Ο Αλκιβιάδης Χατζηνικολάου μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης για την φετινή ονειρική χρονιά για τα Δωδεκάνησα και την Κω, καθώς οι αθλητές από την περιοχή αυτή κατέκτησαν τα πάντα σε όλες τις κατηγορίες των Ανδρών.
Αναφέρεται στην άνοδο του beach volley τα τελευταία χρόνια και λέει πως το πρώτο που ήθελε να κάνει μετά το χρυσό του γιου του Δημήτρη στον Άγιο Νικόλαο, ήταν να εξαφανιστεί για να μην τον βλέπουν.
Για πολλά χρόνια, όταν μιλούσαμε για το βόλεϊ σάλας, τονίζαμε πως η μητρόπολη του αθλήματος ήταν ο Έβρος, καθώς από εκεί βγήκαν τεράστιοι παίκτες που έκαναν πολλούς να αγαπήσουν το άθλημα αυτό.
Όσον αφορά τώρα το beach volley, η περιοχή που διεκδικεί επάξια αυτό το επίθετο είναι τα Δωδεκάνησα και ένα… κλικ πιο πάνω η Κως.
Και το διεκδικεί, γιατί τα τελευταία χρόνια η δουλειά που γίνεται σε αυτά τα νησιά αποδίδει, με αποκορύφωμα τη φετινή χρονιά, αφού όλα τα πρωταθλήματα σε όλες τις κατηγορίες των Ανδρών, κατέκτησαν παιδιά που έχουν να κάνουν με Ρόδο και Κω.
Για να γίνει αυτό βέβαια χρειάστηκε σκληρή δουλειά από ανθρώπους που αγαπάνε το άθλημα αυτό, τον βασιλιά της άμμου, με τον Αλκιβιάδη Χατζηνικολάου να είναι ένας από αυτούς που έχουν δουλέψει και με το παραπάνω για να έχουν τα Δωδεκάνησα τέτοιο beach volley.
Ο κόουτς που είδε φέτος τον γιο του Δημήτρη να κατακτά μαζί με τον Σταύρο Ντάλλα το πρωτάθλημα των Ανδρών, αλλά και τους αθλητές του Καλιόζη και Καρδούλια να παίρνουν τα πάντα στα Juniors, μίλησε για την εξαιρετική φετινή χρονιά και ευχήθηκε και άλλες περιοχές να στήσουν το πρότζεκτ της Κω και της Ρόδου.
Ακόμα ένα χρυσό. Πώς ήταν το τουρνουά;
«Το τουρνουά σε ένα πολύ μακρινό για εμάς μέρος, είχε δυσκολίες κυρίως ως προς την μετακίνηση, ήρθαμε με δύο ομάδες εδώ. Ξεκίνησε αρκετά καλά, θα έλεγα. Τα παιδιά στους πρώτους γύρους είχαν νίκες. Πήγε λίγο να στραβώσει στα προημιτελικά, αλλά τελικά καταφέραμε να πετύχουμε τον βασικό μας στόχο, που ήταν να επαναλάβουν το πρωτάθλημα ο Καλιόζης με τον Καρδούλια και αφού καταφέραμε να βάλουμε και τη δεύτερη ομάδα στην τετράδα, νομίζω ήταν απόλυτα πετυχημένη η παρουσία των ομάδων μας στο συγκεκριμένο τουρνουά».
Πόσο εύκολο είναι να μένεις στην κορυφή και πόσο ψυχοφθόρο τόσο για εσάς όσο και για τους αθλητές;
«Τα παιδιά είναι μικρά. Τέτοιου τύπου έννοιες είναι εύκολο να πας στην κορυφή δύσκολο να μείνεις, είναι λόγια που πρέπει να τους τα λέμε για να τα ακούν αλλά δύσκολο να τα καταλάβουν, όμως είναι γεγονός πως η προσπάθεια που καταβάλλουμε είναι πολύ μεγάλη. Αν αναλογιστείτε πως οι πρωταθλητές μας είναι από Κω και Ρόδο και πρέπει ο Δημήτρης να πηγαινοέρχεται από τη Ρόδο για να κάνει τις προπονήσεις του σε εμάς καταλαβαίνετε πως οι δυσκολίες είναι πολλές, είναι μεγάλες και γαλουχούν την ομάδα να έχει μέταλλο».
