμικά, έλεγαν κάτι παρόμοιο. ‘Αρρώστησες βαριά; Μην στενοχωριέσαι, ο γιατρός ο Πέρος θα σε κάνει καλά.’ Τέτοια ήταν η φήμη, των μοναδικών και ξακουστών ιατρών τότε. Πράγματι ο γιατρός Αντώνιος Μπρουνέττης, ήταν ειδικευμένος ως γενικός γιατρός και ως μαιευτήρας γυναικολόγος.
Κάπου εκεί στα υπέροχα κτήρια του Διοικητηρίου, στις συχνές επισκέψεις στον πατέρα της η νεαρά Καλλιόπη, τράκαρε σε μια αιφνίδια, ερωτική μετωπική σύγκρουση, τον περίφημο γιατρό Μπρουνέττι . Έτσι λοιπόν η μεγάλη επιφάνια του Ιταλού γιατρού ως επιστήμονα, και η φήμη του ως γοητευτικού Λατίνου εραστή, τράβηξαν σαν πελώριος μαγνήτης την ακριβή μοναχοκόρη κοντά του. Αρρώστησε, από την αρρώστια του αγιάτρευτου έρωτα και μόνο ο Ιταλός γιατρός, θα μπορούσε να την γιατρέψει.
Φυσικά το ειδύλλιο, δεν ήταν αποδεκτό από κανέναν. Πόσο μάλλον από τους αυστηρούς οικείους της κοπέλας. Ο Ιταλός γιατρός, μαθεύτηκε πως έπαιζε και περιέπαιζε όλες τις κοπέλες. Πότε τους έλεγε για να τις αποφύγει, ότι ήταν παντρεμένος με παιδιά στην Ιταλία και πότε τους το απόκρυπτε. Ο παμπόνηρος μάγειρας των καραμπινιέρων, ο θείος ο Γιάννης ο Γεμέλης, έβαλε να μάθουν το ποιόν αυτού που έπιασε στα ανελέητα δίχτυα του έρωτα του, την αθώα και αγνή θυγατέρα του.
Η Ιταλική Αστυνομία, δεν άργησε να τον πληροφορήσει με μια αμφίβολη πληροφορία. Αυτήν που ο γιατρός ο Μπρουνέττης, πότε ηρνείτο πεισματικά και πότε διέδιδε.
Ότι δηλ, ήταν παντρεμένος με Ιταλίδα. Το νέο αυτό ήταν αρκετό, μαζί με το γεγονός ότι η πανάκριβη θυγατέρα, δεν έπρεπε να έχει σχέσεις ερωτικές με τον κατακτητή, ας ήταν και ξακουστός γιατρός. Έτσι οι δυο ερωτευμένοι, σταμάτησαν να συναντιούνται, στους δικούς τους μυστικούς χώρους και η οικογένεια της Καλλιόπης, την περιόρισε τόσο, δίνοντας άδοξο τέλος στο φλογερό ειδύλλιο. Έξαλλου στην τότε αυστηρή κοινωνία, αν μια γυναίκα είχε πάρε δώσε με έναν άνδρα, που δεν ήταν νόμιμος σύζυγος της, έμπαινε στην μαύρη λίστα ως ‘χαλασμένη’ και κανένας δεν την ήθελε πια για σύζυγο του. Επιπλέον η νεαρά εικοσάχρονη Καλλιόπη, έμαθε ότι είχε απέναντι της, ένα δεινό αδιόρθωτο γυναικά, γύρω στα σαράντα, που κορόιδευε εκείνην και πολλές άλλες κοπέλες.
