Το νησί μας, η Κως, έχει αναδειχθεί μέσα από την ιστορία του, τον πολιτισμό του και την ομορφιά του. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια παρατηρώ ότι η κοινωνία μας έχει αρχίσει να χάνει τη δημιουργικότητά της και να περιορίζεται σε μια στάση σχολιασμού και αρνητικής κριτικής. Άνθρωποι που δεν έχουν κατορθώματα, που ζουν χωρίς όραμα ή πάθος, προσπαθούν μόνο να καταδικάσουν και να επιτεθούν, αντί να προχωρούν μπροστά ή να δημιουργούν.
Ως άνθρωπος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στις πολεμικές τέχνες και την ανάπτυξη νέων, έχω μάθει την αξία της προσπάθειας, της πειθαρχίας και της προσφοράς. Μέσα από τον Αθλητικό Σύλλογο που έχω δημιουργήσει, στόχος μου είναι να μεταδώσω όχι μόνο δεξιότητες αλλά και αξίες, να καλλιεργήσω χαρακτήρες που θα συμβάλλουν στο μέλλον του νησιού μας.
Παρ’ όλα αυτά, συχνά βρίσκομαι αντιμέτωπος με μια κοινωνία που δεν εκτιμά την αφοσίωση και την προσπάθεια, αλλά προτιμά να αναζητά αδυναμίες, να επικεντρώνεται στη στείρα κριτική αντί για την εποικοδομητική δράση. Βλέπω ανθρώπους που απλώς επιβιώνουν, χωρίς να ζουν πραγματικά, χωρίς να συμβάλλουν με ουσία στην κοινότητα.
Το νησί μας έχει προβλήματα, και το γνωρίζουμε όλοι. Το νοσοκομείο μας, οι υποδομές μας, και οι ευκαιρίες για τους νέους μας είναι θέματα που χρειάζονται λύσεις. Αλλά αντί να συνεργαστούμε και να δείξουμε αλληλεγγύη, πολλοί προτιμούν να κατηγορούν. Η καταδίκη είναι εύκολη· η περιφρόνηση, που βασίζεται σε αρχές και αξίες, είναι δύσκολη αλλά πιο αποτελεσματική.
Ως εκπαιδευτής και πολίτης αυτού του νησιού, δεσμεύομαι να συνεχίσω να αγωνίζομαι για το καλύτερο, να αντιμετωπίζω τις προκλήσεις και να εμπνέω τους γύρω μου. Όμως, αναρωτιέμαι: Πότε η κοινωνία μας θα αναγνωρίσει ότι η πρόοδος έρχεται μόνο μέσα από την αλληλεγγύη, την ειλικρίνεια και τη συλλογική προσπάθεια;
Το νησί μας αξίζει καλύτερα. Και εμείς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Ας αφήσουμε πίσω τις μικρότητες και ας προχωρήσουμε μπροστά με δύναμη και πίστη.