Ένα μέταλλο που φάνηκε μετά την ήττα στον προημιτελικό...
«Η ήττα στον προημιτελικό πιστεύω πως οφείλεται στο γεγονός πως τα παιδιά έχουν συνηθίσει να νικάνε εδώ και καιρό. Έχουν ξεχάσει πώς είναι η ήττα και αυτό μας έκανε κακό. Πιστεύω πως η ήττα στον προημιτελικό τους ωφέλησε. Με την έννοια πως είπαν ότι δεν είμαστε μόνοι εδώ, παίζουν κι άλλοι, που έχουν δικαίωμα στη νίκη και στην ελπίδα. Και βέβαια μετέφερε και μία πίεση στην άλλη ομάδα που έπαιξε στον τελικό με μία ομάδα που την είχε νικήσει νωρίτερα. Αυτό λειτούργησε θετικά προς εμάς και φάνηκε από το αποτέλεσμα. Τα παιδιά μπήκαν έτοιμα και είχαν τον έλεγχο από την αρχή μέχρι το τέλος. Κάπου έδειξαν μια ανυπομονησία, όμως είναι λογικό. Είναι νέοι. Εμείς τους λέμε να έχουν υπομονή, όμως είναι φυσιολογικό».
Πήρατε πρωτάθλημα στους Άνδρες και στο Κ19. Είναι η Κως πρωτεύουσα του beach volley;
«Αυτό που έχει συμβεί φέτος είναι το εξής πολύ σημαντικό για την περιοχή μας γεγονός: Πρωταθλητής Ελλάδος στους Άνδρες είναι ένας Δωδεκανήσιος και ένας Κώος, στους νέους Άνδρες Κ22 ένας Ροδίτης και ένας Κώος, στο Κ19 ένας Ροδίτης και ένας Κώος, στο Κ17 είναι μία ομάδα που πήγε από την Αθήνα να παίξει στο τελικό τουρνουά, όμως ένας παίκτης της ο Κυριάκος Φωλιάς, είναι ένα παιδί που κατάγεται από την Κω και το μικρόβιο του βόλεϊ και του beach volley τα πήρε από εμάς και τα πρώτα του βήματα μέχρι να φτάσει αυτό το επίπεδο τα έκανε μαζί μας. Καταλαβαίνετε ότι τα Δωδεκάνησα και κυρίως η Κως έχουν όλους τους τίτλους στ’ αγόρια. Αυτό από μόνο του συνιστά μία επιτυχία. Δεν είμαι σίγουρος πως θα επαναληφθεί ποτέ στο μέλλον ή μπορούν να το κάνουν κάποιοι άλλοι από κάποιον άλλο τόπο. Για εμάς είναι ένα κορυφαίο γεγονός και δείχνει πως η δουλειά που κάνουμε φέρνει αποτελέσματα. Καλό είναι να το δουν κι άλλοι για να μπορέσουν να στήσουν ένα πρότζεκτ αντίστοιχο με το δικό μας, να κάνουν τη δουλειά που πρέπει και να έχουν επιτυχίες στο μέλλον».
Ποιοι είναι οι στόχοι σας;
«Προσωπικός μου στόχος είναι να μπορώ να έχω τη δυνατότητα να συνεχίσω αυτό που κάνω και όσα παιδιά έχουν προοπτική να κάνουν κάτι παραπέρα έξω από το νησί να προσπαθήσουν να έχουν το μυαλό τους μέσα στο κεφάλι τους και να το κάνουν σε υψηλότερο επίπεδο και έξω από εμάς, όπως ο Δημήτρης».
