ΜΑΚΗΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΤΟΡΟΝΤΟ

Πρώτος χρόνος 10ετίας 70’.
Σάς παίρνω μαζί μου συνοδοιπόρους και κάνουμε το σεργιάνι μας μαζί,Τοροντιανοί συμπάροικοι και Συνέλληνες όπου γης που με διαβάζετε.
Βασικό κέντρο για τον Ελληνισμό του Τορόντο έχει αρχίσει από τότε,να διαμορφώνεται η μεγάλη λεοφώρος αυτής της καναδικής μεγαλούπολης η «Danforth»,σ’ένα μήκος δύο και πάνω χιλιομέτρων.
Εκεί,γωνία με την «Greenwood»ανοίγει ο πρώτος ελληνικός κινηματογράφος πάνω στο μεγάλο αυτό δρόμο,από τούς Αλέκο Ανδρικόπουλο,Σπύρο Ντότσικα και το γράφοντα.
Ήταν ένα όμορφο κτήριο,με εμφανή τα χαρακτηριστικά της τεχνοτροπίας «Art Deco» το οποίο είχε κτισθεί το 1935.
Στα εγκαίνια είχε παραβρεθεί και μια μεγάλη δόξα του Χόλιγουντ,τα χρόνια εκείνα,με εκατομύρια θαυμαστές σε όλο τον κόσμο,αλλά και παιδικό ίδαλμα του γράφοντα.Ο Αυστραλογενής ηθοποιός Έρρολ Φλυνν.
Το αρχικό όνομα του κινηματογράφου ήταν «Allenby».
Οι Έλληνες ιδιοκτήτες τον ονόμασαν«ΑΠΟΛΛΩΝ».Το όνομα του θεού του φωτός και του ήλιου.
Τα ελληνικά εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν την Παρασκευή 17 Απρίλη 1970.
Τα έργα με τα οποία άρχισε ο «ΑΠΟΛΛΩΝ» ήταν η μουσική κωμωδία της Φίνος Φίλμ,σε καναδική πρεμιέρα,«Ένας ιππότης για τη Βασούλα» με τους Τζένη Καρέζη, Φαίδωνα Γιωργίτση και το δράμα «Η Βάνα»με την Αφροδίτη Γρηγοριάδη και τον Ερίκο Μπριόλα.
Να προσθέσω πως ο καιρός,με βάση τις σημειώσεις που κρατούσα ήταν ανοιξιάτικος.Πλησίαζε Πάσχα.
Μια λοιπόν που τό’φερε η κουβέντα,να παρουσιάσω και τα έργα που πρόβαλλαν και οι άλλοι ελληνικοί κινηματογράφοι,οι οποίοι βρίσκονταν όλοι εκτός «Danforth».
ΗΛΕΚΤΡΑ.«Danger Diabolique/Η κηλίδα του Διαβόλου» με ελληνικά γράμματα και το ελληνικό δράμα «Όταν η πόλις πεθαίνει» με τους Μαίρη Χρονοπούλου και Ανδρέα Μπάρκουλη.
ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ«Η Μαρία η Μαγδαλινή και ο Θεάνθρωπος»και οι
«Κληρονόμοι» με τους Ντίνο Ηλιόπουλο και Κώστα Χατζηχρίστο.
ΑΘΗΝΑΙΑ.«Ο νικητής»,με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ και τη «Βίλα Οργίων» με το Λαμπρό Κωνσταντάρα.
ΜΕΤΡΟ.«Σκιές στην άμμο»Μάνος Κατράκης και ο «Γαμπρός μου ο προικοθήρας»με τον Γιώργο Πάντζα και επί σκηνής ο τραγουδιστής Στράτος Κύπριος.
Τέλος ο έκτος ελληνικός κινηματογράφος στο Τορόντο,πριν γίνουν εφτά λίγους μήνες αργότερα,το ΕΛΛΑΣ πρόβαλε συγχρόνως τα ίδια έργα με τον «ΑΠΟΛΛΟΝΑ».Υπήρχε μεταξύ τους συνεργασία.
Να προσθέσω πως η ομογένεια είχε αρχίσει να προετοιμάζεται κανονικά για το Πάσχα,το οποίο θα κατέφθανε δυο εβδομάδες αργότερα.
