Στους δρόμους μικροί μικροί μασκαράδες, με μάγουλα βαμμένα και χείλη ,πετσέτες με αρχαίες παραστάσεις και μεταξωτά πανιά πολύχρωμα σκεπάζουν τα σωματάκια των μικρών μασκαράδων, τα καμαρώνουν οι γονιοί που τα έχουν και τα στέλλουν για το καλό του χρόνου στες γειτόνισσες ή στους συγγενείς των, και έτσι σκορπίζονται στους δρόμους και στες συνοικίες, και τα βλέπομεν και μεις οι μεγάλοι μασκαράδες της ζωής.
Μα κάπου στη γωνία του καφενείου, κοντά στο μαγαζί του Γεράσιμου, στο λιμάνι, κόσμος πολύς έχει συγκεντρωθεί φωνές και σφύρες ακούονται, και χάχανα μεγάλα, κάποιος βγάζει λόγο, ποιος και γιατί; Ερωτά κάποιος ,δήθεν σώας έχων τας φρένας ,μήπως είναι κανένας μεγάλος μασκαράς; Όχι κάποιος βγάζει προεκλογικό, γιατί την 1ην Απριλίου έχομε Δημοτικές. Μήπως είναι κανένας σοβαρός πολιτικός και με την λαχτάρα του ξεκουρδίστηκε;, Πλησιάζομεν και να, ο Αντώνης μας, Νεφεληγερέτης Ζεύς, τα μάτια γουρλωμένα το χρώμα μαύρο, στη γραβάτα, φέρει το σήμα «κεφάλι αλεπούς» και είναι στη ρύμη του λόγου επάνω! «ψηφίζοντες κύριε Λαέ της Κω εμένα, ψηφίζεις τον εαυτόν σου, διά το καλόν όλων σας και της πατρίδας, για τον επιούσιο των παιδιών σας και της γυναίκας σας»....Ζήτω! να μας ζήσης κ.λπ.
Κάποιος όμως τον διακόπτει, ζει η τρέλλα, και ποιος είναι ο τρελλός αυτός που διακόπτει, την όμορφη ομιλία του εξαγριωμένου ομιλητού και υποψηφίου, να θέλει και αυτός δημαρχιακό θώκο; όχι τύπος είναι και την έχει ψωνίσει πολύ προ του Αντώνη, φορεί σορτς άσπρα, μπλούζα σακάκι στρατιωτική, μπροστά του κρέμονται κανοκυάλια, και μιλά εγγλέζικα, παριστάνει τον Άγγλο αξιωματικό, και στο κεφάλι, φορά ένα καπέλλο μαγείρου των ξενοδοχείων.Μανώλη τον λένε κάνει και τον ψαρά, και καμαρώνει γιατί ο κόσμος τρέφεται αλλά και ορέγεται την τρέλα. Παύει ο Αντώνης και αρχινά ο Μανώλης!Ψηφίσετέ μας, σεις οι τρελλοί εμάς τους δυο τους φρένιμους, και υποσχόμεθα να σας κλείσωμεν στην Καζέρμα, για να σας εξασφαλίσωμεν από τους λίγους φρόνιμους που κατήντησαν ανυπόφοροι αλλά και επικίνδυνοι. Τώρα όλος ο χορός φωνάζει να ζήσουν, πολλά τα έτη Υμών και ημών. Εν τω μεταξύ το όργανον της τάξεως, οδηγεί τους δύο ρήτορας προς την οδόν που άγει στο Ακταίον, προς χαράν της μαρίδας, που έχει το δικαίωμα να τρέχει συνοδεύοντας εξουσίαν και παραβάτας, εις απογοήτευσιν του νοήμονος κοινού που ήθελε ακόμη λίγη πλάκα, για να ξεχνά την φτώχεια του.
Ένας από τους δήθεν λογικούς και καλή Σαρακοστή !
Αποκριάτικα έθιμα στην Κω
Την Κυριακή της Αποκριάς στην περιοχή γύρω από τον Κέφαλο και την Αντιμάχεια αναβιώνει το έθιμο με τις «καμουζέλες», που κρατάει εδώ και μισό αιώνα στο νησί της Κω.
Οι «καμουζέλες» ή ελαφάκια, στα παλιά τα χρόνια, ήταν μασκαράδες βαμμένοι με κάρβουνα, σκεπασμένοι με «χράμια» (πολύχρωμες υφαντές κουβέρτες) και κραδαίνοντας την «κοκάλα» γύρναγαν στους δρόμους του χωριού πειράζοντας και διασκεδάζοντας τους κατοίκους.
Ο φόβος κα ο τρόμος των "αποκρεών" ήταν η "κοκκάλα" γι αυτό και οι μικροί μασκαράδες το τελευταίο βράδυ της αποκριάς ή κυκλοφορούσαν σε ομάδες ή δεν έβγαιναν από το σπίτι μην τυχόν και βρουν μπροστά τους την κοκκάλα. Ένας άνδρας σκεπασμένος με χράμι κρατούσε, ψηλά σε ένα κοντάρι, ένα σκελετό από κεφάλι γαϊδάρου όπου με ένα σχοινί στην μασέλα της κοκκάλας ανοιγόκλεινε το στόμα της.
Όλα τα σπίτια ανοικτά για να υποδεχτούν την κοκκάλα, ή τα "αραπάκια" με ευτράπελα, με άφθονο ούζο κ κρασί, παραδοσιακους μεζέδες κ ανοιχτόκαρδους γλεντζέδες
Το έθιμο περιλαμβάνει πλούσια παραδοσιακή μουσική ·αργά το βράδυ γίνεται το κάψιμο του στοιχειού.
Ένα άλλο έθιμο το οποίο στις μέρες μας αναβιώνει μόνο μέσα από τους πολιτιστικούς συλλόγους είναι το "λιγκέρι"ή "βατσέλι".
Λιγκέρι λένε ένα μπρούτζινο στρογγυλό ταψί (κάποια νοικοκυριά είχαν το αυθεντικό λιγκέρι, όπως αυτό της φωτό).
Μια κοπέλα, που φορούσε δαχτυλίδι στο δεξί χέρι, στριφογύριζε το λιγκέρι με τα δάχτυλά της, το οποίο ήταν όρθιο πάνω σε σοφρά(σινί) ή στο πάτωμα και χτυπώντας το ρυθμικά με το δαχτυλίδι της για να παράγει ήχο έδινε το ρυθμό και έλεγε το δίστιχο:
«Χτύπα το δαχτυλίδι σου πάνω στο λιγκεράκι
να μαζευτούν το λεύτερα να βρεις κι εσύ ταιράκι».
Μια ευχή έβγαινε από το στόμα όλων : και του χρόνου! Άντε κ του Χρόνου αλλοιώς ,θα έλεγα !
Επιμέλεια:
Νίκος Σταμ. Μανούσης (Απο το αρχείο τού Οφθαλμιάτρου Σταμάτη Κ. Μανούση)
