Εκεί που η ζωή έσβησε, μια άλλη γεννιέται και επιμένει να ζήσει, μέσα από τα ερείπια. Όσο και αν καταλαγιάσει ο κονιορτός, από τα χιλιάδες κατεδαφισμένα κτήρια, όσο και αν στερέψουν τα δάκρυα, που μοίρασε η μεγάλη, αναπάντεχη σύμφορα του σεισμού, ο πόνος ποτέ δεν θα σβήσει από τα βάθη της ψυχής, των εκεί βαριά πληγωμένων συνανθρώπων μας.
Μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα από εμάς, οι στιγμές ατέλειωτης θλίψης και οδύνης, συνοδεύονται από τον τρόμο, τη μοναξιά, τον θάνατο. Και εκεί που όλα τελείωσαν και είναι αδύνατον οι άνθρωποι αυτοί να κτίσουν ξανά τη ζωή τους από το μηδέν, πάνω στα ερείπια, ξεπροβάλλει η ελπίδα. Ένα κοριτσάκι νεογέννητο, ολίγων λεπτών, κλαίει πάνω από το άψυχο σώμα της μητέρας του, που τους ενώνει ακόμη ο ομφάλιος λώρος.
Άλλο ένα νεογνό ολίγων ήμερων, στάθηκε πιο τυχερό και σώθηκε μαζί με τη μητέρα του, που αν και καταπλακωμένη φρόντιζε να το θηλάζει, για να του δίνει ζωή. Μερικά άτυχα παιδάκια, βρέφη και νήπια, ανασύρθηκαν ζωντανά, δίπλα στους νεκρούς γονείς και τα αδέλφια τους. Άλλα δεν στάθηκαν τυχερά και έφυγαν, μαζί με τις κυοφορούσες μητέρες τους.
Με όλα τα άλλα δεινά, ο τρομακτικός σεισμός στην γειτονική Τουρκία και στην Συρία, έφερε και την απόλυτη ορφάνια. Ποια θα είναι η τύχη αυτών των άμοιρων παιδιών, που η ζωή τους έδειξε τα τρομερά της δόντια, μόλις πρωτοαντίκρισαν το φως του κόσμου; Που θα καταλήξουν, χτυπημένα από την ορφάνια και πληγωμένα από την φοβερή μανία, του Εγκέλαδου; Λέγεται ότι έσπευσαν να τα ζητήσουν, για να τα πάρουν άγνωστοι, καλοί ή κακοί άνθρωποι. Ποιος ξέρει, σε τι ξένα χέρια, κοφτερά σαν μαχαίρια, θα πέσουν;
Σε τι καλοσυνάτους ανθρώπους ή σε πολύ άκαρδους και σκληρούς προστάτες θα βρεθούν, που θα βάλουν τα γαμψά τους νύχια, στις ζωές αυτών των παιδιών και θα τα κακοποιούν ή θα τα εκμεταλλευτούν; Κανείς δεν γνωρίζει, τι τους επιφυλάσσει το μέλλον. Όλα αυτά τα παιδιά, έχασαν την οικογενειακή θαλπωρή του σπιτιού, την μητρική αγκαλιά και την πατρική προστασία και σε μια στιγμή έμειναν έρημα, όπως έρημη έγινε και η ζωή τους.
Χιλιάδες οικογένειες ξεκληρίστηκαν, αδέλφια χάθηκαν, συγγενείς αγνοούνται, φίλοι και γνωστοί, καταπλακώθηκαν σε μια ασύλληπτη τραγωδία.
Όλοι οι συγγενείς και οι γενναίοι διασώστες, στέκονται με απόγνωση, πάνω από τα παλιοσίδερα και το μπετόν, μιας κατεστραμμένης πόλης και με ακρωτηριασμένες καρδιές, αναλογίζονται το ζοφερό τους μέλλον. Ψάχνουν απελπισμένοι για μια ακτίνα ελπίδας ζωής, στα βουνά από τα συντρίμμια. Ωστόσο μικροί και μεγάλοι, θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν, θα ξεχάσουν τη φρίκη που πέρασαν και θα συνεχίσουν τη ζωή τους, πάνω στον πόνο και στα χαλάσματα, ζώντας με τις αναμνήσεις των αγαπημένων τους προσώπων, σέρνοντας βουβό κλάμα και ατέλειωτα σωματικά και ψυχικά τραύματα.
Το μεγάλο κακό, που χτύπησε το ένα τέταρτο, της γείτονας Τουρκίας και την μετατόπισε τριάμισι μέτρα από την γεωλογική της θέση, είναι κάτι που συμβαίνει σπάνια ανά τους αιώνες και απασχολεί τους ειδικούς επιστήμονες, σεισμολόγους, γεωφυσικούς και γεωλόγους. Αλλά βρήκε μεγάλη συμφορά, και την πολύπαθη Συρία, που βομβαρδίζεται εδώ και έντεκα χρόνια, από τον εμφύλιο πόλεμο, και την αποτέλειωσε ο τρομερός σεισμός. Όσα δεν έκαναν οι βομβαρδισμοί, τα κατεδάφισαν τα οχτώ και τα επτά Ρίχτερ.
