Τι ειρωνεία Θεέ μου. Δεν μπόρεσα να ξαναδώ και να ξαναβρεθώ κοντά σε δύο πολύ αγαπημένους μου φίλους, τον αείμνηστο Μπάμπη Ρούσσο και τον Σπύρο Βρούβα. Δύο πραγματικά υπέροχοι άνθρωποι, φίλοι με όλη την σημασία της λέξης και συνάμα πρότυπα οικογενειαρχών.
Αυτούς τους συμπολίτες πρέπει να αγαπάμε και να τιμάμε και να γίνονται παράδειγμα προς τις επόμενες γενιές για τις μικρές μας κοινωνίες.
Δύο λόγια προς τον αξέχαστο, αγαπημένο φίλου μου Σπύρο:
Φυσικά δεν θα μπορούσα άλλωστε να ξεχάσω ότι στην όμορφη και οικογενειακή ταβερνούλα σου, που εργάστηκα σαν μουσικό, έβγαλα μεροκάματο, όπως κα άλλοι μουσικοί, συμπατριώτες και μη.
Θαύμαζα την υπερηφάνεια, την αξιοπρέπεια του, το χαμόγελο, την δύναμη και το κουράγιο του. 100 φορές να πέσει, 100 φορές να σηκώνεται.
Όπως επίσης δεν θα μπορούσα να ξεχάσω πολλές φορές να μου λέει «φέρε μου καμιά μονωτική ταινία και ασφάλεια για το ρολόι της ΔΕΗ (όταν εργαζόμουν στη ΔΕΗ), αφού και αυτός ήταν ηλεκτρολόγος εγκαταστάσεων και μάλιστα με πολύ καλές γνώσεις. Και πρόσεχε – μου έλεγε- μην μου κόψουν το ρεύμα. Και εγώ του απαντούσα, μην στεναχωριέσαι φιλαράκο μου, εγώ είμαι εδώ για σένα και όχι μόνο.
Αρκετές φορές πηγαίνοντας προς το Ψαλίδι με το υπηρεσιακό αυτοκίνητο για τις προγραμματισμένες διακοπές και όχι μόνο και ειδικά τον Χειμώνα και κάνοντας μια μικρή στάση για να τον δω και να τον χαιρετήσω, μου έλεγε, «έλα πάλι βλάβες έχετε, τι θα γίνει με σας, από την μία διακοπές και από την άλλη, κόβεται το ρεύμα στους συμπολίτες μας».
Και γω με τη σειρά μου να του λέω, τι κάνεις πάλι ρε φιλαράκο μου και ταλαιπωρείσαι, κάτσε να ησυχάσεις λίγο, και μου απαντούσε, δεν μπορώ, πρέπει να φτιάξω το μαγαζί.
Ναι, δυστυχώς, είναι αλήθεια, έφυγε ο Σπύρος. Εγώ που τον έζησα κάποια χρόνια, ήταν αρκετά δυσαρεστημένος και πληγωμένος που δεν μπορούσε να ανέβει το μαγαζί του και ένα από τα μεγαλύτερα παράπονά του ήταν ότι δεν στον στήριζαν αρκετοί γνωστοί και φίλοι συμπολίτες μας, που αρκετούς απ’ αυτούς, τους είχε κεράσει πάμπολλες φορές. Δυστυχώς, αυτή είναι η γαϊδουριά μιας μερίδας συμπολιτών μας. Λυπάμαι πολύ.
Για μένα προσωπικά, η ταβέρνα του Σπύρου και ο ίδιος ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος από πολλούς συμπολίτες μας, θεωρώντας την ταβέρνα ως μίασμα, λες και αυτοί ήταν καθαροίς το σώμα και στην ψυχή ή άμεμπτοι.
Έπρεπε για να φάνε (για να μην γράψω τίποτα άλλο) να πηγαίνουν σε ξενοδοχεία, ή εστιατόρια με κόκκινα χαλιά και στρωμένα τριαντάφυλλα και όχι να υποστηρίξουν έναν συμπολίτη μας; Nτροπή, μόνο ντροπή. Αυτά είναι τα παραδείγματα τα οποία δώσατε και δίνεται μέχρι σήμερα;
ΥΓ: Στην αγαπητή του σύζυγο Κατίνα, στον αγαπητό του γιο Γιάννη και στην κόρη του, τα πιο ειλικρινή συλλυπητήρια, μέσα από την καρδιά μου. Να τον θυμούνται σαν έναν μεγάλο στυλοβάτη της οικογένειας και της ζωής, πάντα με την πιο θερμή, αληθινή αγάπη.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Κωακής γης που σε σκεπάζει, αγαπημένε και αξέχαστε φίλε μου Σπύρο. Θα σε θυμάμαι πάντα με αγάπη. Καλό παράδεισο.
Ο αγαπημένος σου ΔΕΗτζης φίλος
Θέμος Κουκούλας