Απελπισμένη μάζεψε τα κουρέλια της καρδιάς της, έκρυψε τον παράνομο έρωτα της και πριν καλά, καλά μαθευτεί το σκάνδαλο στην μικρή και κλειστή κοινωνία της Κω, έφυγε από το νησί. Κατέφυγε στο νεοσύστατο γυναικείο Μοναστήρι, στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού στην Πάτμο. Εκεί με την καθοδήγηση της εκ Καλύμνου, μοναχής Ηγουμένης Ευστοχίας Γούναρη και με πνευματικό πατέρα τον νέο Άγιο Όσιο Αμφιλοχίο Μακρή, μόνασε ως αδελφή Παύλα, μέχρι το 1981 όπου σε ηλικία 87 ετών μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο ‘κοιμήθηκε εν ειρήνη’. Επιπλέον διακόνησε για πολλά χρόνια και στο Ορφανοτροφείο Θηλέων της Ρόδου, για τα εγκαταλειμμένα παιδιά, αντικαθιστώντας μαζί με άλλες μοναχές, τις Ιταλίδες αδελφές καλόγριες τις’ σουόρες’ που απεχώρησαν μετά την Ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων.
Μέχρι τα βαθιά της γεράματα η αδελφή Παύλα, πρώην Καλλιόπη Γεμέλη, εκτός από την πιστή και αφοσιωμένη διακονία της στον Κύριο, δίδασκε στα παιδιά και στις Μοναχές ζωγραφική, κέντημα, πλέξιμο και ραπτική. Προσέφερε δε την μεγάλη περιουσία της, δηλ τα κτήματα της, όσα δεν χάρισε σε συγγενείς της, στην Ιερά Μονή του Ευαγγελισμού Πάτμου, τα οποία πουληθήκαν, για να μεγαλώσει και να ανακαινιστεί εξ ολοκλήρου, η Ιερά γυναικεία Μονή.
Όσο για τον ξακουστό γιατρό Αντόνιο Μπρουνέττη, αθεράπευτο γυναικά, πληροφορίες τον θέλουν να μην παντρεύτηκε πότε, αντίθετα με τον μεγαλύτερο αδελφό του, επίσης γιατρό, τον Αινία Μπρουνέττη. Μετά την ενσωμάτωση του 1947, ο Αντόνιο Μπρουνέττη, κατέφυγε σε ένα ανδρικό Μοναστήρι των Καθολικών μοναχών στην Σικελία της Ιταλίας.
Πως τα εξυφαίνει έτσι η τύχη!. Εκείνη σε γυναικείο Ορθόδοξο Μοναστήρι και εκείνος, σε ανδρικό Καθολικό Μοναστήρι !. Πληροφορίες τον θέλουν τα τελευταία χρόνια της ζωής του, να ήρθε άρρωστος στην Αθήνα, όπου και απεβίωσε το 1953. Και τα δυο αδέλφια ήταν παιδιά του ξακουστού Ιταλού γιατρού, Αλέξανδρου Μπρουνέττη.
Αυτή λοιπόν είναι η αληθινή ιστορία δυο ανθρώπων, τα ζοφερά χρόνια της Ιταλοκρατίας, που η αγάπη τους δεν μπόρεσε να ανθίσει στο πέτρινο έδαφος της σκλαβιάς και ο έρωτας τους μαράθηκε, χωρίς να έχει αίσιο τέλος. Μπορεί σήμερα ‘Σύνορα η Αγάπη να μην γνωρίζει’, αλλά εκείνα τα σκοτεινά χρόνια της Ιταλικής σκλαβιάς, διαμόρφωναν εχθρικό σκηνικό για τον ρομαντισμό, για τον έρωτα και την άδολη αγάπη.
ΥΓ. Ευχαριστώ θερμά τον κ. Τίμο Κουτσουράδη, γενικό Ιατρό για τις χρήσιμες πληροφορίες και τις φωτογραφίες από το βιβλίο του, ‘Η Ιατρική στην Κω, από την Τουρκοκρατία μέχρι και την Ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων 1947.’
(Στην φωτογραφία, η Μοναχή αδελφή Παύλα στη μέση και δίπλα της η Ηγούμενη Ευστοχία Μοναχή και μαζί τους, η πρώτη εξαδέλφη της, η γιαγιά Κλεοπάτρα. )
Χρόνια πολλά στον έρωτα και στην Αγάπη
