Αγαπημένε μου Δάσκαλε,
Δεύτερε πατέρα μας,
Πίστευα ότι είσαι άτρωτος, ότι δεν θα λυγίσεις ποτέ.
Ξέρεις, στη μνήμη των περισσότερων έχεις μείνει ως ο σκληρός προπονητής, που δεν το έβαζε κάτω, μαχητής, όπως και στη ζωή. Όμως, για όσους σε ψυχολογήσαμε σωστά ήσουν σκληρός απέξω, αλλά μάλαμα από μέσα.
Μας έδειχνες το ενδιαφέρον σου με ένα ιδιαίτερο, δικό σου τρόπο, κάνοντας - πολλούς από εμάς - να σε θεωρούμε δεύτερο πατέρα μας. Πιο καλά φερόσουν σε εμάς, από την οικογένειά σου.
Συζητώντας με τον μαθητή σου Μιχάλη Κρητικό για την υγεία σου, κατηφής, μεταξύ άλλων, μου είπε πως σε είχε για 2ο πατέρα του. Αυτό το συναίσθημα κι ο λυγμός του αντικατοπτρίζει τη διάθεση όλων μας όταν μάθαμε ότι ήσουν δύσκολα.
Οι στιγμές που περάσαμε μαζί, όλα τα παιδιά σου, έχουν χαραχτεί βαθιά στη μνήμη μας. Ευγνωμονώ τον πατέρα μου, που με οδήγησε στο δρόμο σου και τον Βαγγέλη Σαρούκο, που απαθανάτισε τις όμορφες στιγμές μαζί σου.
Όπως καταλαβαίνεις πάλι άνοιξα το άλμπουμ και ξεφύλλισα τις στιγμές μας. Τότε που, νεότερος μαζί με τον Κορεάτη μας έδειχνες το μαγικό κόσμο του Tae Kwon Do.
Τότε που το πόδι σου έφτανε στον ουρανό για να μας δώσεις το καλό παράδειγμα.
Τότε, που κάτω από τον σκληρό πρόσωπο του δασκάλου, κρυβόταν ένας άνθρωπος που μπορούσες ν' ακουμπήσεις τα θέματά σου, που ήσουν δίπλα μας κι ας μην ήσουν μαζί μας.
Τότε, που κατάφερνες να γεμίζεις το Κλειστό με τους μαθητές σου, που έκλεινες μεγάλα κέντρα διασκέδασης για τις συνεστιάσεις και τις επιδείξεις μας.
Τότε που μας πήγαινες στους αγώνες και νιώθαμε λες και είμαστε μέλη μεγάλου συλλόγου.
Ήσουν πρωτοπόρος, φέρνοντας το ολυμπιακό άθλημα του ΤΚD στην Κω. Ήσουν ο δάσκαλος των περισσοτέρων σημερινών δασκάλων, αλλά και ο πατέρας τους, με τις καλές και τις άσχημες στιγμές σας.
Για πολλούς από εμάς ήσουν η διέξοδός μας στα δύσκολα.
Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για ότι προσέφερες τόσο σε εμένα όσο και στους περισσότερους μαθητές σου.
Χαίρομαι που, πριν 3 χρόνια, κατάφερα να γράψω ένα μικρό άρθρο για την τεράστια προσφορά σου στις πολεμικές τέχνες και στον αθλητισμό.
Χαίρομαι που το διάβασες και με το δικό σου τρόπο, μου εξέφρασες τη χαρά σου. Είπαμε ήσουν δύσκολος χαρακτήρας, τώρα μπορώ να στο εξομολογηθώ.
Χαίρομαι που, την περασμένη Τετάρτη στο χώρο του Δημοτικού Συμβουλίου, η μπασκετική αθλητική κοινότητα και η πολιτική ηγεσία του Δήμου σου απέδωσε ένα ελάχιστο φόρο τιμής.
Λυπάμαι, όμως, που οι τιμές δεν έλαβαν χώρα όταν ήσουν εν ζωή, από τα παιδιά σου, που άξια συνεχίζουν το έργο σου. Αλλά, δεν είναι ώρα για αυτά. Ποτέ δεν είναι αργά.
Σε ευχαριστώ για όλα, Δάσκαλε μου.
Σε ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μας, δεύτερε Πατέρα μου.
Τεκόν.
--------------------------------------------------------------------------
(Άρθρο στο “Βήμα της Κω” – Τετάρτη 22/4/2020)
Πολεμικές Τέχνες στην Kω = Δημήτρης Λαμπρόγλου
ΓΙΟΚΝΕ* ΔΑΣΚΑΛΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΟΥ
Ένα μεγάλο ευχαριστώ* και μια οφειλόμενη αναγνώριση - υπόκλιση από τον μαθητή του Γιώργο Χ. Πασσανικολάκη
Τις τελευταίες μέρες, λόγω κορονοϊού, κλειστήκαμε σπίτια μας και είχαμε ευκαιρία να “συζητήσουμε” με τον εαυτό μας, ενώ πολλοί ήταν εκείνοι που μέσω προ(σ)κλήσεων στο facebook παρακινούσαν άλλους “φίλους” να αναρτήσουν φωτογραφίες των παιδικών και εφηβικών τους χρόνων.
