Αλήθεια τι πάθαμε ως Έθνος, ως Βουλή, ως κοινωνία, και θέλουμε να διαλύσουμε το καταφύγιο ζωής, την Ελληνική παραδοσιακή οικογένεια; Γιατί η Ορθόδοξη χώρα μας, υποχρεώνεται να ακολουθεί την παρακμιακή ζωή της Ευρώπης και να θεσμοθετεί νόμους, αντιθέτους προς την φύση; Μετά την ομοφυλοφιλία, η Κυβέρνηση μήπως σκέπτεται να νομιμοποιήσει, την παιδοφιλία, την αιμομιξία, την κτηνοβασία, τον γυμνισμό, την ανταλλαγή συντρόφων και κάθε έκτροπο, ντροπιαστικό και ανήθικο τρόπο ζωής;
Ετοιμαζόμαστε να αποχαιρετίσουμε την μητέρα και τον πατέρα και να τους ονομάζουμε, όχι βέβαια γονείς, αλλά κηδεμόνες Α και Β;
Δηλαδή θα γκρεμίσουμε τις δυο κεντρικές στήλες, που σηκώνουν το βάρος της οικογενειακής εστίας και συγκροτούν τον κοινωνικό ιστό;
Γιατί τόσο μίσος στον ιερό θεσμό της οικογένειας; Γιατί τόση γελοιοποίηση και απαξίωση, στην μητρότητα από μικρή μερίδα ανθρώπων, που έχει διασαλευτεί μέσα τους η αναγνώριση της ταυτότητας του φύλου τους; Ως μητέρα δυο κοριτσιών και γιαγιά δυο εγγονιών, μόχθησα πολύ για να ονομάζομαι μάνα και τίποτα δεν γίνεται μηχανικά,, αλλά με τη δική μου μεγάλη ευθύνη.
Την ευθύνη του μητρικού ρόλου μας την αντιγράφουμε από μικρά παιδιά μέσα στην οικογενειακή εστία. Ο ρόλος του πατέρα, σαν προστατευτικό δίχτυ και στήριγμα στην οικογένεια, κάτι που όλοι το βλέπουμε και το αναγνωρίζουμε μέχρι και σήμερα.
Όμως οι παλιοί έλεγαν, ότι το παιδί ορφανεύει από την μάνα και όχι από τον πατέρα. Γιατί άραγε;
Η μητέρα είναι αυτή που δίνει ζωή και κυρίως ευθύνεται, για το μεγάλωμα και την σωστή ανατροφή των παιδιών της.
Είναι το ιερό και ζεστό πρόσωπο, που στέκεται σαν βράχος δίπλα στο παιδί και με την προσοχή της στραμμένη όσο το παιδί ξετυλίγει το νήμα της ζωής του, βγαίνοντας από το κουκούλι του.
Είναι η γυναίκα που το κράτησε στα σπλάχνα της και δεν θα το πουλήσει σαν αντικείμενο, στο σημερινό νόμιμο εμπόριο βρεφών.
Είναι η μάνα που του αλλάζει τις πάνες, θηλάζει το παιδί της και ξενύχτα δίπλα του στις παιδικές αρρώστιες, στον πυρετό του, αλλά και μέχρι να μεγαλώσει.
Η μητέρα είναι σίγουρη προστασία, που νιώθουν τα παιδιά και πάντα θα βρίσκεται δίπλα τους. Θα τους δίνει ελπίδα και σιγουριά, ότι όλα θα πάνε καλά. Ακόμη και αν όλα πάνε στραβά, η παρουσία της μάνας όλα τα διορθώνει.
Η λέξη μάνα, μητέρα, μανούλα, έχει τον πιο γλυκό ήχο και μαζί με τον μπαμπά σημαίνουν ασφαλές καταφύγιο και απάνεμο λιμάνι για τα παιδιά.
Όσο και να θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα και τους προαιώνιους ρόλους, μερικοί ιδιαίτεροι της μειοψηφίας, η γυναίκα μητέρα είναι αυτή που δίνει ζωή στα παιδιά και τα φροντίζει, με περισσή αγάπη και με πολλές θυσίες.
Έχουν κάθε δικαίωμα να ζουν τον τρόπο ζωής που επέλεξαν οι ομοφυλόφιλοι.
Όμως δεν έχουν κανένα δικαίωμα, να στερούν από τα ορφανά παιδιά το δικαίωμα να γνωρίσουν μητέρα και πατέρα, με εγκληματικούς νόμους, για να ικανοποιήσουν τα δικά τους πάθη.
Υπάρχει ένας στερεός δεσμός, ανάμεσα στην μάνα και στα παιδιά που τίποτα δεν μπορεί να τον σπάσει, να τον αλλοιώσει ή να τον γελοιοποιήσει.
