Ας υποθέσουμε ότι ένα πολύ δικό σου πρόσωπο παθαίνει, λόγω κάποιων παραμέτρων, αποκόλληση αμφιβληστροειδούς.
Η ζωή, όμως, στα έχει φέρει έτσι και μένεις σε ένα νησί... όχι σε κάποιο μικρονήσι της Δωδεκανήσου αλλά στη Ρόδο.
Ας υποθέσουμε ότι αυτό συμβαίνει μέσα στην περίοδο των Χριστούγεννων και ψάχνεις με αγωνία και καρδιοχτύπι να δεις πώς θα αντιμετωπίσεις την κατάσταση. Μαθαίνεις τελικά ότι η επέμβαση είναι αδύνατον να γίνει στη Ρόδο, είτε σε δημόσια είτε σε ιδιωτική δομή, και πως μόνο σε κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο, όπως η Αθήνα, μπορεί να γίνει.
Και εδώ αρχίζει να φουσκώνει ο λογαριασμός των εξόδων: Αν αποφασίσεις να μεταβείς ακτοπλοϊκώς, το κόστος για μια δίκλινη καμπίνα είναι στα 280 ευρώ, συνυπολογίζοντας τις πολλές ώρες του ταξιδιού, και γύρω στα 150-200 ευρώ για ένα αεροπορικό εισιτήριο, αν αποφασίσεις να ταξιδέψεις με αεροπλάνο.
Και ας υποθέσουμε ότι φτάνεις τελικά στη Αθήνα. Έλα σου, όμως, που τα δημόσια νοσοκομεία εκεί δεν έχουν χρόνο, και οι γιατροί σου λένε «Έλα, μείνε Αθήνα, μέχρι να βρούμε μια ημερομηνία... μπορεί σε μια εβδομάδα, μπορεί και πολύ παραπάνω»!
Και αφού η μετάβαση στην Αθήνα είναι αναπόφευκτη, ξεκινάνε τα διλήμματα: Πάω σε ιδιωτικό; Ή περιμένω τουλάχιστον μια εβδομάδα, πληρώνοντας μαζί με τα πανάκριβα εισιτήρια, επιπλέον διαμονή, διατροφή, και ταυτόχρονα παρακαλώ οποιονδήποτε γνωστό (βουλευτές κ.λπ. κ.λπ.) να μεσολαβήσει προκειμένου να σωθεί το μάτι του ανθρώπου μου, ρισκάροντας να το χάσει κατά τη διάρκεια της αναμονής;
Αν καταλήξεις στο ιδιωτικό, η επέμβαση θα γίνει γρήγορα αλλά ακριβά. Από την άλλη, αν περιμένεις να έρθει η σειρά σου στα δημόσια νοσοκομεία της Αθήνας είναι εξίσου κοστοβόρο, αφού εκτός από τα έξοδα μεταφοράς προστίθενται και τα έξοδα διαμονής για όσο διαρκέσει η αναμονή, και επιπλέον αυξάνονται κατά πολύ και οι πιθανότητες να χάσεις το μάτι σου.
Τουλάχιστον στο υποθετικό σενάριο εγώ είμαι κάτοικος Ρόδου και έχω τη δυνατότητα αφενός να επισκεφτώ το νοσοκομείο του νησιού μου για μια πρώτη εκτίμηση και αφετέρου υπάρχει και καθημερινή σύνδεση με την Αθήνα, είτε αεροπορική, είτε ακτοπλοϊκή. Κάποιος, όμως, που κατοικεί σε μικρότερο νησί, στο Αγαθονήσι για παράδειγμα, δεν έχει ούτε αυτές τις «πολυτέλειες». Πού θα βρει το κουράγιο αυτός ο κάτοικος να παλέψει και να μη βρεθεί σε απόγνωση; Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, είναι τα Δωδεκάνησα κομμάτι της Ελλάδας;
Είναι οι νησιώτες Έλληνες;
Έχουμε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση;
Είναι οι πολιτικοί μας ταγοί άνθρωποι που αγαπάνε τον τόπο τους, διεκδικούν ασταμάτητα και δεν το βάζουν ποτέ κάτω;
Ή απλά βολεύτηκαν, κατηγορούν τους πάντες που δεν έχουν εφάμιλλη οικονομική δυνατότητα με τη δική τους και αγανακτούν επειδή ανήκουν στο «κλαμπ της μιζέριας»; Μίζεροι οι Τριαντενοι, μίζεροι οι Συμιακοί, μίζεροι οι Δωδεκανήσιοι, μίζεροι όσοι πιστεύουν πως πρέπει να έχουμε τα ίδια δικαιώματα με τους Αθηναίους.
Τελικά φόρους γιατί πληρώνουμε;
Και τελικά, το υποθετικό σενάριο που παρουσιάστηκε για την αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς ίσως να μην είναι και τόσο υποθετικό...
Καλή χρονιά, ευτυχισμένη, γεμάτη υγεία σε όλους, βολεμένους και μίζερους!
