Verona van de Leur: Η πρωταθλήτρια της ενόργανης που έγινε πορνοστάρ

Στις τρεις δεκαετίες που ακολούθησαν έγινε για την Ολλανδία ένας εθνικός θησαυρός γνωστός για τη γυμναστική του δεινότητα.

Ωστόσο ένας τραυματισμός έφερε τα πάνω - κάτω στην καριέρα της. Διωγμένη από το πατρικό της σπίτι, πέρασε δύο χρόνια άστεγη εν μέσω μιας οδυνηρής δικαστικής διαμάχης με τον ίδιο της τον πατέρα.

Όταν φυλακίστηκε, αφού καταδικάστηκε για εκβιασμό το 2011, τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα. Η ίδια λέει ότι την τελευταία στιγμή μετάνιωσε την απόφασή της να θέσει τέλος στη ζωή της, πέφτοντας στις ράγες ενός τρένου τη στιγμή που αυτό περνούσε.

Μετά ήρθε η καριέρα στο πορνό και τώρα, στα 34 της, η Van de Leur, μέσα από τη βιογραφία της, διηγείται τις λεπτομέρειες της πολυκύμαντης ζωής της.

Είναι ανένδοτη, δεν μετανιώνει για τίποτα. Ούτε για τη μετάβασή της στη βιομηχανία ερωτικών ταινιών, την οποία όπως λέει σταμάτησε πέρυσι, ούτε για τίποτα άλλο:

«Δεν μετανιώνω που ζούσα στους δρόμους… θα το έκανα ακόμη. Δεν μετανιώνω για τίποτα, όχι».

Αγάπησε την ενόργανη παρακολουθώντας τους Ολυμπιακούς του 1996 και από τότε έβαλε στόχο ζωής να πάρει μέρος στους Αγώνες. Τα μετάλλια διαδέχονταν το ένα το άλλο, με κυριότερα δύο αργυρά σε Παγκόσμιους και Ευρωπαϊκούς. Το 2002, λίγο πριν κλείσει τα 17 της, αναδείχτηκε η καλύτερη αθλήτρια της Ολλανδίας. Παραμένει μία από τις μεγαλύτερες αθλήτριες ενόργανης στην ιστορία της χώρας.

Μία μαύρη τρύπα

Στην αρχή, η Van de Leur λάτρευε τη ζωή της αθλήτριας. 

«Είναι περίεργο και αστείο – Είσαι έφηβη και όλοι σε βλέπουν με καλό τρόπο, σου ζητούν αυτόγραφο κι εσύ φυσικά νιώθεις ξεχωριστή», λέει.

«Οι γονείς σου είναι υπερήφανοι, η οικογένειά σου είναι υπερήφανη, όλοι μιλούν θετικά για σένα. Έχεις όμως κι όλη αυτήν την πίεση να έρχεται κατά πάνω σου και πρέπει να επιτύχεις στον επόμενο αγώνα, ξανά και ξανά».

Η Van de Leur δυσκολεύεται να ορίσει σε ποιο ακριβώς σημείο τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. 

Κάποιες φορές αισθάνεται ότι αυτό έγινε από τα 9 κιόλας χρόνια της όταν κατάλαβε τι θα πει αθλητικός ανταγωνισμός.

Χωρίς αμφιβολία πάντως η πτώση άρχισε το 2003, μετά από έναν τραυματισμό. Ξαφνικά, λέει, δεν είχε τίποτα.

«Αν το δω από απόσταση, είναι απλά ένα άθλημα, ένα χόμπι στο οποίο είσαι καλός», λέει. «Αλλά εκείνο τον καιρό είχε τυπωθεί στο μυαλό μου. ‘Είμαι μόνο αθλήτρια. Αυτό είμαι’. Για μένα δεν υπήρχε ζωή εκτός αθλητισμού. Για τους ανθρώπους γύρω μου ήμουν μόνο ένα ρομπότ, μόνο μια αθλήτρια και δεν είχα καθόλου φίλους».

Η Verona, την εποχή που μεσουρανούσε ως αθλήτρια (Πηγή: AP Photo/Christophe Ena)

«Οπότε, όταν η αθλητική σου ζωή διαλύεται, δεν μένει τίποτα άλλο εκτός από μια μαύρη τρύπα».

Η Van de Leaur λέει ότι ξέμεινε από αγάπη για το άθλημά της κι έτσι το 2008 ανακοίνωσε στα ΜΜΕ, στο περιθώριο ενός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, ότι εγκαταλείπει το άθλημα που καθόρισε τη μέχρι τότε ζωή της. Ήταν μόλις 22 ετών.

Η πρώτη της αντίδραση ήταν ότι αυτό ήταν το τέλος της ευτυχίας, και ότι για πρώτη φορά θα έπαιρνε τον έλεγχο της ίδιας της ζωής της. Ωστόσο, όταν το είπε στους γονείς της, λέει ότι εκείνοι αντέδρασαν έντονα, ανησυχώντας ότι γύριζε την πλάτη σε μελλοντικές απολαβές.

Από τη δική της σκοπιά, η στάση τους ήταν «τα χρήματα είναι πιο σημαντικά από την κόρη τους». Εκείνη την περίοδο επέστρεψε στο πατρικό της για να ανακαλύψει ότι δεν είναι πια ευπρόσδεκτη, λέει.

Ανεπιθύμητη                              

Η αντίδραση της χώρας της στην δραματική αλλαγή καριέρας ήταν ανάμεικτη, λέει, αλλά έχοντας υπάρξει άστεγη και φυλακισμένη, η ίδια θεώρησε τη νέα της δουλειά ως μία νέα αρχή.

Πέρυσι η Van de Leur επέστρεψε κατά κάποιον τρόπο στον κόσμο της γυμναστικής, κατά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Στουτγάρδη, ως αναλύτρια για τα ολλανδικά Μέσα, αλλά επέστρεψε πρόωρα, πριν τελειώσουν οι αγώνες.

Καθώς σκέφτεται τις διάφορες στροφές της ζωής της, η Van de Leur λέει ότι θα ήθελε να ήταν πιο έξυπνη σε νεαρή ηλικία όταν η καριέρα της στη γυμναστική απογειωνόταν. Πάνω από όλα όμως θέλει να αγκαλιάσει τη ζωή - έχοντας φτάσει τόσο κοντά στο να τελειώσει όλα.

Ήταν εν μέσω της διαμάχης με την οικογένειά της, ότι η Van de Leur λέει ότι βρέθηκε πολύ κοντά στο να αυτοκτονήσει.

«Πήγα στο σταθμό των τρένων και αφού μέτρησα αντίστροφα αλλά δεν πήδηξα», θυμάται. «Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήταν πραγματικά η στιγμή όπου όλα θα μπορούσαν να είχαν τελειώσει».

«Σκεφτόμουν την οικογένειά μου που έχασα, ότι ζούσα στο δρόμο, ότι δεν είχα τίποτα, τίποτα να φάω, καθόλου χρήματα στα χέρια μου, οπότε δεν είχα τίποτα για να ζήσω». «Αυτό ήταν αυτό που σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή, αλλά, όταν έφτασε το τρένο, δεν ξέρω τι έγινε και δεν πήδηξα. Έκλαψα και μετά απλώς έφυγα. 

Τώρα, η Van de Leur λέει ότι αυτή η στιγμή της δίνει δύναμη και ότι έχει μάθει να «απολαμβάνει κάθε στιγμή της ζωής της».

cnn.gr