Δεν είμαστε ούτε γεωλόγοι, ούτε σεισμολόγοι για να κάνουμε τις ανάλογες εκτιμήσεις και αναλύσεις. Όμως μετά τον δικό μας μεγάλο σεισμό, των επτά περίπου Ρίχτερ, του 2017 μια ανησυχία κυριαρχεί. Διότι το νησί μας κάθεται σε σεισμογενή περιοχή, σε μια σεισμική βόμβα, όπως το γειτονικό όγδοο σε δύναμη, παγκοσμίως ενεργό Ηφαίστειο Πολυβώτης, της Νισύρου. Επίσης τα σεισμογενή ρήγματα, της απέναντι Αλικαρνασσού και τα γύρω υποθαλάσσια Ηφαίστεια, δεν μας αφήνουν σε εφησυχασμό.
Τον Απρίλιο του 1933, ο τρομερός σεισμός των επτά Ρίχτερ ισοπέδωσε την Κω. Τον Ιούλιο του 2017, ένας παρόμοιος σεισμός, προκάλεσα φονικά και πολλές καταστροφές, ιδίως σε Εκκλησίες και σε Τεμένη. Υπήρξαν και άλλοι δυνατοί σεισμοί ενδιάμεσα, όπως αυτός που κατέστρεψε το χωριό Αντιμάχεια το 1926. Ακούμε ποικίλη παραφιλολογία, για τον μεγάλο σεισμό της Τουρκίας και της Συρίας και σταχυολογούμε μερικές εικασίες. Ότι τάχα φταίνε οι γεωτρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, για την ανεύρεση πετρελαίου, που επηρέασαν τις σεισμογενείς υπόγειες πλάκες.
Προς τι λοιπόν οι έριδες, για την διεκδίκηση κοιτασμάτων της Μεσογείου; Άλλοι επιστήμονες λένε, ότι έφταιγε η ευθυγράμμιση των πλανητών, που επηρέασε το μαγνητικό πεδίο της Γης. Το ίδιο ισχυρίζονται και για τον πράσινο κομήτη, που πέρασε δυο μέρες πριν και επισκέπτεται τη Γη, κάθε 50 χιλιάδες χρόνια. Άλλη εικασία είναι, ότι φταίνε τα πολεμικά υποβρύχια του ΝΑΤΟ, οι κρυφές πυρηνικές δοκιμές τους, καθώς και ο μαγνητικός και ηλεκτρονικός εξοπλισμός τους. Για τους πιο φανατικούς των θρύλων, ότι φταίει η κατάρα του Μαρμαρωμένου Βασιλιά του Βυζαντίου, επειδή σκέπασαν τις Ιερές Εικόνες της Χριστιανικής Εκκλησιάς στην Αγία Σοφία, για να την κάνουν από Μουσείο ξανά σε Τζαμί .
Ο θρύλος λέει, ‘όποιος πειράξει την Αγιά Σοφιά, θα έχει να κάνει με τον μαρμαρωμένο Βασιλιά’. Ακόμα και το Κάστρο του Ιουστινιανού, κατέρρευσε. Φταίνε πολλά, λέει ο κόσμος και ψάχνει αιτίες και αφορμές, προσπαθώντας να δώσει λύσεις σε ένα δραματικό, φυσικό γεγονός, πλημυρισμένο με πόνο και αναπάντεχο θάνατο. Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τα τρομερά στοιχεία της Φύσης, ούτε να υπογράψει συμβόλαιο ανακωχής. Άλλα, ούτε και να δείξει ασέβεια στον Δημιουργό του Σύμπαντος και στα δημιουργήματά του.
Παρόλα αυτά η καταστροφή του περιβάλλοντος, ο αφανισμός πολλών ζώων, οι καύσωνες, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες, η ξηρασία, οι ασυνήθιστοι παγετοί, οι σεισμοί και οι φονικές επιδημίες, είναι πια συχνά γεγονότα, που δεν μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε εύκολα. Οι άτυχοι συνάνθρωποί μας, κοιμήθηκαν στην ασφάλεια και στη θαλπωρή των σπιτιών τους και ξύπνησαν καταπλακωμένοι και πληγωμένοι ή πέθαναν.
Επειδή ο πόνος σύνορα δεν γνωρίζει, ούτε γλώσσα, ούτε Θρησκεία, ούτε φυλή, είναι ολόιδιος για όλους. Ειδικά εμείς που νιώσαμε τι σημαίνει μεγάλος καταστροφικός σεισμός, ξεσπίτωμα, ξεριζωμός, φόβος, αγωνία, πείνα, δίψα και κρύο, ιδίως μέσα στην παγωνιά του Χειμώνα, ας φανούμε όλοι αλληλέγγυοι.
Ας συνεχίσουμε να ενισχύουμε την ανθρωπιστική βοήθεια, που ανέλαβε ο Δήμος, η Ιερά Μητρόπολη και οι διάφοροι Σύλλογοι, που θα την στείλουν για ανακούφιση, στους άτυχους σεισμοπαθείς. Γιατί ποτέ δεν φταίνε οι λαοί, αν οι άμυαλοι πολιτικοί και κυβερνώντες, τα κάνουν όλα μπάχαλο στις διακρατικές μεταξύ τους σχέσεις.
Ξανθίππη Αγρέλλη