Αναρωτώμενος, ποια φωτογραφική στιγμή έχω να θυμάμαι πιο πολύ από αυτά τα χρόνια, μια “φωτογραφία” μου ήρθε στο νου, η ενασχόλησή μου με το Tae Kwon Do (Χέρια, Πόδια και Μυαλό) για περίπου 12 χρόνια. Από το υπόγειο του S/M “Αλεξάνδρα” έως τις σημερινές εγκαταστάσεις, από τις προαγωγικές εξετάσεις μπροστά στον Κορεάτη στο Κλειστό μέχρι τους αγώνες (με διαμονή και σίτιση στα καλύτερα).
Η επιθυμία του πατέρα μου να μάθω κάτι που δεν κατάφερε ο ίδιος μεγάλος, με οδήγησε πολύ μικρό στα χέρια του δασκάλου - σύμβολο για τις πολεμικές τέχνες, όχι μόνο της Κω, αλλά και της Ελλάδος, του Δημήτρη Λαμπρόγλου. Του πρωτοπόρου για τα τοπικά μας δεδομένα, ο οποίος γαλούχησε γενιές και γενιές στα μυστικά των “παρεξηγημένων” έως τότε πολεμικών τεχνών, και ειδικά του άγνωστου Tae Kwon Do.
Κατάφερε να είναι αυτός που μπορούσε να συναγωνιστεί σε αριθμό μαθητών τα ανερχόμενα, μαζικά και δημοφιλή αθλήματα, ενώ αξέχαστες παραμένουν οι προαγωγικές εξετάσεις – επιδείξεις στο Κλειστό Γυμναστήριο, καθώς και οι συνεστιάσεις μετά επιδείξεων στο εστιατόριο “Ελένη” της οικογένειας Τουλαντά.
Στόχος του δεν ήταν η μαζική συμμετοχή των παιδιών, αλλά η διάπλαση χαρακτήρων με πειθαρχία, υπευθυνότητα και αυτοπεποίθηση. Δεν θα ξεχάσω που μας έλεγε ότι, μαθαίνετε πολεμικές τέχνες για να αποφεύγετε τη μάχη, κάτι που τότε φάνταζε αδιανόητο εξαιτίας της ορμής της νιότης.
Το πιο σημαντικό του, όμως, επίτευγμα ήταν ότι, για αρκετούς στάθηκε η “σανίδα σωτηρίας” από την αποχαύνωση της ανερχόμενης τηλεόρασης και των βίντεο παιχνιδιών, αλλά και των πάσης φύσεως ουσιών που κυκλοφορούσαν. Θα πρέπει δε, να του πιστωθεί ότι – παρά το αυστηρό του ύφος και τον κλειστό του χαρακτήρα – στάθηκε βράχος σε όλους εμάς που είχαμε θέματα και προβλήματα, κρατώντας μας όρθιους με τον τρόπο του.
Πρωτοπόρος ήταν και στο όραμά του – το οποίο υλοποιήθηκε με τη συνδρομή πολλών φίλων του αθλήματος και του Δήμου – για δημιουργία ενός ανεξάρτητου χώρου διδασκαλίας, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως, σχεδόν όλοι οι σημερινοί δάσκαλοι πολεμικών τεχνών (στους οποίους καλώς εμπιστεύεστε τα παιδιά ή τα εγγόνια σας) έχουν περάσει από τα χέρια του.
Σίγουρα, σε μια τόσο μεγάλη διαδρομή έκανε και πολλά λάθη, τόσο στις προσωπικές του επιλογές ως δασκάλου, όσο και στην “ανάπτυξη” συγκεκριμένων μαθητών του. Ωστόσο, δεν υπάρχει κάποιος που να μην του αναγνωρίζει τον αγώνα που έδωσε για να καθιερωθούν οι πολεμικές τέχνες στη συνείδηση των Κωων.
Η αναφορά μου αυτή αποτελεί φόρο τιμής, μια μικρή υπόκλιση στον πρωτοπόρο των πολεμικών τεχνών στην Κω, στον Δημήτρη Λαμπρόγλου. Αποτελεί δε, ένα μικρό ευχαριστώ για όλα όσα έκανε για όλους εμάς ως δάσκαλος και σίγουρα δεν μπορεί να υποκαταστήσει μια οφειλόμενη εκδήλωση τιμής.
Γ.Χ. ΠΑΣΣΑΝΙΚΟΛΑΚΗΣ
