Σε δύο πρόσφατα (Δεκέμβρης 2019 και Μάης 2020) άρθρα μου, είχα τονίσει την απόλυτη προτεραιότητα που είχε η σύναψη συμφωνίας με την Αίγυπτο, για την Α.Ο.Ζ και τις θαλάσσιες ζώνες γενικά.
Προχθές, οι υπουργοί εξωτερικών Ελλάδας και Αιγύπτου υπέγραψαν συμφωνία για το δυτικότερο τμήμα των κοινών θαλασσίων συνόρων των δυο χωρών (ως 1ο τμήμα μιας συνολικής συμφωνίας, που – μετά από διαπραγματεύσεις – θα ολοκληρωθεί στο εγγύς (ελπίζουμε) μέλλον.
Σύμφωνα με όσα έχω δημοσιεύσει, αβίαστα υποστηρίζω, ότι – κατ’ αρχή – αυτή η συμφωνία Ελλάδας – Αιγύπτου (μεταξύ δυο κυρίαρχων κρατών) είναι μια καλή εξέλιξη αφού με πλήρη εφαρμογή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, «διεμβο- λίζεται» το «μνημόνιο» Άγκυρας – Τρίπολης (εξουσίας, που δεν αποτελεί κυρίαρχο κράτος), χωρών που, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, δεν έχουν κοινά θαλάσσια σύνορα.
Βέβαια, για να μορφώσει κάποιος σαφή γνώση της συμφωνίας και για να την αξιολογήσει σωστά, πρέπει να μελετήσει τους όρους, που συμπεριλαμβάνει.
Και ελπίζω (α) αυτό να γίνει πολύ γρήγορα, όταν έλθει, μέσα στον Αύγουστο, στη Βουλή
των Ελλήνων, για κύρωση με νόμο και
(β) να κυρωθεί – χωρίς προβλήματα – και από το Αιγυπτιακό Κοινοβούλιο.
Να μελετήσει κυρίως τους όρους, σε ότι αφορά στο πόσο επιδρούν τα νησιά μας στην διαμόρφωση της ελληνικής Α.Ο.Ζ. Πλήρως ; Μερικώς ; Πόσο ;
Όταν θα έχουμε σαφείς απαντήσεις, τότε θα μπορούμε να κάνουμε πλήρη αποτίμηση.
Κοσμάς Σφυρίου