Βοηθάνε τα πρωταθλήματα Juniors για την ανάπτυξη του beach volley;
«Απόλυτα. Βοηθάνε γιατί είναι το κίνητρο που έχει ο καθένας από αυτούς για να μπορέσει να προχωρήσει».
Γίνονται καλύτερες διοργανώσεις το τελευταίο διάστημα; Βλέπεις από την Ομοσπονδία να υπάρχει βάρος στο beach volley;
«Από το 2008 ως τώρα έχω δει τα πάντα. Από το πώς ήταν όταν ξεκινήσαμε, την κάθοδο που υπήρξε, το έχω δει όλο. Θέλω να πω πως ξεκινήσαμε αρκετά καλά, υπήρχαν καλά τουρνουά, μετά υπήρξε μία φθορά και τώρα υπάρχει ανοδική πορεία. Τα τουρνουά γίνονται καλύτερα και αυτό φαίνονται στο ανδρικό και γυναικείο επίπεδο. Είναι πιο καλά τώρα και ελπίζω να γίνουν ακόμα καλύτερα».
Και πάμε στους άνδρες και στον τελικό του Αγίου Νικολάου. Τελειώνει ο αγώνας και ο γιος σου ο Δημήτρης κατακτά μαζί με τον Σταύρο Ντάλλα το πρωτάθλημα. Τι ήταν το πρώτο πράγμα που σου ήρθε στο μυαλό;
«Πού να κρυφτώ για να μην φαίνομαι. Αυτό ήταν το πρώτο. Εγώ γενικότερα στο τουρνουά πήγα και ήθελα να είμαι εντελώς στο παρασκήνιο γιατί υπήρχε ένα σχέδιο λειτουργίας των παιδιών μαζί με εμένα και δεν ήθελα να φαίνομαι και όταν πια άρχισα να βλέπω πως το σχέδιό μάς οδηγεί κάπου και ήρθε το αποτέλεσμα, ήθελα να κρυφτώ. Για δύο λόγους. Ο ένας είναι πως το αποτέλεσμα αφορά τα ίδια τα παιδιά και τον προπονητή τους Κώστα Ποθητάκη και έπρεπε να βγουν και να το χαρούν πρώτα και ο δεύτερος ήταν ότι αν είσαι πατέρας και προπονητής και έχεις δει όλη αυτή την ιστορία από την αρχή, είναι σαν να πεθαίνεις και να περνάει όλη η ζωή μπροστά σου».
Είναι ο ορισμός της δικαίωσης;
«Για εκείνον ναι. Γιατί εκείνος έχει κάνει μεγάλη προσπάθεια. Γενικά είχε ατυχίες. Ήταν και δύσκολο να βρεις έναν συμπαίκτη που να μπορέσεις να διεκδικήσεις πρωτάθλημα. Η πορεία του στο να βρει έναν τέτοιο συμπαίκτη είχε ατυχίες. Η συγκεκριμένη σύμπραξη με τον Σταύρο δίνει αυτή την ελπίδα για το μέλλον. Από την αρχή είδα πως αυτά τα δύο παιδιά έχουν κάτι κοινό, όρεξη να προχωρήσουν και υπομονή να το καταφέρουν. Κανείς δεν θα έλεγε κάτι σε αυτή την ομάδα αν δεν έβγαινε πρώτη από την στιγμή που ουσιαστικά ξεκίνησε τον Φεβρουάριο».
Και έρχεται η αγκαλιά, τι έλεγε ο ένας στον άλλον;
«Τίποτα. Πραγματικά τίποτα».
Τι θα ήθελες για το μέλλον όσον αφορά τον Δημήτρη;
«Τρία πράγματα. Να τελειώσει το πανεπιστήμιο, να επαναλάβει την κατάκτηση του πρωταθλήματος και να τελειώσει και το στρατιωτικό του για να φτιάξει τη ζωή του όπως αυτός θέλει».
