Την συνάντησα εκεί στο μικρό Εξωκλήσι της Παναγιάς. Γονατιστή να προσεύχεται για τα παιδιά της. Από την μια πλευρά η εικόνα της Μητέρας Παναγιάς, που κρατούσε γεμάτη χαρά τον νεογέννητο Χριστό και στον απέναντι τοίχο, ξανά η Παναγιά βαθιά λυπημένη, έσκυβε πάνω από τον μονογενή νεκρό Υιό της, την στιγμή της Αποκαθήλωσης. Η Μητέρα η Παναγία, σε όλο της το μεγαλείο να γεννάει, να δίνει ζωή στον μικρό Ιησού, να τον μεγαλώνει και να συμπάσχει στο μαρτύριο Του. Ήταν πάντα δίπλα του ως το τέλος, όπως και κάθε μητέρα, είτε αυτή είναι πλούσια ή φτωχή, είτε είναι διανοούμενη, είτε εργάτρια, είτε αγρότισσα.
Η αγρότισσα μητέρα, βρισκόταν εκεί στο Εξωκλήσι, για το καθημερινό θυμίαμα των εικόνων και το άναμμα των κανδήλων.
Προσεύχεται πάντα για να είναι καλά τα παιδιά της, ικετεύει για αυτά.
Δεν την νοιάζει για εκείνη, αν εργάζεται σκληρά, νοιάζεται μόνο για τα παιδιά της. Ντυμένη με τα φθαρμένα ρούχα της δουλειάς, με τις λαστιχένιες μπότες, μέσα στην λάσπη και το ηλιοκαμένο της πρόσωπο, κρυμμένο πίσω από την υφαντή άσπρη μαντίλα, ακουμπά την αγωνία της, για την επιβίωση και για το μέλλον των παιδιών της.
Η κλαδωτή ποδιά της, έκρυβε τον ερχομό ενός ακόμη παιδιού, ενώ ο μικρότερος γιος, την τραβούσε από το μακρύ φόρεμα.
Παράλληλα ο μεγαλύτερος, προσπαθούσε να τιθασεύσει τα ζώα στο κτήμα μαζί με τον πατέρα του.
-Έλα μου είπε να σε φιλέψω, εδώ πιο δίπλα μένω και έτσι δουλεύουμε όλοι μαζί στο χωράφι μας.
Η φιλόξενη αθώα, μάνα, που αγκαλιάζει εκτός από τα παιδιά της και όλο τον κόσμο, χωρίς καχυποψία, μου άνοιξε την πόρτα του νοικοκυρεμένου, χαμηλοτάβανου και φρέσκο ασπρισμένου σπιτιού της.
Με φανερό ενθουσιασμό, ετοιμάζει το ζεστό καφεδάκι και μου λέει ενώ μου το προσφέρει μαζί με ζυμωτό ψωμί και το κρασσοτύρι, στην ανθισμένη με γεράνια και τριαντάφυλλα αυλή.
-Βλέπεις οι κάμποι αυτοί πρέπει να καλλιεργηθούν, να πρασινίσουν και να γεμίσουν ξανά με κατακόκκινες ντομάτες, με φρέσκα λαχανικά και κηπευτικά. Πότε θα τα προλάβουμε; αναρωτήθηκε.
Την ρώτησα πόσα παιδιά έχει.
-Έχω έξι μου είπε και ένα που έπεσε στο πηγάδι, την Ροδούλα μου, που την χάσαμε δώδεκα χρονών. Βέβαια την αντικατέστησα αλλά εκείνο το παιδί ήταν μοναδικό.
Την ξανά ρώτησα αν έχει ελεύθερο χρόνο.
-Ούτε που ξέρω τι εννοείς, με κοίταξε απορημένη η αγρότισσα μάνα. Είμαι στο πόδι από το έβγα του ήλιου, δηλ την Ανατολή, μέχρι το έβγα του φεγγαριού μου απάντησε. Ξυπνώ με τον κόκορα και κοιμάμαι με τις κότες.
Προσπάθησα να μπω στον τρόπο ζωής της και εκείνη μου συμπλήρωσε.
-Όλη μου η ζωή είναι τα παιδιά, ο σύζυγος μου, το σπίτι μου και αυτό εδώ το χωράφι.
Κατάλαβα, ότι το κέντρο της Γης για αυτή την αγνή μητέρα, είναι μόνο η οικογένεια της. Αλήθεια από τι είναι φτιαγμένη η γυναίκα μάνα της υπαίθρου; Πότε προλαβαίνει να ταΐσει τα λίγα ζώα και υποζύγια, να φροντίσει τις φλύαρες κότες, τα περιστέρια, τους κυνηγετικούς σκύλους, τις αμέτρητες γάτες, αλλά και τα κάτασπρα κουνέλια; Να θρέψει τον χοίρο στην χοιρόβουα ή στον χοιρόλακκο;
Πότε προλαβαίνει να φυτέψει, να ποτίσει, να ξεχορταριάσει και να συλλέξει τους καρπούς της γης; Πως προλαβαίνει και νταντεύει τα μικρά της, να γηροκομεί τα πεθερικά της, να καθαρίζει το σπιτικό της και συνάμα να φτιάχνει ζεστό σπιτικό ψωμί ή χορτόπιτες για τα παιδιά της; Αναρωτήθηκα πότε αυτή η μάννα και συνάμα γυναίκα, φροντίζει τον εαυτό της.
-Πέρα από το καθημερινό μπάνιο, μου λέει ότι δεν έχει δει ξανά ούτε κομμωτήριο, ούτε καλλυντικά, εκτός από εκείνη την ημέρα του αρραβώνα και του γάμου της.
-Πριν την αποχαιρετήσω την ρωτάω αν είναι ευτυχισμένη από την ζωή της.
-Μου φτάνει που έχω τα απαραίτητα και το καθημερινό ψωμί, για τα παιδιά μου, απαντάει με περηφάνια και με αποστομώνει.
Με ένα καλαθάκι στο χέρι, με αυγά, λίγα καρύδια και πολλή αγάπη την αποχαιρετώ και την ευχαριστώ για τα πεσκέσια της.
Μια βιαστική κλώσα με τα τρυφερά κίτρινα μικρά της, τρέχει και μου θυμίζει πως η μητρότητα βρίσκεται παντού σε όλη τη φύση, σε όλο της το στοργικό μεγαλείο.
Όμως ανάμεσα σε όλες τις Μάνες που γιορτάζουν σήμερα, ξεχωρίζει η αγωνίστρια η αγρότισσα, η Ελληνίδα Μάνα. Μεγαλόκαρδη, φιλόξενη, στήριγμα στην οικογένεια της, είναι η αστείρευτη πηγή ζωής, για το σύζυγο και για τα παιδιά της. Είναι ο ακλόνητος μαχητής στον σκληρό αγώνα επιβίωσης στην ύπαιθρο, πάντα δίπλα στον σύντροφο της. Είναι η μια, από τις δυο σταθερές κολώνες που στηρίζουν το σπιτικό της, μαζί με τον πατέρα.
Σε αυτή την απλοϊκή αλλά σημαντική και ακούραστη μητέρα, με πολύ ευγνωμοσύνη εκτός από αυτά τα λόγια αγάπης, ας της προσφέρουμε στην γιορτή της και λίγα ευωδιαστά αγριολούλουδα.
Ξανθίππη Αγρέλλη