Γιατί καμιά άλλη ανθρωπινή επαφή, δεν μπορεί να συγκριθεί με την ανιδιοτέλεια της μητρότητας. Είναι έτοιμη σήμερα η Ελληνική κοινωνία, για τέτοιες παράλογες και αφύσικες αλλαγές; Θα μπορέσει να δεχθεί την κατάργηση των όρων, μητέρα και πατέρα έστω και στα χαρτιά; Τυχεροί όσοι απήλαυσαν, την παρουσία της μάνας και δυστυχείς, όσοι έζησαν με την απουσία της.
Τυχεροί γιατί είχαν κοντά τους ανθρώπους ή μάλλον δυο γονείς φυσιολογικούς, που πάντα ήθελαν το καλό των παιδιών τους. Μέσα από την παρουσία της μάνας, μαθαίνουν τα παιδιά την αξία της οικογενειακής εστίας.
Την φροντίδα σε ένα καθαρό, ταχτοποιημένο σπιτικό, με ρούχα πλυμένα και καλό- σιδερωμένα.
Ένα σπίτι που η οικογένεια μαζεύεται, για να γιορτάσει Χριστούγεννα,- Πάσχα, ονομαστικές γιορτές και γενέθλια.
Ένα σπιτικό, που η μάνα το αγκαλιάζει με αγάπη, προσφέροντας νόστιμα φαγητά και ποικίλα γλυκίσματα.
Όλα αυτά, δεν είναι τυχαία. Διότι πάντα οι μητέρες βρίσκονται πίσω από το σπιτικό τους, για να κάνουν πράξη την οικογενειακή ζεστασιά και τη θαλπωρή του.
Η μητέρα κρατά το σπίτι με κόπο και αγάπη, γιατί μαζί με τον σύζυγο και πατέρα, πίστεψαν ότι μέσα από τον ιερό θεσμό του γάμου, πως μπορούν να δώσουν ό, τι καλύτερο στα παιδιά τους.
Στερούνται τις δικές τους απολαύσεις, για να ευχαριστήσουν τα παιδιά τους με ένα δώρο, ένα παιχνίδι και για να πληρώσουν τις σπουδές τους.
Στη μάνα τρέχει η κόρη, στις πρώτες δύσκολες μέρες της για να την συμβουλέψει πώς να προσέχει το σώμα της, που αρχίζει να καρποφορεί.
Στη μάνα θα εμπιστευτεί η κόρη, τις αγάπες και τις απογοητεύσεις της και θα βρει παρηγοριά στην τρυφερή και σοφή αγκαλιά της. Εκείνη η μάνα πάντα δείχνει στα παιδιά τη, την άνευ όρων απέραντη αγάπη της αφουγκράζεται και ικανοποιεί όλες τις ανάγκες τους.
Μεγαλώνει με ευθύνη τα παιδιά της, γνωρίζοντας τις δυσκολίες της ζωής και της συμβίωσης με τον πατέρα.
Αλλά τιμά και τις αξίες, της ηθικής και της αξιοπρέπειας. Θα βρει τον ρόλο της στην ανατροφή των παιδιών της, ως τον πιο σημαντικό παραμερίζοντας τις δικές της επιθυμίες. Φροντίζει με αγάπη να τα στηρίξει, να τα μορφώσει, να τα αποκαταστήσει, ώστε να μπορούν τα παιδιά με τα κατάλληλα εφόδια, να σταθούν γερά στα δικά τους πόδια και να περιπατάνε με το κεφάλι ψηλά στην κοινωνία.
Για αυτό χρειάζονται και οι δυο γονείς. Το κορίτσι θα πάρει σωστά γυναικεία πρότυπα και εικόνες από τη μητέρα, για τον αυριανό του ρόλο.
Το αγόρι θα εισπράξει, την ανδρική παρουσία του πατέρα και θα φροντίσει να τον μιμηθεί.
Έπειτα από όλα αυτά ας σκεφτούν οι υπεύθυνοι, που τους εμπιστεύτηκε ο Ελληνικός λαός, την κοινωνική συνοχή και την αρμονική οικογενειακή ζωή, αν θα ακολουθήσουν τα παρανοϊκά, ξενόφερτα και επιζήμια στο μέλλον νομοθετήματα.
Για μια μειοψηφία ανθρώπων, που τα πάθη τους τα ονόμασαν δικαιώματα και θέλουν να παγιδεύσουν και τα άμοιρα ορφανά παιδιά. Κάτω λοιπόν τα βρώμικα χέρια σας, από την ιερή λέξη μάνα ή πατέρας.
Υ.Γ. Το άρθρο αυτό δεν γράφτηκε για τις βδελυρές εξαιρέσεις ενδοοικογενειακής βίας, ούτε για τα ειδεχθή συχνά εγκλήματα. Απλά είναι ένας ύμνος προς την μητέρα και τον πατέρα.
Ξανθίππη Αγρέλλη
