Αυτό που συμβαίνει χρόνια τώρα στην Ελλάδα και κορυφώνεται αυτές τις ημέρες, από την μια στους δρόμους και από την άλλη στα κανάλια των τηλεοράσεων είναι το επιστέγασμα της νοσηρής πορείας μιας χώρας.
Ένας νευραλγικός παραγωγικός φορέας που αφορά ιδιωτικές κυρίως ατομικές επιχειρήσεις γεωργών, κτηνοτρόφων και αλιέων , βρίσκεται στην φάκα των Ευρωπαϊκών και Εθνικών επιδοτήσεων και ελεγχόμενος πλήρως από τις αποφάσεις των πολιτικών!
Σε ένα παγκοσμιοποιημένο και σκληρά ανταγωνιστικό κόσμο η απελευθέρωση της ιδιωτικής δημιουργικής επιχειρηματικής δραστηριότητας που πρέπει να γίνει με θεσμικές λύσεις ανατρέπεται ακόμα και σήμερα με απαιτήσεις επιδοτήσεων από τους ιδιώτες γεωργοκτηνοτρόφους στους δρόμους και με προσφορές επιδοτήσεων από τους πολιτικούς στα κανάλια!!! Αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα!!!
Τα προβλήματα στην Ελλάδα είναι γνωστά ακόμα και στα μικρά παιδιά! Τα ακούνε καθημερινά. Α)Από το χωράφι στο ράφι άρα μεσάζοντες και έμποροι! Β)Ανύπαρκτη επιστημονική και τεχνική υποστήριξη άρα μειωμένη παραγωγή! Γ)Μικρές ιδιοκτησίες και επιχειρήσεις άρα μεγάλο κόστος! Δ)Έλλειψη χεριών και τεχνογνωσίας άρα εγκατάλειψη!
Για τα παραπάνω τεράστια προβλήματα η αιτία για την μη αντιμετώπιση τους είναι μία που όμως θάβεται και εξαφανίζεται μέσα σε ένα πολιτικο-κρατικο- κοινωνικό - διοικητικό – μιντιακό σύστημα που διαπερνά όλη την κοινωνία και έχει τον τίτλο «πελατειακό πολιτικό σύστημα».
Είναι αλήθεια ότι κάποιοι φωτισμένοι ηγέτες στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα, διείδαν το ελληνικό πρόβλημα του πρωτογενή τομέα, μελέτησαν τις κύριες αιτίες και εγκαίρως αποφάσισαν την αναδιάρθρωση και τον εκσυγχρονισμό του.
Προσέφεραν επιδοτήσεις με αποκλειστικό στόχο να ενώσουν τους παραγωγούς, να καθετοποιήσουν την παραγωγή, την μεταποίηση και την εμπορία και να μειώσουν τον πληθυσμό του πρωτογενή από το 28% στο 10% του γενικού πληθυσμού με μέτρα επιστημονικής και τεχνικής υποστήριξης και λειτουργίας.
Ήταν η εποχή των συνεταιρισμών!! Μόνο που τις επιδοτήσεις εξ αιτίας της αμάθειας των γεωργοκτηνοτρόφων και της εμπλοκής στη διοίκηση και διαχείριση τους των πολιτικών και των τοπικών κομματαρχών τους τις μετέτρεψαν στην αρχή σε σπίτια, τρακτέρ και σε ουίσκι στα μπουζούκια και σήμερα σε Φεράρι!
Σήμερα η μόνη ελπίδα, αν υπάρχει ελπίδα, για τον μοναδικό παραγωγικό τομέα της χώρας μας είναι η αλλαγή της σύνθεσης του γεωργοκτηνοτροφικού πληθυσμού με την συμμετοχή νέων μορφωμένων ανθρώπων.
Είναι αυτοί που καλούνται να συντρίψουν το κρατικοδίαιτο πελατειακό πολιτικό κράτος και να απαιτήσουν την απελευθέρωση του ιδιωτικού αυτού τομέα με μέτρα που θα απαντούν στις παραπάνω τέσσερις κύριες αιτίες του κατήφορου της χώρας μας. Αξίζει στην περίπτωση που αυτό συμβεί , όλοι εμείς, να τους στηρίξουμε και ας ευχηθούμε να μην ξανασυμβεί το «Φύγε εσύ, έλα εσύ».
Όταν αγαπητοί μου σχολιαστές την ευθύνη της Κτηνοτροφίας στην Κω την έχουν οι πολιτικοί της Περιφέρειας μην αναρωτιέστε γιατί το πάλαι ποτέ πανίσχυρο ζωικό κεφάλαιο εξαφανίζεται.
