«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!» ήταν τα πρώτα λόγια που ακούστηκαν από τις φωνές της Μαρίας Δαμανάκη, του Δημήτρη Παπαχρήστου και του Μίλτου Χαραλαμπίδη μέσω του σταθμού που έστησαν οι φοιτητές στα εργαστήρια της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε ο προάγγελος της επαναφοράς της δημοκρατίας στην πατρίδα μας και η τραγωδία της Κύπρου αποτέλεσε το τέλος της επταετίας των συνταγματαρχών.
Το Πολυτεχνείο ζει για να μας θυμίζει ότι η Ελευθερία δεν χαρίζεται αλλά κατακτιέται με αγώνες. Ζει για να μας θυμίζει ότι ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη, για δουλειά, για μόρφωση και για μια καλύτερη κοινωνία είναι συνεχής.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μας υπενθυμίζει πως ο λαός έχει τη δύναμη να αλλάξει τη μοίρα του, πως η ελπίδα της κάθε κοινωνίας, οι νέοι της, μπορούν να ανατρέψουν κάθε δύναμη που τους στερεί το δικαίωμα για ένα καλύτερο αύριο. Μας δίνει το μήνυμα ότι όλοι μας πρέπει να αγωνιστούμε για μια κοινωνία αξιών, να αγωνιστούμε για την πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής, για ένα καλύτερο αύριο για εμάς τους ίδιους, για την κοινωνία μας, μα κυρίως για τα παιδιά μας.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου επιβεβαίωσε το σύνθημα του Μάη του ’68, «είμαστε ρεαλιστές, διεκδικούμε το αδύνατο».
Το Πολυτεχνείο ζει στην ψυχή κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου, μας καθοδηγεί και μας εμψυχώνει.
Ο Δήμος Νισυρίων τιμά τους νεκρούς και τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου.
