Λίγο πολύ όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε ακούσει ότι το περπάτημα είναι η καλύτερη άσκηση που μπορούμε να κάνουμε, καθώς είναι από μόνο του μία μορφή προπόνησης που γυμνάζει ολόκληρο το σώμα, ενέχει μικρό ρίσκο τραυματισμών και δεν να απαιτεί ειδικό εξοπλισμό. Ο συγγραφέας Will Self το προχώρησε ένα βήμα παρακάτω, προτείνοντάς μας να εγκαταλείψουμε το γυμναστήριο (όταν φυσικά ξεκινήσουν να λειτουργούν και πάλι οι εν λόγω χώροι) και να ξεχυθούμε στους δρόμους και τις εξοχές για πραγματική σωματική και ψυχική σωτηρία. Ειδικά τη συγκεκριμένη, δύσκολη περίοδο.
Η άποψή του, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον: "Σίγουρα δεν προωθώ την ανυπακοή στους κανόνες της πολιτείας, αλλά αν υπάρχει ένα πράγμα το οποίο με κράτησε σε φόρμα, πνευματική και σωματική, κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown του 2020, αυτό ήταν το περπάτημα", θα πει. Βέβαια, ο ίδιος τότε μπορούσε να κυκλοφορεί ελεύθερα στους ερημωμένους δρόμους του νότιου Λονδίνου, με τη σχετική άδεια, καθώς υποβαλλόταν σε χημειοθεραπείες για μία μορφή ανίατης μυελογενούς λευχαιμίας από την οποία πάσχει.
Το πλεονέκτημα του να είσαι σε ανοιχτό χώρο
Εκτός από το περπάτημα έχει επιχειρήσει και άλλες μορφές άσκησης. Ειδικά απ' όταν ξεκίνησε η πανδημία, άρχισε να κυκλοφορεί παντού με ποδήλατο. Κατά καιρούς, ως εκεί που έφταναν οι ικανότητές του, έκανε και γιόγκα. Με το γυμναστήριο, όμως, με όλα αυτά τα όργανα που θυμίζουν εργοστασιακό περιβάλλον, δεν τα πήγε ποτέ καλά καθώς του φέρνει στο νου μαρξιστικούς συνειρμούς: το ότι όσοι γυμνάζονται με μηχανές το κάνουν για να γίνουν χρήσιμοι εργάτες, στην υπηρεσία άλλων μηχανών. Επίσης, θεωρεί τα γυμναστήρια ντροπιαστικά μέρη για όσους δεν θέλουν να χτίσουν σώμα bodybuilder, αλλά και εξαιρετικά ακριβά.
Για τον Self, βέβαια, το πιο πειστικό επιχείρημα που μπορεί να χρησιμοποιήσει για να σε κάνει να πάρεις το περπάτημα ως σοβαρή ενασχόληση είναι το ότι δεν απαιτεί καθόλου εξοπλισμό - εκτός από τα άνετα και ανθεκτικά αθλητικά παπούτσια που θέλουμε να πιστεύουμε ότι ήδη διαθέτεις. Δεν χρειάζεται να πληρώσεις καμία συνδρομή για να βγεις έξω να περπατήσεις και δεν πρόκειται κανείς να σε κοιτάξει υποτιμητικά στον δρόμο. Ως άσκηση, απολαμβάνει και το αβαντάζ της αμεσότητας: δεν χρειάζεται, κατ' ανάγκη, να πας σε έναν συγκεκριμένο χώρο, π.χ. σε ένα άλσος, για να περπατήσεις. Απλώς σηκώνεσαι από τον καναπέ και βγαίνεις από το σπίτι.
Το ενδιαφέρον είναι ότι, χάρη στην ευκολία του, από το πρώτο lockdown κι έπειτα, το περπάτημα έγινε για τον συγγραφέα κάτι παραπάνω από απλή άσκηση. Μετατράπηκε στο μέσο που του επέτρεψε να συντονίσει το μυαλό με το σώμα του, υπάρχοντας συνειδητά στον χώρο όπου κάθε στιγμή βρισκόταν, αντί π.χ. να είναι κλεισμένος στο αυτοκίνητό του και να φαντασιώνεται μέσω της μουσικής ή της μυρωδιάς πεύκου του car freshener του ότι είναι κάπου αλλού.
Η χαμένη σύνδεση με το περιβάλλον
Όποιος ξεκινάει το περπάτημα χωρίς κάποιο στόχο, π.χ. το να εκκινήσει από ένα σημείο για να φτάσει σε κάποιο άλλο, θα πρέπει να ξεχάσει την αίσθηση ανταμοιβής με την έκρηξη αδρεναλίνης που απολαμβάνουν, π.χ., οι δρομείς. Πρέπει απλώς να αφεθεί στην ηδονή της διαδρομής. Να αισθανθεί το αεράκι, τις ακτίνες του ηλίου, ενίοτε και τη βροχή -ένα αδιάβροχο είναι πάντοτε χρήσιμο- που θα πέφτουν πάνω στο πρόσωπό του, όπως και στα ακάλυπτα τμήματα του σώματός του. Να βιώσει τις μυρωδιές, αλλά και το έδαφος πάνω στο οποίο βαδίζει.
Ο ίδιος αναφέρει πως όταν βγαίνει για πραγματικά μεγάλους περιπάτους στην εξοχή, της τάξης των 40 χιλιομέτρων, πριν πέσει για ύπνο το βράδυ, βιώνει τις πιο αναπάντεχες ονειροπολήσεις. Ζει ξανά όλη τη διαδρομή που έκανε, με κάθε της ρυάκι, περιφραγμένο αγρόκτημα και εξοχικό με θολωτά παράθυρα.
Στην αναζήτηση του χαμένου χρόνου
Για τον ίδιο τον Self, βέβαια, το περπάτημα δεν είναι μία απλή ενασχόληση για τον ελεύθερο χρόνο του. Είναι, ταυτόχρονα, μέσο μεταφοράς, ψυχαγωγία, πρόγραμμα γυμναστικής και ψυχοθεραπεία.
Παίρνοντας το σήμα από τους Καταστασιακούς, μία ομάδα στασιαστών καλλιτεχνών που περιηγήθηκαν στους ιστορικούς παριζιάνικους δρόμους των 1950s και 1960s, εκλαμβάνει το περπάτημα ως ένα τρόπο όχι μόνο για να διασχίσει τον χώρο, αλλά και τον χρόνο. Κι αυτό με την έννοια του ότι παύουν να μετρούν οι ώρες που δείχνουν τα ρολόγια και ως περιπατητής έρχεται αντιμέτωπος με την υποκειμενική αντίληψη της διάρκειας του Εαυτού σε αυτόν τον κόσμο, με τον θεμελιώδη του βηματισμό. Όπως παραθέτει τον Ρουσσώ: "Σκεφτόμαστε με ρυθμό βηματισμού".
Κι ενώ έχει αντίληψη του ότι όσα αναφέρει μπορεί να ακούγονται στο όριο του μυστικισμού, επιβεβαιώνει ότι είναι απόλυτα ειλικρινής. Για εκείνον, η περιπέτεια ξεκινάει κάθε φορά που βγαίνει έξω. Κι αυτό γιατί έχει τη βεβαιότητα ότι ακόμα και αν περπατήσει έως τον περιφερειακό δρόμο ενός εμπορικού πάρκου, θα συναντήσει στη διαδρομή κάτι φρέσκο, καινούργιο και γεμάτο προκλήσεις, αντί ενός καινούργιου αποσμητικού κρεμασμένου από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου του, σαν άνθρωπος που πιάστηκε στη φάκα.
Από: Esquire UK