Στη χουντοκρατούμενη Ελλάδα,αντλώντας πληροφορίες από κείμενα του αξέχαστου δημοσιογράφου και συγγραφέα Πάνου Γεραμάνη,έχουν αρχίσει «να εμφανίζονται στόν πνευματικό ορίζοντα της χώρας μας κάποιες ηλιαχτίδες».
Παρά το καθεστώτος της καταπίεσης,οι άνθρωποι του ελληνικού τραγουδιού,τολμούν κάποια πράγματα στη δισκογραφία,αλλά και σε ανοιχτούς χώρους.
Όπως οι μπουάτ σε ορισμένα κέντρα στην Πλάκα,όπου ακούγεται ο
«παράνομος» Μίκης Θεοδωράκης,με ευθύνη των τραγουδιστών,αλλά και των υπεύθυνων των μαγαζιών.
Στην Πλάκα,παράδειγμα,στη λαϊκή ταβέρνα «Περιβόλι τ’ουρανού»κάθε βράδυ ακούγονται τραγούδια του Θεοδωράκη.
Παράλληλα στην ίδια περιοχή,στη μπουάτ «Σκορπιός»ο Κώστας Χατζής με τους συνεργάτες του παίζουν και τραγουδούν άσματα με αιχμές κατά του στρατιωτικού καθεστώτος και δεν είναι οι μοναδικοί.
Την ίδια εποχή κυκλοφορούν σε δίσκους τα τραγούδια που σημάδεψαν γενικά το ελληνικό άσμα.
Είναι τα τραγούδια του κύκλου «Επιστροφή»του Μάνου Χατζηδάκι σε στίχους Νίκου Γκάτσου,τα οποία είχε στείλει ο μεγάλος συνθέτης,για ηχογράφηση στην Αθήνα από τη Νέα Υόρκη όπου βρισκόταν.
Ερμηνευτές των τραγουδιών αυτών ήταν οι Γρηγόρης Μπιθικώτσης και Δήμητρα Γαλάνη.
Ακολουθούν ο Μάνος Λοΐζος με το Λευτέρη Παπαδόπουλο όπου γράφουν τις επιτυχίες «Δεν θα ξαναγαπήσω»,«Γοργόνα»
«Τζαμάικα» με το Γιάννη Καλατζή κ,α.
Σημαντικές επιτυχίες την ίδια εποχή έχουν ο Μανώλης Μητσιάς με τα τραγούδια «Αυτά τα χέρια» των Δήμου Μούτση Λευτέρη Παπαδόπουλου το «Όσο αγαπιόμαστε τα δυο» του Λουκιανού Κηλαηδόνη και ο Γιάννης Πάριος με το τραγούδι των Απόστολου Καλδάρα Ανδρέα Χατζηαποστόλου «Της μοίρας το παιχνίδι».
Όλα αυτά τα θαυμάσια τραγούδια φθάνουν και στο «ελληνικό»
Τορόντο και γίνονται ανάρπαστα από την ομογένεια.
Κι εδώ καλλιτεχνικά το κλίμα είναι παρόμοιο με αυτό της Ελλάδας.
Υπάρχει διάχυτη η ηρωική διάθεση,θά λέγαμε,του αντιχουντικού αγώνα.
Οι πρωτοπόροι καλλιτέχνες της παροικίας συσπειρώνονται και θέλουν να βρούν τρόπους έκφρασης,πέρα από τα ήδη υπάρχοντα ελληνικά νυχτερινά κέντρα.Ζητούν κάτι διαφορετικό.
Άλλους χώρους που να θυμίζουν Πλάκα της Αθήνας.
Έτσι οι ζυμώσεις, με ρηξικέλευθους νεαρούς έλληνες επιχειρηματίες αποκτούν μια δυναμική,η οποία γρήγορα υλοποιείται με το άνοιγμα των πρώτων μπουάτ στο Τορόντο.
Στο σημείο αυτό ολοκλυρώνεται το σημερινό μας αφήγημα.
Όχι όμως και το διαχρονικό μας σεργιάνι στην Ελληνική Παροικία του Τορόντο.
Η συνέχεια σε κοντινές μελλοντικές αναρτήσεις.
Και το αισιόδοξο μήνυμα:Σίγουρα οι Καλές αυτές Ημέρες που σεργιανίσαμε μαζί θα ξανάρθουν!